Gevangen - 202

Het was al snel duidelijk dat ik mijn kamer niet uit mocht, er stonden twee bewakers voor de deur. Ik zuchtte. Ja, het was een mooie kamer, maar het was de vuurnatie. Ik voelde me hier alles behalve veilig, al was ik niet ver hier vandaan opgegroeid, dit was nu vijandig terrein.
Een soldaat kwam binnen.
“Meekomen, u wordt verwacht”, beval hij. Ik haalde diep adem en stond op. Ik was bang, maar dat mocht ik niet tonen. Als het echt moest kon ik ontsnappen, al zou Keylina daar niet blij mee zijn. De soldaat greep me stevig bij mijn arm en nam me mee. Ik keek om me heen. Als ik zou winnen zou ik hier heel wat meer tijd doorbrengen, besefte ik.
“We zijn er.” De soldaat opende een deur en we liepen naar binnen. Opgelucht zag ik dat we bij Jursena waren.
“Bedankt. Laat ons maar alleen”, zei die.
“Maar mevrouw…”
“Lizzie zal me nu heus niets aandoen.” Ze wuifde hem en het kamermeisje weg. Aarzelend liepen die de kamer uit.
“Euh, hallo”, zei ik.
“Kom dichter, Lizzie”, gebood ze. Ik liep naar haar toe. “Zeg eens, moet ik bang van je zijn?”
“Natuurlijk niet”, zei ik verbaasd. “U zei toch net tegen hem…”
“Dat bedoel ik niet, ik weet best dat je gevecht niet doorgaat als je me nu iets aandoet. Ik bedoel erna.”
“Nee”, glimlachte ik. “Waarom zou u? Er is niets dat ik u kwalijk kan nemen.”
“Ik ben de vrouw van de vuurheer.”
“U bent Keylina’s moeder”, weerlegde ik. “Voor zover ik weet heeft u mij niets misdaan, integendeel.”
“Als ik kinderen had kunnen krijgen...”
“Dat is niet uw fout”, zei ik vriendelijk. Ze knikte.
“En Azlaï? Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat jullie vijanden zijn en dat hij je vreselijke dingen zal aandoen als hij wint. Maar het is mijn man en ergens diep vanbinnen zit een goed mens. Ik hou van hem, ondanks…”
“Ik zal hem niet doden”, beloofde ik. “Niet als het anders kan.” Jursena knikte opgelucht.