• Eyes 032

‘Leen, ik kreeg net een mailtje, ze hebben ons schema een beetje omgegooid. Jij doet vanaf nu alle behandelingen van Ibrahim.’

Verbaasd staar ik naar het berichtje op mijn mobiel. Alsof het nog niet duidelijk genoeg is dat ik en Ibrahim niet met elkaar kunnen opschieten, moeten ze mij hem ook nog even lekker laten behandelen. Ik kan nu al voorspellen dat dit uit gaat draaien op een ruzie.
Zuchtend stap ik uit bed, en start mijn laptop op. Ik geloof dat ik dan eerst moet checken wat nu mijn schema is.
Ik vloek binnensmonds als ik zie dat mijn rooster nu zo is, dat ik over een kwartier op de club moet zijn om een paar spelers van de A1 te behandelen.
Snel trek ik een setje kleren aan, poets mijn tanden, vlecht mijn haar losjes in en smeer een laagje mascara op mijn wimpers.
In mijn haast sla ik mijn ontbijt over, ik eet wel wat op de club straks. Ik gris mijn tas van de tafel, en sprint de deur uit.
‘Hola Elena’ groet Andy me lachend, en ik zwaai even kort naar hem, geen tijd om te praten nu.

‘Sorry, sorry, ben ik te laat?’ hijgend sta ik in de deuropening, twee paar ogen ogen staren me aan. Aan de rechterkant grinnikt een jongen met een afro, waardoor zijn vriend hem een klap tegen zijn hoofd geeft. ‘Pas nou op, je weet toch wat Ibi gezegd heeft, straks ontploft ze.’ Fluistert hij zacht in het oor van zijn vriend, maar net hard genoeg dat ik het kan horen.
‘Wat heeft Ibrahim over mij gezegd?’ probeer ik rustig te zeggen. Geschrokken kijken de jongens me aan. ‘Ehm, niks, ik ken geen Ibrahim, wie is Ibrahim?’ stamelt hij, en hij staart zijn vriend geschrokken aan.
‘Boys, ik trap niet in jullie spelletjes zeg maar gewoon wat hij heeft gezegd, ik ben wel wat van hem gewend.’ Ik zucht, en kijk de jongens verwachtingsvol aan.
‘Hij zei dat jij nog erger bent dan Mary, en dat we moeten oppassen dat je niet ontploft.’ Zegt de jongen met de afro eerlijk. Ik schenk de jongens een overdreven glimlach, ‘excuseer mij even jongens.’
Ik draai me om en stamp de kamer uit, ik laat de deur expres hard achter me dichtvallen. Zonder na te denken loop ik naar de kleedkamer van het team, en smijt de deur open zonder te kloppen.
‘Ibrahim Afellay’ sis ik kwaad. ‘Wat heb jij over mij gezegd?’
Er verschijnt goddelijk lichaam met een arrogant hoofd erop om de hoek, ‘wat is er lieve Elena, heb ik iets verkeerd gedaan?’ vraagt hij lieflijk. Pas nu heb ik door dat hij alleen een handdoek om heeft.
‘Verdomme Ibrahim, doe niet zo schijnheilig en trek wat normaals aan.’ Het kan me niets schelen dat ik mezelf nu voor gek zou zetten, ik laat me niet zo door deze jongen kleineren. ‘Bevalt het je niet?’ vraagt hij opnieuw overdreven aardig, even ben ik van mijn stuk gebracht. Moet ik nu gaan ontkennen dat hij een lekker lijf heeft?
‘Jouw arrogante hoofd bevalt me inderdaad niet nee!’ sis ik kwaad, het liefste zou ik hem nu zo hard willen slaan, dat hij sterretjes ziet.
‘Wat doe je hier dan?’ het toneelspel van Ibrahim is nu ook klaar, en hij kijkt me arrogant aan.
‘Ik kom hier vertellen, dat jij de pot op kan met je blessures waar je aan behandeld moet worden, ik doe het niet meer.’ Geschrokken kijkt hij me aan. Dit maakt dus wel indruk, als zijn carrière in gevaar komt.
‘Maar hoe moet dat dan?’ met een pruillipje haal ik mijn schouders op, ‘dat weet ik ook niet Ibrahim, niet mijn probleem.’
‘Wat ben je toch ook een arrogant klerewijf!’ sist hij naar me, hij tilt zijn hand al omhoog, maar voor dat hij mij raakt, wordt hij weggetrokken door zijn Cesc en David, die dit alles zwijgend hebben toegekeken.
‘Elena, ga weg.’ Zegt David tegen me, en ik doe maar al te graag wat hij zegt.
Een stuk rustiger als net loop ik terug naar de behandelkamer waar de jongens gespannen zitten te wachten, ‘zo dat is ook weer opgelost.’
Glimlachend kijk ik ze aan, ‘waar komen jullie voor?’