Gevangen - 188

Ik was blij toen ik uit de gang kwam en kennelijk in een kelder stond. Ik liep de trap op en luisterde of ik iets verontrustend hoorde. Gelukkig klonken er alleen de stemmen van Diana en Katara. Ik opende de deur, meteen zwegen ze. Ze keken me geschrokken aan.
“Prinses, wat doet u hier? Hoe komt u hier?”, wist Diana uit te brengen.
“Problemen”, zei ik kortaf. “Yle is hier al, hoop ik?”
“Ja, ze is boven. Moet ik haar en papa even halen?”, vroeg Katara.
“Graag”, zei ik. “En haast je wat.”
“Prinses, hoe weet u van die gang?”, vroeg Diana, toen Katara weg was.
“Van Lizzie, ik wist dat ze een manier had om hier stiekem heen te komen. Ze had opgeschreven hoe.”
“Maar… Ze had beloofd het u niet te vertellen tot het niet anders kon. Ik bedoel, die gang hoort geheim te blijven en…”
“Ze heeft haar belofte gehouden”, zei ik serieus. Op dat moment kwamen Katara, Yle en Thomatio binnen.
“Tante Keylina, wat is er?”, vroeg Yle meteen. “Ik wou tante Lizzie daarstraks even laten weten dat ik vertrok maar ik vond haar niet en…”
“Lizzie is gearresteerd op bevel van de vuurheer.” Ze keken me geschrokken aan.
“Dat meen je niet”, fluisterde Diana uiteindelijk. “Kon je niets doen om dat te verhinderen dan?”
“Nee. Ze wordt overgebracht naar de vuurnatie, rechtstreeks naar de vuurheer.”
“We moeten haar helpen!”, zei Yle meteen. “Wat kunnen we doen?”
“Jullie houden je vooral gedeisd”, zei ik. “Het schip vertrekt morgenochtend, ik ga mee. Het zal onze enige kans zijn om een einde te maken aan de oorlog.”
“Dus, dan blijft de stam achter in handen van een hoop soldaten, is het niet?”
“Ja. Ik heb jullie nodig om de rust te bewaren, zorg dat iedereen de soldaten gehoorzaamd, dat niemand protesteert omdat Lizzie gevangen is. Yle, jij blijft best zo veel mogelijk binnen, zorg dat ze je zo min mogelijk opmerken.”
“Wat als het niet lukt?”, vroeg Katara zacht. “Wat als jullie hier geen einde aan kunnen maken?”