2.

"Yume?" Ik hoor een onbekende stem mijn naam zeggen. "Yume Asacora?" Het dringt tot me door dat de stem om mijn aandacht vraagt. Ik open mijn ogen en ik zie een agent op zijn hurken voor me zitten. "Gaat alles goed met je Yume?" Ik knik ja. Ik heb geen idee waarom, aangezien het helemaal niet goed met me gaat. "Dat is mooi. Kun je even met me meekomen?" Vraagt de agent, en hij neemt me mee naar een kamer. Als hij de deur opendoet zie ik een kale kamer. Ze hadden er op z'n minst een klok op kunnen hangen. "Yume, ga maar even zitten." Ik doe wat mij gevraagd wordt en ik ga zitten. "Wil je misschien wat drinken?" Ik schudt nee, ookal heb ik zin in wat drinken. Een vrouw die er vriendelijk uitziet is op de andere stoel in de kamer gaan zitten. "Yume, hoe gaat het met je?" Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wil niet dat anderen zich zorgen om mij maken, maar ik wil ze laten weten hoe ik me voel. Het liefst zou ik willen dat mijn familie uit de dood opstond, en ze omhelsen. Ik zou ze weer tot leven willen wekken, en dit zo snel mogelijk vergeten en weer een normaal leven leiden. "Het gaat goed." Komt er zacht uit mijn mond. Ik merk dat mijn stem trillerig is, en dat mijn ogen waterig worden. De vrouw komt dichterbij zitten. Ik voel haar warme hand op mijn shouder. "Weet je het zeker?" Vraagt ze. Ik voel de tranen over mijn wangen glijden. Ze rollen net zo snel van mijn wangen af als dat ik mijn familie heb verloren. Ik probeer mijn tranen op te vangen, maar ze glijden zo weer van mijn hand af. "Vertel me nu eens hoe je je echt voelt." Hoor ik de vrouw weer zeggen. Plotseling zie ik een wit licht voor me. Ik kan niks meer zien, en alles om me heen verdwijnt. Ik probeer te praten, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ik hoor vogels. Ik kijk angstig om me heen om ze te zoeken, maar ik zie niks. Terwijl mijn ogen rond de witte ruimte gaan zie ik een schaduw staan. Ik draai mijn ogen snel terug en zie tot mijn grootste schrik de agent die mij naar deze kamer had gebracht. Zijn huid was bleek, en zijn ogen staren met een dode blik in de mijne. Ik voel de zelfde steek die ik voelde toen ik mijn oom's hand vasthield. Ik voel dezelfde hand, en het valt me op dat de schaduw er niet meer stond. Ik keek naar mijn hand en zag dat de agent mij vasthield terwijl hij de witte leegte in werd getrokken. Met alle kracht die ik nog in mij had probeer ik hem terug te trekken. Ik voel dat iemand mij tegenhoud. Ik kijk om me heen om er achter te komen wie mij tegenhoud, en tegelijkertijd voel ik hoe handen de mijna uitglijden. Ik kijk snel naar beneden en zie de agent verwijnen. Ik kijk voor me uit en zie een bos. Ik hoor de vogels weer en loop vooruit. Nadat ik langs alle bomen ben gelopen zie ik bloemen voor me. Ik loop er op af als een klein verdwaald bijtje. Ik zie een vrouw in een wit japon bloemen plukken. Zonder dat ik het door heb loop ik naar haar toe. De vrouw kijkt op en lacht naar me. Ik lach terug maar de vrouw kijkt geschrokken en ren t weg. Als ik verbaasd achter me kijk zie ik een man staan. Hij rijkt zijn hand uit naar mij, en zonder twijvels wil ik het vastpakken. Als ik de hand bijna vastheb verdwijnt alles en is de ruimte weer wit. Ik val achterover en sluit mijn ogen, en de witte ruimte is weg.