Gevangen - 190

Tegen het avondeten riep ik de admiraal weer bij me.
“Is prins Sokka vertrokken?”
“Uiteraard, prinses.”
“Uitstekend. Ik wens morgen met zonsopgang te vertrekken, zorg dat alles klaar is. Ik wil een snel schip, zodat we er op twee weken zijn, met betrouwbare bemanning. U blijft uiteraard hier, en neemt voorlopig de leiding van de stam over. Eens alles geregeld is stuur ik iemand anders. In tussentijd zal u geen enkel misdrijf bestraffen, u noteert alles en wie later de leiding krijgt zal gepaste straffen bedenken. Alleen wie werkelijk tegen de soldaten vecht kan in de gevangenis van deze stam geplaatst worden als voorzorgsmaatregel.”
“Maar prinses…”
“Geen protesten. Ik heb geen tijd voor discussie, u doet precies wat ik u vraag.”
“Natuurlijk, prinses.” Hij maakte een buiging.
“Goed, dan is alles geregeld. Ik zie u morgenochtend nog even bij mijn vertrek, we willen niet dat de gevangene of leden van deze stam die haar steunen last verkopen. U kunt gaan.” Hij boog nogmaals en liep de zaal uit.

Tegen de tijd dat alle soldaten het paleis hadden verlaten, had ik mijn spullen en die van Lizzie in een zak gepakt. Ik had een bediende opdracht gegeven zakken eten in de gang klaar te zetten, zogenaamd voor iemand die een geheime missie van mij had gekregen. Ik haastte me naar benden om Yle te halen.
“Kom, eerst het eten halen”, zei ik. Samen liepen we naar de gang naast de eetzaal, waar de zakken gelukkig al stonden. Ze waren behoorlijk zwaar, maar zonder een woord te zeggen tilden Yle en ik ze op en begonnen aan de terugtocht naar beneden.
“Euh…” aarzelde ik op een bepaald moment.
“Hierheen”, wees Yle, die de weg beter kende dan ik. Ze wees me Yue’s cel.
“Oké, uit de weg”, gebood ik. Ik haalde diep adem en concentreerde me. Ik had het nog steeds niet makkelijk met de techniek, maar ik wist dat ik het kon. Het moest gewoon.