4.

"Shouji, asjeblieft, leg het me nou uit!" Shouji blijft stil. Ik voel een verschrikkelijke sfeer om me heen, ik voel pijn, verdriet, oorlog.. Er flisten beelden door mijn hoofd heen. Ik zie een dorp, en het dorp wordt aangevallen door monsters. De beelden zijn verschrikkelijk, één voor één wordt iedereen vermoord. Er komen twee mensen aan rennen, een jongen en een meisje. De jongen lijkt verschrikkelijk op Shouji, en het meisje, geen idee.. Ze vechten samen tegen de monsters en proberen iedereen te beschermen, maar er zijn teveel monsters. "Shouji, haal de mensen hier weg, ik zorg wel voor de monsters!" Roept het meisje. "Maar Yume, en jij dan? Je wordt vermoord!" Het meisje, dat Yume blijkt te heten grijnst naar Shouji. "Ik red me wel, mafkees." Shouji doet moeite om te grijnzen, maar er komt uiteindelijk toch een bezorgde grijns vanaf. Hij rent weg richting de mensen die uit paniek maar ergens heen zijn gerend, op de vlucht voor de moordende monsters, met hun kwaadaardige blikken, en waar de haat vanaf te lezen is.
Ik heb het gevoel dat ik aan het vechten ben, dat ik het meisje ben die in haar eentje tegen een leger van monsters moet vechten. "Ga weg! Ga naar je duistere heer toe en zeg hem dat hij zelf maar moet komen vechten als dat zijn enige manier is van problemen oplossen!" roept Yume. 'Ga weg, ga weg, ga toch weg, asjeblieft, ga weg!' Het voelt alsof ik het denk, maar ik denk het dubbel. Ik hoor mijn eigen stem in mijn hoofd samen met die van de andere Yume, de stoere en volwassen Yume. De beelden flisten door mijn hoofd als een film, nog steeds. En ik kan me niet meer concentreren op de realiteit. Ik heb bijna het gevoel dat ik niet meer in de kamer ben, dat ik in dat dorp ben, en een onzichtbare toeshouwer ben. 'Schiet op, Shouji.. Asjeblieft schiet toch op! Ik heb je nodig!' Ik denk, ik kijk, ik voel tegelijkertijd. Ik wil dat het ophoud. "Stop.. Ik wil dit niet zien!" Roep ik uit. Maar het stopt niet, het blijft maar doorgaan. Ik zie hoe zwakker en zwakker Yume wordt, hoe meer moeite ze ermee heeft om de monsters bezig te houden. "Shouji!" Roept ze. Shouji kijkt om, en ziet dat ze zichzelf niet meer kan verdedigen. Het is voorbij.. De monsters trekken zich terug, de mensen kijken voorzichtig rond in het dorp of de kust veilig is, en Shouji rent naar Yume toe. "Yume! Ik zei het toch! Ik zei toch dat je het niet aankon, waarom luisterde je niet?!" Riep hij, vol paniek, hopend dat Yume nog leefde. "Shouji.. Stomkop.. Ik hou van je, en beloof me, dat je altijd van me zal houden, diep in je hart, en dat je alles doet om het dorp te beschermen.." Haar laatste woorden, die er met een zacht, onschuldig en zwak stemmetje uitkwamen, haar laatste woorden, ze had geen kracht meer over en lag hulpeloos op de grond, met Shouji naast haar, met een smekende blik dat ze móest blijven leven..
Het was voorbij, en ik snapte wat er was gebeurd, ookal heb ik niet alles gezien, ik snapte toch wat er was gebeurd, en ik herrinerde me alles weer..

"Is dat genoeg uitleg?" Vroeg Shouji met een zachte stem. "Hoe wist je dat..-"
"Hou je mond. Al die flashbacks, ze kwamen van mij. Net zoals deze. De aanraking met je oom heeft Yume tot leven gewekt, zoals je waarschijnlijk al wist. Toen jij Yume tot leven wekte, voelde ik je aan. en vanaf toen gaf ik jou die flashbacks. Ik moest en zou je vinden, ik wil Yume terug, en jij kan me daarmee helpen.. Ik hou niet van jou, ik hou van míjn Yume, de Yume uit je flashbacks." Shouji kijkt me met een strakke blik aan. Normaal zou zoiets me niet kunnen schelen, als ik de persoon toch niet goed kende, maar het doet nu wel pijn. Het is een ondragelijke pijn, de pijn die ik voelde toen ik de lijken van mijn familie zag.
Alles deed en doet pijn, mijn lichaam deed pijn, mijn hart deed pijn, de sfeer on mij heen was en is pijn, verdriet, en jaloezie.