Systemen van Aqua Regina en het onderduiken ervan

"Jij zult niets meer vragen over Michels identiteit." Iedere ziel die sliep kreeg deze boodschap in zijn onderbewustzijn ingeprent. Ik stopte met spelen.

"Michel..." Met een schok draaide ik me om. Was ze nog wakker? Hoe-
"Waarom... klinkt je lied zo droef...?"
"..."
Maar er kwam geen vervolg meer. Met een zachte bonk van de tafel viel ook zij in een diepe slaap.

Ik moet zeggen, dat meis-Jorinde heeft een aardige wilskracht, wil ze zich zo lang verzetten. Over een paar minuten zullen alle mensen hier weer ontwaken.

Maar waarom liet ze zich niet verleiden tot de slaap? Waarom werkte mijn fluit niet op haar?

Ik keek in haar schrift. Ze heeft niet zitten opletten, want er zaten zowel gedichten als tekeningen op de bladzijdes waar ze op aan het schrijven was.
Eén van die tekeningen leek op een meermin, met lang, blond golvend haar en een azuurblauwe staart.

Dit bracht me in verwarring, want wat ik wel wist over de Mermaid Princesses -en de tekening was er één zoals ik kon zien aan de ketting- was dat er maar 7 koninkrijken waren, ieder met een kleur van de regenboog (hoe Aqua regina op dat idee is gekomen blijft me nog altijd een raadsel), maar dat er geen azuurblauwe Mermaid Princess was. Als ze geen ketting had gedragen had het evengoed een meermin uit eén van de grensgebieden tussen de rijken van de Mizuiro, Aiiro en Green Princesses' koninkrijken kunnen zijn.

En hoogstwaarschijnlijk weet een mens niets over enig Mermaid Princess, vanwege het systeem dat Aqua Regina voor hen had ontworpen.
Was dit misschien een Mermaid Princess die niet onder de effecten van de 'regels' opgesteld door Aqua Regina viel? En zo niet, wat was ze dan wel?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Met een lange geeuw werd ik wakker. Was de les zo saai geweest dat ik in slaap gevallen was? Ik was te moe om erover na te denken. Het was tenminste heerlijk stil.
Iedereen was aan het werk, of iets anders aan het doen. Wat een uitzonderlijke dag vandaag, aangezien iedereen altijd hun mond opentrekt om de minste en allerkleinste ongewoonlijkheid.

Michel had zijn fluit weer opgeborgen. Hij kon heel mooi fluitspelen, dacht ik. Dat dacht ik, omdat ik niet meer wist wat er was gebeurd, wat hij had gespeeld.
Misschien was het wel zo goed dat ik in slaap gevallen was...

Wat me opviel was dat niemand meer om Michel heen stond. Geen drommende massa kinderen, helemaal niemand. Eindelijk rust.

De bel ging. Was het al zo laat? De tijd heeft vleugels vandaag!