09. Megan Sullivan

Mijn gezicht ligt in het water en mijn ogen branden. Drijven op je buik is leuk, maar onpraktisch. Ineens verschijnt Harry onder me en zwaait vrolijk. Ik zwaai terug en schiet in de lach. Oké, ik ben echt te onpraktisch in de vroege ochtend. Proestend kom ik boven. Harry lacht me een beetje uit en haalt mijn haar een beetje uit mijn gezicht. ‘Are you okay?’ ‘Yeah, Flubber perfect.’ Ik kan eindelijk het hoesten onder controle krijgen en zucht diep. Ik kan net met mijn tenen bij de bodem van het zwembad, dus ik hoef geen moeite te doen om boven te blijven. Ineens komt Harry dichterbij me staan en laat zijn armen om mijn middel glijden. Gisteren had JJ me gered van de ondergang. Hij was uit bed gevallen en zorgde daardoor voor een harde bonk. Harry was achteruit gedeinsd en we waren naar boven gegaan om te kijken wat er gebeurd was. JJ maakt het goed. Terug naar nu. Armen om mijn midden. Purrfect! Zijn gezicht is akelig dichtbij het mijne en ik besluit maar gewoon mee te gaan in zijn plan, wat dat dan ook moge zijn. Alsof de engelen mijn gebeden aan hebben gehoord, klinkt er luid geschreeuw, een plons en komt er een hele lading water over ons heen. Harry laat me los en ik besluit net te doen alsof dit tsunami me naar achteren heeft gespoeld. Meer dan een zetje met mijn tenen is niet nodig. JJ heeft me weer gered. ‘Thanks!’ zegt Harry sarcastisch. Ergens vind ik het lullig voor hem, maar aan de andere kant ben ik blij. Ik ga niet na één dag al met iemand zoenen, niet wetend wat ik de komende weken kan verwachten. Voor ik het weet zijn er ineens veel meer mensen in het zwembad. ‘What’s going on between you two?’ vraag ik nieuwsgierig aan Fiona en Niall. Harry komt grijnzend naast me staan. ‘What are you talking about?’ Fiona’s wangen kleuren rood. ‘Well, you guys were kinda getting cozy last night.’ Zegt Harry terwijl hij me tegen zich aan trekt en zijn armen om me heen slaat. Net zoals die Niall en Fiona gisteren lagen.