Sherlock crossover

Percy wilde net aan tafel gaan zitten toen de bel ging. “Ik ga wel,” zei hij.
      “Verwacht je iemand?” vroeg Oliver, terwijl hij onder de deksel van een van de pannen spiekte. “Ziet er goed uit, Perce.”
      “Dankje. En nee. Het zal wel een collecteloper zijn.”
      Oliver zakte onderuit op zijn stoel terwijl Percy naar de hal liep. Hij kon horen dat Percy de deur opende, maar wat er daarna werd gezegd klonk niet alsof het om een collecte ging. “Goedenavond, meneer Weasley.”
      “Holmes? Wat doe jij hier in vredesnaam?”
      “Ik hoop dat ik niet ongelegen kom.”
      “Het is een zaterdag. Ik werk vandaag niet.”
      “Het spijt me zeer, maar dit kon helaas niet wachten omdat het toevallig de verkeerde dag van de week was. Ik neem aan dat ik binnen mag komen?”
      Oliver hoorde Percy geen antwoord geven, maar er kwam wel opeens een onbekende man de woonkamer binnen. Hij droeg een duur pak dat net een beetje te strak leek te zitten en had een paraplu in zijn hand, al wist Oliver zeker dat het al de hele week niet geregend had. De man had een aura van macht en de gewoonte gerespecteerd te worden om zich heen liggen, net als de persoon die hem volgde, al was het bij deze tweede vreemdeling wat minder overweldigend. De tweede man droeg dan ook wat minder formele kleding; het meest opvallende aan hem was zijn zilvergrijze haar. Hij bleef een beetje bij de deur hangen terwijl de man met de paraplu als modeaccessoire recht op Oliver afstapte.
      “Mycroft Holmes,” zei de man, met zijn hand uitgestoken.
      Oliver was zo verrast dat hij niet eens de moeite deed op te staan. “Oliver Wood.”
      “Ah, de Schotse Puddlemere United keeper; dat moet inderdaad wel. Intensieve training gehad vandaag, merk ik.”
      “Ja. Wacht, wat? Hoe…”
      Mycroft Holmes glimlachte naar Oliver op een manier die hem rillingen gaf. Hij was blij dat Percy op de moment ook weer de kamer binnen kwam. Percy leek zich erbij neer te hebben gelegd dat hij zich met werkaangelegenheden bezig zou moeten houden op een zaterdagavond, al leek hij het niet bepaald grappig te vinden dat Holmes schijnbaar onaangekondigd binnen was komen vallen.
      “Ik zou het erg waarderen als je wat afstand van Oliver zou kunnen houden. Wat het ook is waar je mijn huis voor binnenvalt, hij heeft er niets mee te maken. Ik snap dat je je opmerkingsvermogen niet simpelweg uit zult kunnen zetten, maar er is werkelijk geen reden om hem aan zo‘n nauwkeurige inspectie te onderwerpen.”
      Oliver had absoluut niet gemerkt dat hij überhaupt aan een ‘nauwkeurige inspectie’ werd onderworpen, maar het leek Holmes niet te verbazen. Hij antwoordde Percy enigszins geamuseerd.
      “O, ik geloof toch niet dat hij al te veel te verbergen heeft. Desalniettemin heb ik notitie genomen van je verzoek - zullen we ter zake komen?”
      “Graag.”
      “Ik ben hier om een kwestie van nationaal belang te bespreken.”
      Percy rolde nog net niet met zijn ogen. “Ik had al zo’n vermoeden dat dit geen onbeduidend bezoekje zou zijn. Wat zijn deze ongelofelijk belangrijke zaken, als ik zo vrij mag zijn daarnaar te informeren?”
      “Mijn kleine broertje.”
      Oliver had de neiging in lachen uit te barsten, maar Percy zuchtte. Niet op een manier alsof hij moe werd van de onzin die men hem probeerde te verkopen, maar meer alsof hij het langzamerhand zat werd dat men hem hiermee lastig bleef vallen. “Toch niet alweer?”
      Holmes keek zogenaamd ongeïnteresseerd naar een schilderij dat aan de muur hing, jaren geleden gemaakt door een vijfjarige Teddy, maar hij hield Percy nauwlettend in de gaten vanuit zijn ooghoeken. “Hij heeft meneer W zijn geheim mede gedeeld.”
      Percy zag er onmiddellijk een stuk meer alert uit. “Merlin. Dat heeft toch nog vrij lang geduurd.”
      “Wat?” vroeg de voor Oliver onbekende man, die zich tot op dat moment een beetje op de achtergrond had gehouden. Hij klonk een stuk minder gereserveerd en zakelijk dan de andere twee. “John weet dat Sherlock nog leeft?”
      Mycroft zond de man een lichtelijk geërgerde blik, al leek die laatste daar niets van te merken. “Ja, zo zou je het ook kunnen formuleren, als je iedere willekeurige burger over de gang van zaken in zou willen lichten.”
      Percy leek nu ook geïrriteerd te raken. “Oliver is volkomen betrouwbaar.”
      “Dat zal wel.”
      Het ging Oliver allemaal een beetje te snel. Percy praatte wel eens over zijn werk, maar hij kende geen van de namen die er nu genoemd werden. Bovendien waren subtiele opmerkingen die alleen tussen de regels door lezend gevonden konden worden ook niet zijn sterkste punt. “Zou ik me beledigd moeten voelen?”
      “Nee,” zei de naamloze man tegen hem, grijnzend. Deze man had een veel meer oprechte lach en dit keer kreeg Oliver er niet de kriebels van, waar hij erg blij om was. “Mycroft gedraagt zich altijd zo, en dit is nog niet eens echt erg. God, je zou eens moeten horen over die ene keer dat-”
      Percy viel de man zonder pardon in de rede. “Wie ben jij eigenlijk?”
      “Tja, Percy is ook niet altijd bijzonder galant,” merkte Oliver op, al was dat na het prachtige voorbeeld dat Percy net hoogstpersoonlijk had gegeven enigszins overbodig.
      Holmes en Percy negeerden hem. “Dit is DI Gregory Lestrade,” zei Holmes.
      De Detective Inspector glimlachte half. “Noem me Greg.”
      “Interessant,” zei Percy, al leek hij het niet te menen. “En hoe ben jij hierbij betrokken?”
      Greg stak zijn handen op. “O, ik ben hier op geen enkele manier bij betrokken. Geheime experimenten van de overheid of wat het ook is waar jullie het over hebben zijn niet echt de specialiteit van Scotland Yard. Wij zijn er meer voor de simpele en onschuldige dingen. Seriemoordenaars, bijvoorbeeld.”
      Oliver fronste. “Wat doe je hier dan?”
      “Ik heb werkelijk geen idee, om eerlijk te zijn. Mycroft beloofde me iets te eten, maar zodra ik in de auto zat kreeg hij een sms’je en moesten we plotseling een omweg maken.” Greg haalde zijn schouders op. “En hier ben ik dus.”
      Oliver knikte. “Oké. Zeg, gaat dit gesprek eigenlijk nog lang duren? Want het spijt me, maar dan ga ik alvast eten.”
      Hij werd opnieuw genegeerd, en Mycroft begon weer te praten alsof hij nooit was afgeleid toen hij had geprobeerd Percy te vertellen wat zijn probleem was. “Tot nu toe lijkt Sherlock enkel te hebben uitgelegd dat hij nog leeft en hoe hij Moriarty heeft verslagen. Hij lijkt nog te hebben verzwegen wat hij tijdens de periode dat hij was ondergedoken te weten is gekomen.”
      “Lijkt?” vroeg Percy, sceptisch.
      “Hij vond onze geluidsapparatuur en heeft de microfoon onschadelijk gemaakt.”
      Greg lachte, wat hem nog een geïrriteerde blik van Mycroft opleverde. “Wedden dat dat ding nu in een glas water drijft?”
      “Ik zei toch dat je het Ministry een afluisterspreuk had moeten laten plaatsen?” zei Percy. “Jullie technieken zijn veel te kwetsbaar en vallen niet te vertrouwen. Een spreuk had hij niet zo gemakkelijk op kunnen heffen.”
      Mycroft keek nogal zuur. “En ik zei al dat ik niet van plan ben de leiding uit handen te geven. Onze ‘technieken’ voldoen prima aan alles eisen, dankje. Hij heeft de camera‘s niet gevonden, dus we hebben nog steeds de mogelijkheid om de gebeurtenissen visueel te overzien.”
      Oliver voelde zich een beetje alsof hij naar een bijzonder gewelddadige Quidditch wedstrijd keek; hij vermoedde echter dat Percy het niet zou waarderen als hij hem aanmoedigde. Toch moest hij heel dringend iets zeggen. “Ik wil jullie belangrijke gesprek niet storen, maar het eten wordt koud.”
      Percy keek hem even verrast aan, alsof hij was vergeten dat er zich nog iemand in de kamer bevond, maar trok toen een verontschuldigend gezicht. “Het spijt me, Oliver, maar dit gaat nu echt even voor, ben ik bang. Het is van groot belang dat we zorgen dat Sherlock geheim houdt wat hij weet over onze wereld, en dit is daarbij een kritisch moment - zou je me kunnen excuseren?”
      “Ik geloof niet dat ik echt een keuze heb. Ga en red de wereld weer eens, Perce.”
      Percy rolde met zijn ogen, maar hij glimlachte, en dat was alles dat Oliver nodig had. Percy’s glimlach verdween weer toen hij Mycroft met een knikje gebaarde hem te volgen. De twee mannen verdwenen door de deur die naar Percy’s studeerkamer leidde.
      Greg keek Oliver aan. “Ik geloof dat ik een beetje vergeten ben. Misschien kan ik maar beter gaan.”
      “Je kunt ook hier wel wachten,” bood Oliver aan. Hij mocht Mycroft niet, maar Greg leek een prima kerel.
      Greg knikte. “Dankje.”
      Oliver haalde zijn schouders op en tilde het deksel van een de pan met aardappelen. “Het is zonde om dit koud te laten worden. Honger, Greg?”
      Greg wreef in zijn handen en ging op Percy‘s plaats zitten. “Het ruikt goed. Zelf gekookt?”