Gevangen - 201

“Als ik win betekend dat het einde van de oorlog, Keylina wordt vuurvrouw en alle stammen zijn weer vrij. Als u wint, wint u de oorlog, zal Keylina u helpen en later de opvolger worden die u wenst.”
“Goed dan”, gromde hij. “Maar dan wordt jij weer Azulena”, hij keek Keylina aan.
“Tot de Agni Kai hoeft niemand te weten dat ik Keylina ben”, stemde ze in. “En ook niet als u wint. Als Lizzie wint zal ik weer Keylina zijn, zoals mijn ouders me vroeger genoemd hebben. Oh, en in afwachting van het gevecht, dat binnen de twee weken moet plaatsvinden met een hoop publiek, doet u Lizzie niets aan en krijgt zij een kamer op het paleis. Uiteraard gaat zij ook niet zomaar naar buiten en doet zij u niets aan.” Ik knikte.
“Dat de beste mogen winnen”, spotte ik.
“Verwacht maar niet te veel, smerige verraadster, de vuurheer is niet voor niets de machtigste man van de natie.” Ik haalde mijn schouders op.
“Tot ziens, vader”, Keylina legde de nadruk op dat laatste woord. “Ik breng Lizzie wel naar de kamer naast de mijne. Kom mee, Lizzie.” Ze hielp haar moeder recht en liep langzaam de zaal uit. Ik volgde haar zonder aarzelen. Na een paar gangen merkte ik dat zowel Keylina als Jursena het moeilijk kregen, Keylina vanwege het gewicht van de leunende Jursena op haar schouders, en ik kwam naast hen lopen. Kalm legde ik Jursena’s andere arm om mijn schouders heen en legde mijn arm om haar middel. Keylina glimlachte dankbaar, Jursena was eerder verbaasd.