5.

Wat ik voel, doet er niet meer toe. Ik heb het gevoel dat leven weinig zin voor me heeft, ookal heb ik een belangrijke taak te vervullen. Soms zou ik willen dat ik anderen niet zou hoeven helpen. Mensen, ze doen me niet veel, totdat ik ze leer kennen. Als ik mensen niet ken, en ze vertellen me waar ze mee zitten, het maakt niet uit hoe triest hun verhaal is, het doet me niks. Mensen komen naar mij toe voor hulp, want ik ben zogenaamd de sterkste, de sterkste uit alle streken. Ik ben degene die alles op moet lossen.
Ik ben helemaal alleen..

"Ik begrijp het niet.. Jawel, ik begrijp het wel.. Maar, ook weer niet." Ik voel zoveel door me heen gaan, een gevoel van allemaal andere gevoelens, en ik weer maar niet wat het is. "Wat voel ik? Wat is dit gevoel?" Vraag ik in de hoop dat Shouji het weet. "Hoe moet ik dat weten?" Ik vraag me af waarom hij zo doet opeens. Zou hij boos zijn? Om wat er is gebeurd? Is hij boos omdat ik Yume gevangen hou in mijn eigen ziel? Zou ík van Shouji houden? Maar ik ken hem niet eens, hoe kan ik van hem houden? "Shouji, hoe snel kun je van iemand houden?" Hij staart naar buiten en blijft stil. "Shouji.." Hij reageert niet. "Weet in gedachten verzonken, Shouji?" Ik roep zijn naam extra hard, en hij kijkt op. "Wat?" Vraagt hij geïrriteerd. "Hoe snel kun je van iemand houden?" Hij kijkt verbaasd, het is waarschijnlijk een vraag die hij niet verwacht had. "Nou?" Ik merk dat ik ongeduldig wordt. Ik ben het nu al zat om overal op te moeten wachten, ik wil dat alles duidelijk is! "Snel.." Zegt hij zachtjes. Ik kijk verbaasd. Dat is nou een antwoord dat ik niet verwacht had..