Gevangen - 192

Ik sliep slecht, ik was zo bang voor Lizzie en de anderen. De volgende morgen moest ik vroeg opstaan, angst mocht niet op mijn gezicht te zien zijn. Ik riep een bediende om me te helpen omkleden en mijn spullen naar het schip te dragen.
“Prinses”, de admiraal boog voor me en de soldaten deden hetzelfde. “Alles is klaar voor vertrek, alleen de gevangene moet nog aan boord gebracht worden.”
“Doe dat dan. En laat deze naar mijn kajuit brengen.” Ik duwde mijn bagage in zijn handen. Hij riep twee soldaten bij zich, één om Lizzie te halen en één om mijn spullen weg te brengen.

Toen Lizzie het schip op werd geleid, keek ik strak voor me uit. Ze liep met gebogen hoofd mee, zonder protest, ondanks de ruwe behandeling. Meteen werd ze naar de cellen in de romp gebracht.
“Ze is haar strijdlust al verloren, ze weet dat het hopeloos is”, grijnsde de admiraal.
“Ik zou haar niet onderschatten als ik u was”, zei ik droog. “Nou, alles is klaar voor vertrek, u kunt het schip verlaten, ik red me verder wel. U weet wat ik van u verwacht.” De admiraal maakte een buiging en liep het schip af. De kapitein schreeuwde een aantal bevelen en we vertrokken. Ik riep de dichtstbijzijnde soldaat bij me.
“Zorg dat de gevangene voldoende eten en water krijgt tijdens de reis, ze moet gezond blijven want ze heeft te veel waardevolle informatie.”
“Zoals u wenst, prinses.” Hij boog en haastte zich naar beneden. Kalm liep ik naar mijn kajuit. Ik was blij toen ik even alleen was.

Twee weken later kwam de kapitein me melden dat we er bijna waren. Haastig stopte ik mijn spullen weer in mijn zak en liep waardig naar het dek. Vanop mijn gestoelte keek ik toe hoe het schip de haven binnenvoer en aanmeerde. Meteen beval ik de gevangene uit het ruim te halen. Ze brachten Lizzie tot vlak voor me.