Hoofdstuk 4 - Vreemde Vragen

De afgelopen twee dagen was Farron thuis gebleven. Hij had veel gechat met Marv en hij kon het steeds beter met Marv vinden. Na de tweede dag kwam hij tot de conclusie dat hij wegliep voor het probleem en besloot de volgende dag weer naar school te gaan.

Het eerste uur zat Farron naast Marv bij de Engels les. De lerares was vrolijk in het Engels aan het praten en Farron had er niet veel moeite mee om het te begrijpen. Terwijl hij aantekeningen maakte in zijn schrift, dwarrelden zijn gedachten langzaam naar het incident met Reymond. Hij had nog niets tegen Reymond gezegd, hem niet eens aangekeken. Hij zat na te denken wanneer een goed moment op de dag kon zijn om met Reymond te praten over wat er gebeurd was. Marv had tegen hem gezegd dat hij dat het beste kon doen als Reymond alleen was, dus in de pauzes kon hij het sowieso niet proberen. Tussen de leswisselingen door liep hij ook steeds bij zijn vrienden. Wat was nou een plaats waar Reymond nou zonder zijn vrienden heen ging?
'FARRON!' Hoorde hij ineens keihard. Hij schrok op uit zijn gedachten en keek verschrikt op naar de lerares. Had hij iets fout gedaan? De lerares Engels keek boos naar hem. Ineens zag Farron meneer Bos, het schoolhoofd, naast haar staan.
'Je moet even meekomen met het schoolhoofd, Farron.' Snel keek Farron Marv aan, die haalde zijn schouders op. Farron stond op en liep mee met meneer Bos, afwachtend wat er ging gebeuren.
Eenmaal bij het kamertje van het schoolhoofd aangekomen, zag Farron door het raampje dat er een man in de kamer zat te wachten op de stoel waar Farrons vader de eerste keer zat.
'Ga je even naar binnen, Farron?' Vroeg meneer Bos. Farron opende de deur en ging op de stoel naast de vreemde meneer zitten. Meneer Bos ging achter zijn bureau zitten.
'Deze meneer is hier gekomen om wat vragen aan je te stellen,' zei meneer Bos. 'Antwoord ze rustig en eerlijk, dan mag je weer terug naar je les.' Een angstig gevoel begon Farron te bekruipen. Hij wist niet wat hij moest doen. Normaliter is Farron gewend om geen vragen te stellen, en gewoon te luisteren. Dat was een belangrijke regel volgens zijn sensai. Toch ging hij het er maar op wagen.
'Waarom wil deze meneer vragen aan mij stellen?' Vroeg Farron, en al snel besefte hij dat dit een brutale vraag geweest was.
'Gewoon de vragen beantwoorden, Farron.' Zei meneer Bos streng. Snel strafte Farron zichzelf vanwege het brutale gedrag.
'De eerste vraag die ik wil stellen is de volgende,' begon de vreemde man. Het viel Farron op dat hij een zware stem had. 'Op welke school heb je in Japan les gehad?'
'Ik kreeg les van mijn oom, meneer.' Zei Farron, hij sprak immers de waarheid.
'Maar dat was geen officiële scholing,' zei de man. 'Hoe kan het dan dat je alsnog geaccepteerd bent in Nederland?'
'Omdat ik oorspronkelijk uit Nederland kom en mijn oom was een officiële leraar, meneer.' Antwoordde Farron. De man zweeg even.
'Wat voor sporten beoefende je, toen je in Japan was?' Vroeg de man. Farron twijfelde even met zijn antwoord, vanwege die plotselinge vraag die dichtbij zijn geheim kwam.
'Ik jogde, meneer.' Zei Farron. Hij zag de gezichtsuitdrukking van de man ineens scherper worden en zijn ogen helderder. Farron had te lang gewacht met zijn antwoord, nu had hij zich voor een klein deel verraden. Als die man ten minste goed dacht.
'Stroop je mouwen op.' Zei de man. Farron keek hem vragend aan. Dit was geen vraag, maar een bevel. Hulpeloos keek hij naar meneer Bos. Die knikte naar hem. Farron dacht na waarom hij dat zou moeten doen, maar er lag te veel druk op hem dat hij niet goed kon nadenken. Het enige wat hij kon doen is voor zich uit staren.
'Stoop je mouwen op!' Zei de man harder.
'Rustig meneer Brouwer!' zei meneer Bos. 'Even iets rustiger alstublieft, deze jongen woont hier pas anderhalve maand.' Hij richtte zich op Farron. 'Doe maar even wat de man je vraagt, Farron.' Farron besefte dat hij niet veel kon doen en stroopte zijn mouwen tot zijn elleboog op. Hij keek naar de man en die keek terug met een blik die duidelijk aangaf dat ze hoger moesten. Farron stroopte ze nog verder op, alsof het een T-Shirt was met korte mouwen.
'Das een flink stel spieren,' merkte de man op. Farron merkte dat hij rood werd. Stukje bij beetje kwam de man erachter wat hij oorspronkelijk had gedaan in Japan. De man wist het... Maar hoe kan hij dat weten?! 'Hoe kom je daar aan?'
'In Nederland train ik graag in de sportschool.' Zei Farron snel. De man maakte een mompelend geluid en schreef iets op zijn papier.
'Dat was het, Farron,' zei meneer Bos. 'Je mag terug naar de les.' Farron knikte en stond op. Met een rood hoofd liep hij het kamertje uit en rechtstreeks naar de WC's. Toen hij binnenkwam liep hij naar het kraantje en gooide wat koud water in zijn gezicht. Hij had de balen van zichzelf. Hoe kon hij zichzelf zo verraden? Hoe wist die man van zijn identiteit? Hij keek in de spiegel en zag links van hem Reymond uit de WC komen. Hij zag dat Reymond hem compleet negeerde en snel ging Farron voor hem staan.
'Reymond, het spijt me echt heel erg! Ik dacht dat je me ging slaan, dus -ehm- ik reageerde nogal heftig.' Reymond keek hem aan.
'Dat zal wel, ja.' En hij vertrok.
Farron bleef alleen achter.