• Eyes 031 - Janice Castillo

JANICE POV

Glimlachend kijk ik Elena aan, "beloofd."
Ik heb besloten dat ik Ibrahim en Elena maar een handje moet helpen. Ze blijven maar om elkaar heen draaien, maar na vandaag weet ik het zeker, ze vinden elkaar leuk. Ik ga ervoor zorgen dat Ibrahim het vertrouwen van Elena gaat winnen. Ik weet alleen nog niet hoe....

"Jane, ik ga ervandoor goed?" Aarzelend kijkt Elena me aan. "Of course, ik loop nog een stukje met je mee."
Ik sta op, en doe mijn sjaal om. Een jas heb ik nog niet nodig.
"Wie moet je morgen nog behandelen?" Doorbreekt Elena de ijzige stilte. "De hele A1 komt morgen langs, zin om te helpen?" Lachend kijk ik haar aan, de vorige keer dat er samen alle jonge jongens hebben behandeld, hebben we de grootste lol gehad. "Natuurlijk, ik heb toch niets te doen."
We komen aan op het punt dat we allebei een andere kant op moeten.
"Ik ga hier de andere kant op, Leen." Ik geef haar nog snel een knuffel en sla dan linksaf. "Tot morgen!" Gilt ze nog voordat ik de hoek om verdwijn.

"Wat doe jij nu hier?" Vraag ik verbaasd als ik Cristian voor mijn huis zie zitten.
"Ik verveelde me, dus ik dacht; misschien kunnen wij samen wat leuks doen?" Verlegen staart hij naar de grond.
"Natuurlijk, zullen we gewoon een filmpje kijken ik heb er nog genoeg in de kast staan." Hij knikt kort en staat op van de natte herfstgrond.

"Wat wil je kijken?" Brult Cristian vanuit de woonkamer. Ik draai snel de dop op de colafles en loop me de twee glazen in mijn handen de kamer binnen, "maakt me niet zoveel uit, wat wil jij zien?"
"Zullen we Grease kijken, is lekker zoetsappig?" Grinnikend kijk ik hem aan, een jongen die uit zichzelf voorstelt om Grease te gaan kijken, een historisch moment.
"Wat nou?" Zucht hij geërgerd als ik niet stop met lachen, "ik vind het gewoon grappig dat je uit jezelf voorstelt om Grease te kijken, ik bedoel dat gebeurd niet vaak."
Hij opent zijn armen, ik snap de hint en ga in zijn armen kijken.
Zwijgend kijken we naar de film, af en toe drukt Cristian een kusje op mijn kruin.

"Ik vind het net of ik naar Ibrahim en Elena zit te kijken." Zucht Cristian. Ik snap wat hij bedoelt, ze voelen zich te goed voor elkaar.
"Het lijkt inderdaad wel een beetje." Geef ik toe en ik draai me om, kort drukt hij zijn lippen op de mijne.
"Vind jij ook niet dat we ze een duwtje in de rug moeten geven?" Vragend kijkt hij me aan, en ik slaak een zucht.
"Daar zat ik ook al aan te denken, maar ik weet niet hoe. Ze zijn beide bang om te vertrouwen en volgens mij komt dat omdat ze nog nooit echt liefde hebben meegemaakt in hun leven." Hij bijt even kort op zijn lip, alsof hij hard aan het nadenken is.
"Maar hoe kunnen we ze dan helpen?" Zuchtend haal ik mijn schouders op, "ik weet het niet, volgens mij moeten die twee elkaar gewoon vinden. Ik weet alleen niet of dat wel gaat gebeuren." Zacht trommelt hij met zijn vingers op zijn bovenbeen, "maar we kunnen ze wel een duwtje in de rug geven toch, ik bedoel jij kan er toch wel voor zorgen dat jouw afspraken met Ibrahim nu door Elena verzorgd worden?" Ik denk wel dat dat moet gaan lukken, misschien als ze elkaar vaker zien en vaker met elkaar praten dat het beter gaat.
"Dat moet lukken, maar voor de rest moeten ze hun liefde zelf ontdekken, want liefde kan je niet dwingen." Lachend kijkt Cristian me aan, "deal, wij gaan twee mensen eens even heel gelukkig maken." Hij trekt me stevig tegen zich aan en plant een kusje in mijn nek.
"Wij zijn een top-team" fluistert hij zacht in mijn oor.[face=courier][/face]