Gevangen - 199

“Hoor je dat, Jursena? Ze zegt dat ze onze dochter niet meer is. Ben je haar voor niets komen helpen.”
“Stop met liegen, Azlaï, ze weet alles”, zuchtte Jursena. “Je was zo dom haar familie uit het oog te verliezen, om niet te merken dat je haar rechtstreeks naar haar oudere zus stuurde. Zelfs ik wist dat, maar jij wilde nooit naar me luisteren, ik moest rusten.”
“Wat zeg je?”, siste Azlaï. “Die mensen wisten van niets! Die hadden geen idee wat er met de baby gebeurd was!”
“Zo onmenselijk was jij misschien, maar ik niet. Ik heb al jaren contact met hen. Ik wilde weten wie de familie van mijn dochter was.”
“Hoe durf je! Het zijn verraders!”
“U vergist zich”, zei ik koud. “Mijn ouders zouden kwader zijn geweest als ze nergens van wisten. Ze zijn u altijd trouw geweest, juist omdat Keylina hier was. Ik moest mijn eigen ouders laten opsluiten omdat ze niet wilden luisteren. Weet u wanneer ze eindelijk wilden luisteren? Toen Keylina in de waterstam was en mijn verhaal wilde horen. Maar dan nog hebben ze nooit mijn kant gekozen, ze beloofden alleen niet te ontsnappen. En ik heb noch hen, noch Keylina ooit gedwongen voor mij te kiezen, ik liet hen hun eigen keuze maken.”
“Dus jij hebt voor haar gekozen?”, Azlaï keek Keylina aan.
“Ja en nee”, zei die kalm. “Ik heb mijn zus leren kennen en ik wil niet dat haar iets overkomt. Ik heb u leren minachten omdat u niet het lef heeft om de waarheid te spreken. Maar ik heb nog geen keuze gemaakt in de oorlog.”
“Dan raad ik je ten strengste aan voor mij te kiezen”, zei Azlaï. Hij wierp me vernietigende blikken toe.
“Oh, ik weet het niet hoor. Het beviel me namelijk niet dat u prinses Yue liet vermoorden, terwijl zij meer voor me deed dan u ooit gedaan hebt.”
“Ik zal je eens wat vertellen, jongedame.” Azlaï liep dreigend op Keylina af. “Als jij niet braaf gaat meewerken, verban ik je uit de vuurnatie en laat ik de hele wereld horen dat je een verraadster bent.”