Hoofdstuk 15 does it all end?

Still Harry’s POV
Ik hield het kort want ik kon amper spreken. Met bevende stem zei ik ‘Ga Louis!’. En zonder meer te zeggen stond ik op van het bed en dwong mezelf om hem aan te kijken al deed het zo veel pijn. ‘W-w-wat bedoel je?’ vroeg hij, ik zag in zijn ogen alleen maar verdriet, pijn en schuldgevoel. ‘ik wil dat je gaat Louis, je bent vrij’ fluisterde ik. ‘M-maar ik wil niet weg’ zei hij en de tranen liepen over zijn wangen. Ik moest mezelf in bedwang houden om hem niet te knuffelen en nooit meer los te laten, maar voor zijn eigen bestwil moest ik het doen. Je zult me waarschijnlijk niet begrijpen maar ik wil hem hier niet. Ok dat klonk verkeerd… ik ben smoor maar dan ook echt smoor op Louis, maar ik kan het niet. Ik wil hem zijn vrijheid niet afnemen, want dit heb ik nog niet gezegd en het was misschien een belangrijk ding maar ik kan het kasteel niet verlaten. Ja ik ben nu mens det deel van de vloek is door Louis opgeheven maar er was nog een deel. Het deel waarin ze zei dat ik het kasteel nooit meer kon verlaten. Dit was een permanente straf en door dit werd ik ook niet ouder. Als Louis hier zo blijven zou hem hetzelfde overkomen en kon hij zijn droom om zanger te worden wel vergeten.
Ik kon hem dit niet aandoen, ik hield teveel van hem om hem gevangen te houden. Ik zou het niet aankunnen om hem elke dag ongelukkig te zien en wetend dat hij zijn droom nooit zou kunnen waarmaken. Daarom moest hij hier zo snel mogelijk weg. Ik weet niet hoelang het duurt voor de vloek ook hem bereikt dus ik moest het snel doen. Ik moest iets verzinnen. En het enige waar ik aan dit moment kon denken was om een manier te vinden om hem zo hard te kwetsen dat hij wegliep. Het zal hem pijn doen maar ik moet het doen… Voor hem. ‘Louis, snap het dan toch! Ik wil je hier niet, en dat heb ik ook nooit gewild! Ik heb je gebruikt, nu is de vloek opgeheven en dus heb ik je niet meer nodig!’ riep ik naar hem.

Louis PoV
‘Louis, snap het dan toch! Ik wil je hier niet, en dat heb ik ook nooit gewild! Ik heb je gebruikt, nu is de vloek opgeheven en dus heb ik je niet meer nodig!’ riep hij naar mij. Ik zat verstijfd op het bed. Wat was er gebeurd, een minuut geleden waren we nog volop aan het kussen en nu… de tranen liepen over mijn wangen hij loog, hij meende dit niet. ‘Haz, stop alsjeblieft wat is er?’ stotterde ik door mijn tranen heen. Hij zei niks maar draaide zich om en liep naar de deur. Ik stond op en liep hem achterna. ‘Louis, ga weg. Ik wil je uit het kasteel binnen de minuut of er zullen gewonden vallen’ zei hij, zijn stem klonk zo boos, maar ik hoorde ook iets van verdriet maar ik dacht dat ik het me inbeelden.
Ik bewoog niet en bleef in de deuropening staan. ‘Haz, praat met me alsjeblieft’ smeekte ik. hij draaide zich abrupt om en duwde me hard tegen de muur, mijn rug deed verschrikkelijk veel pijn nu en ik wist zeker dat als ik later zou kijken het blauw was. mijn hart begon sneller te slaan, ik was bang. ‘Ga weg!’ riep hij in mijn gezicht. ‘Nee’ riep ik terug, ik werd nu echt boos. Hij balde zijn handen tot vuisten en voor ik het wist raakte zijn vuist de zijkant van mijn kaak. Ik schok viel ik op de grond en greep naar mijn kaak, ik voelde het bloed uit mijn mond en neus lopen. Ik keek op en zag Harry met tranen in zijn ogen naar mij kijken. Ik zag nog steeds zijn boosheid maar ook spijt. Ok, hij wilt mij weg, wel ik zal weggaan, hij is fel over de streef gegaan. De tranen liepen nu steeds feller en sneller over mijn wangen.

‘Lou…’ begon Harry, maar ik stond op duwde hem opzij en liep stampvoetend de deur uit. Ik moest hier weg. In de gang zag Niall en Liam staan, guess what? Ze waren nog steeds aan het kussen. Ik liep hen straal voorbij. ‘Hey Lou!’ hoorde ik Niall roepen maar ik draaide me niet om. Opeens werd ik omgedraaid door Liam. Zodra hij mijn gezicht zag wijde zijn ogen. ‘Louis! Wat is er gebeurd?’ vroeg hij. ‘Harry, ik moet gaan’ fluisterde ik. en zonder nog iets te zeggen zette ik het op lopen en keek niet om. Ik hoorde Niall en Liam roepen en zelfs lopen maar mijn benen waren sneller en ze gaven het snel op. Ik liep naar buiten meteen naar Philippe.
De kleine Justin zat op Philippe en Mary hield hem vast. Ik wist niet wat ik moest doen. ‘ik moet weg’ zei ik schor. Mary draaide zich op en hapte naar adem toen ze mijn gezicht zag. Ze tilde Justin van Philippe en fluisterde iets in zijn oor waardoor hij meteen terug naar buiten liep. Hij keek me niet 1 keer aan. ‘oh lieverd wat is er met jou gebeurd?’ vroeg ze, en haar hand wouw mijn kaak raken maar ik schudde mijn hoofd. ‘ik moet weg, vaarwel Mary’ en ik liep voorbij haar en begon Philippe op te zadelen. ‘Nee Lou, vertel het me alsjeblieft’ smeekte ze. Ze trok me in een knuffel, ik wouw haar weg duwen maar ik kon het niet, in plaats van brak ik. ik knuffelde haar stevig en liet de tranen over mijn wangen lopen. Mijn adem versnelde en het werd steeds moeilijker om te ademen. ‘shh, Lou alles komt goed, wat er ook gebeurd is, alles komt goed shhtt nu maar liefje’ fluisterde en ze ging met haar handen door mijn haar.
Ik trok me uit de knuffel en schudde alleen mijn hoofd. ‘wat is er gebeurd Louis?’ vroeg ze nog is, iets in haar stem vertelde me dat ze niet zou opgeven. ‘Harry, hij zei dat ik weg moest maar ik weigerde en toen sloeg hij me’ fluisterde ik en ik richtte mijn ogen op het hooi onder mijn voeten. ‘hij wat! Oh die jongen gaat er wat van krijgen, en jij gaat niet weg verstaa,!’ zei ze boos. Deze kant van haar had ik nog nooit gezien, en om eerlijk te zijn maakte het me bang dus knikte ik alleen. Ik hoorde voetstappen verdwijnen en toen ik terg opkeek was ze weg. Ik dacht even na, nu was het geschikte moment om alles in te pakken en weg te gaan, en zodra dat idee mij binnen kwam aarzelde ik geen moment.

Ik zadelde Philippe verder op en nam een paar appels uit de emmer voor onderweg en stak ze in zijn zak. Ik sprong op Philippe en reed zo snel ik kon de tuin in, waar tot mijn grote spijt Mary zat te schreeuwen tegen een wenende Harry. ‘Waarom? Harry, zeg me waarom!’ riep ze kwaad en bij elk woord gebruikte ze grote gebaren. Ik liet Philippe even stoppen en keek naar hoe de twee ruzie te maken. Ik keek naar Harry, zijn tranen gleden naar de grond, ik zag hoeveel pijn hij had, ik wouw die pijn wegnemen, er voor hem zijn, voor altijd maar hij wilt niet. Misschien is het beter dat ik ga, misschien is het beter voor hem. Zoals hij al zei gebruikte hij mij alleen voor de vloek. Zijn ogen ontmoete de mijne en meteen schopte ik Philippe zacht in zijn zij zodat hij nar het hek begon te lopen. ‘nee! Louis kom terug’ hoorde ik mensen roepen, ik herkende de stem van Liam, Niall, Mary en zelfs Justin.
Ik zou ze missen, maar als dit was wat Harry wouw dat moest ik het doen. Zonder om te kijken werd ik door Philippe steeds verder van het kasteel gelopen. Ik keek naar mijn t—shirt dat nu onder de bloed en traanvlekken zat. Ik keek even achterom en zag nog net de hoogste toren van het kasteel, het kasteel dat ik nooit meer zou zien. Het kasteel met de bewoners waar ik nooit meer mee zou lachen, praten of zingen. Het kasteel met de jongen die mij hart had gestolen. Ik draaide me om en liet de herinneringen door mijn hoofd spoken. Hoe verder Philippe liep, hoe leger mijn hart voelde. Ik liet alles achter en besloot nooit meer terug te keren.

Tell me what you find xx