-16-

Inmiddels weet ik de weg naar Liam's kamer in een keer te vinden. De trap op, naar rechts een stukje door de gang en daar is het. De kamer van mijn kleine mannetje. Gelijk als ik binnen loop verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. 'Hey manneke.' Begroet ik hem en geef hem gelijk een grote, dikke knuffel. 'Med. Ik ben maar twee jaar jonger als jij.' Zegt jij beschaamd. 'Het spijt me Liam. Maar je bent gewoon mijn kleine mannetje, mijn kleine broertje.' 'Oke, om je kleine broertje te zijn vind ik niet erg.' Zegt jij. De rode blos op zijn wangen zijn al een beetje terug. Hij ziet er gezonder uit. Liam heeft geen 'zombie' wit gezicht meer. 'Het gaat al beter, niet?!' Vraag ik hem. Hij knikt uit uitbundig. De glimlach op zijn mond word nog breder en zijn ogen stralen. 'Ik mag misschien wel naar huis vanmiddag!' Verteld hij me. Ik ben zo blij voor hem. Hij vind het verschrikkelijk om hier te liggen. Er word op de deur geklopt. Een vrouw van ongeveer 20 komt de kamer binnen en lacht even. 'Hallo, ik ben Joël. De verzorger of zuster van Liam. Hoe je het wilt noemen.' Stelt ze zich voor. Ook ik stel me voor en schud de hand die ze heeft uitgestoken. 'Dit kan misschien een beetje vervelend zijn maar ik moet Liam even onderzoeken en hem een paar prikken geven.' Geschrokken kijk ik haar aan. Het dringt tot me door dat Liam dit nodig heeft om beter te worden en ik hoer vrede mee moet nemen. Ik zet een stap aan de kant zodat de vrouw er bij kan en doe mijn handen voor mij ogen. Dit is iets waar ik niet wil en niet naar durf te kijken. Na enkel een paar minuten zegt Joël: 'Zo zo, het is al weer gedaan. Je hoeft niet zo te schrikken. Liam neemt zijn medicijnen goed op. Het gaat steeds beter.' Een grote zucht van blijdschap verlaat mijn mond. Wat ben ik opgelucht. Voor Joel de kamer weer uit loopt bedankt ik haar en zwaai nog even. 'Is het vervelend? Al die prikken?' Vraag ik Liam wat onzeker. Hij wil eerst knikken maar stopt gelijk. Liam doet vervolgens zijn mond open. 'Gister vond ik het eng. Maar nu voel ik het al bijna niet meer.' Probeert Liam vol vertrouwen te zeggen. De blik in zijn ogen en zijn stem die overslaat zeggen alleen al genoeg. Het doet pijn. Hij wil het alleen niet laten zien! 'Het komt goed, lieve Liam. Dat beloof ik.' Fluister ik zacht in zijn oor.

Na langs de meest rare onderwerpen te zijn gekomen word er op de deur geklopt en komt Karen binnen. 'Hallo Medley! Fijn dat je ook even bent gekomen. Liam geniet altijd van je aanwezigheid.' Zegt ze eerlijk als ze is binnen gekomen. Karen neemt plaats op een van de stoelen. Als ik even naar Liam kijk zie ik dat zijn wagen vuur rood zijn geworden en hij op zijn lip bijt. 'Ik geniet ook van Liam's aanwezigheid. We hebben het altijd heel gezellig.' 'Dat is fijn.' Zegt ze snel. Karen richt haar blik op Liam. 'Je mag mee naar huis lieverd.' Liam kijkt op van blijdschap en juicht. Hij wil bijna uit zijn bed springen en heel hard juichen. Maar net op rijd houd Karen hem tegen. 'Wel als je goed uitrust lieve schat.' Zegt ze vlug voor hij weer van alles wil gaan uithalen. Er komt wat onverstaanbaar gemompel van Liam vandaan. 'Kom op Liam! Je mag naar huis.' Zegt Karen blij. Ook zij is er blij mee dat haar zoon weer mee naar huis mag. Ze is er niet altijd voor Liam geweest, maar ik kan het er niet altijd kwalijk nemen. Karen werkt super hard en vaak als ze niet kan belt ze mij. Ze weet dat is er altijd voor Liam zal zijn. Langzaam komt Liam om hoog uit zijn bed. Pakt wat kleren en tekeningen van het prik bord en trekt zijn schoenen aan. Wat is het toch een schatje. Ik betrap mezelf er alweer op dat ik hem zo schattig vind, terwijl hij niet eens zo heel veel jonger is. Als we naar de uitgang lopen en iedereen gedag zeggen, pakt Liam met zijn klamme hand de mijne vast. Het doet me denken aan de eerste keer dat ik hem heb ontmoet. Samen met Zev wilde Ik alles weten van de nieuwe Buuren. We gingen gelijk, een minuut na dat ze waren gearriveerd bij ze langs. Karen had ons verteld waarom ze hier in, Wolverhampton was komen wonen. Ik had het saai geven den en was een soort van naar boven gevlucht. Dat was de eerste keer dat ik hem had ontmoet. Spelend met woodie, een poppetje uit Toy Story en een hele grote cowboy hoed op. Hij had toen we de trap afliepen met zijn klamme handjes mijn handen gepakt en had ze daarna snel weer losgelaten. Een hard geluid zet me met beide benen terug op de grond en laat me verbaasd rond kijken. Waar komt het vandaan?!


853 woorden een nieuwe record, dat verdient een reactie, niet?!