I Can't.

Ik rij de parkeerplaats van de school op. Even aarzel ik voor ik uitstap wat moet ik doen als ik ook maar 1 woord zeg tegen de Cullens gaat ze me helemaal vermoorden. Ik zal ze wel moeten negeren. Gelukkig heb ik de eerste 3 uur geen les met 1 van de Cullens. Eerst bio dan wiskunde dan aardrijkskunde ze gaan allemaal voorbij in een flits. Dan komt het het gene waar ik al de hele tijd tegenop zie de pauze. Ik loop naar de aula even blijf ik ervoor staan. 'zal ik naar binnen gaan? Ik moet wel wat eten. Gewoon doen. Niet naar ze kijken dan gebeurd er niets.' galmt er door mijn hoofd. Ik loop de aula in en ga in de rij staan. Na ook maar 2 seconden kan ik er niet meer tegen en mijn ogen dwalen automatisch naar hun. Ze kijken mij allemaal aan maar in Jaspers ogen zag ik iets speciaals. Zo had in een lange tijd niemand meer naar mij gekeken.
Bezorgd.
'waarom moet hij nou zo naar me kijken. Hij weet niet half hoe moeilijk hij het me maakt daardoor. Dit kan ik niet, ik kan het gewoon niet, ik kan ze niet negeren.' ik ren de aula uit naar buiten. Ik ga achter de school op een bankje zitten. Ik had ontdekt dat daar nooit iemand kwam. De tranen lopen over mijn wangen. Waarom nou precies hun? Waarom nou precies mij? Waarom kan ik nou niet een gewoon meisje zijn met een gewone familie?

Jasper POV

ik heb Eden vandaag nog niet gezien het is nu het begin van de pauze. Ze is wel op school ik kan haar ruiken. Ik zit zenuwachtig op de tafel te tikken. 'doe rustig man ze komt echt wel.' zegt Emmett. Dan ruik ik haar heel dichtbij. Maar ik kan haar emoties nog niet voelen. Dan komt ze de aula binnen er komt een golf van opluchting over me heen. Maar ze ziet er niet zo uit als normaal. Ze ziet er verschrikkelijk uit. Normaal zwaait ze altijd even naar ons voor ze in de rij gaat staan maar nu niet. Ze loopt naar de rij zonder ook maar om te kijken. Na even kijkt ze hierheen recht in mijn ogen. Haar ogen staan dof, vaal ze hebben niet hun gewoonlijke twinkel. Als ze me aankijkt komt er een golf van emoties over me heen. Angst, tweestrijd, nog meer angst, verdriet, nog meer angst. Dan rent ze weg de aula uit. 'ze is bang voor me. Ze is bang voor me. Ze is bang voor me.'galmt het door mijn hoofd. Het doet verschrikkelijk veel pijn om dat te weten. Aangezien het eerst juist leek of ze juist wel interesse had. Maar ik zal het wel verkeerd gezien hebben.