OO4.

Ik kon het nog steeds niet beseffen. Ik heb met Harry Styles gepraat. Ik had al met mezelf afgesproken dat ik het niemand zou vertellen. Hoe graag ik het er ook uit zou willen schreeuwen, niemand zou me toch geloven. M'n ouders moesten er zelf al om lachen, en die weten niet eens wie Harry Styles is.
Ik kon alleen maar glimlachen. Hij was zo lief voor me, en dat ie de studio ook aan me laat zien. Die was zo prachtig.
Alleen was ik echt stom bezig, ik heb mezelf zo vaak belachelijk gemaakt. Wat moet die wel niet denken. Hij zal me nu vast kei hard aan het uitlachen zijn, of hij denkt niet eens meer aan me. En is me alweer vergeten. Opeens verdwijnt de glimlach van mijn gezicht. Voor hem betekende het vast niets. Hij denk zeker dat ik een of andere rare fan was. Nou ik was geen fan, maar raar was ik zeker. Of beter gezegd suf. Harry Styles zal nooit met zou meisje als mij omgaan. Laat staan dat ie aan me denkt, het is allemaal te mooi voor woorden. Ik zou deze dag maar gewoon moeten vergeten.

Vandaag moest ik lopend naar school omdat mijn fiets nog in de stad stond. Stom. Daar had ik helemaal niet aan gedacht. Gelukkig was de school niet heel erg ver van mijn huis vandaan. Ik kon ook niet met Vanes mee, want die hoefde pas later te beginnen. Zuchtend loop ik de gang op om mijn jas te pakken. 'Mam, pap, ik ga anders kom ik te laat.' Roep ik en loop de deur uit. Ik open de paraplu. Ja dat had ik weer. Ik moest lopen en het regende. Het was zomer, maar het was zo koud en het regende alleen maar, aan een stuk door. Dan vind ik de winter leuker. Dan heb je tenminste sneeuw. Ik haat regen.
'Lift nodig?' Ik schrik wakker uit mijn gedachten. Was dat Harry? Ik kijk hem verbaasd aan. 'Stap ik, ik breng je wel. Straks word je ziek.' Ik ren naar de auto en stap in. Nog steeds verbaasd keek ik hem aan. 'Wat, huh? Hoe weet je dat? Ik snap het niet.' Ratel ik. 'Ik wist toch dat je je fiets niet had.' 'Maar hoe weet je dat ik nu naar school moest?' 'Dat wist ik niet, dat heet geluk.' Zegt ie glimlachend. 'Zit je op de cambrige school' Ik knik. Een glimlach kon ik niet onderdrukken. Harry Styles zat naast me. Hij wist nog waar ik woonde. Hij kwam speciaal voor mij naar mijn huis. Hij wilde me weer zien. Ik ben het gelukkiste meisje. Al zeg ik het zelf. Ik grinnik om mijn gedachten wat Harry doet verbazen. 'Wat is er?' 'Niks, gewoon een binnenpretje?' Oh god, Madeline. Zei je nou echt Binnenprettje wie zegt dat nou weer. Ja hoor, ik dus. Ik zit net 5 minuten met Harry in de auto en de eerste blunder was er alweer.
'Zet me hier maar af. Het laatste stukje loop ik wel.' 'Hoezo? Ik breng je gewoon naar school hoor.' 'Nou jij ben Harry Styles.' 'Dus?' Lacht ie. Ja hoor. Blunder twee. Nu denkt ie zeker dat ik hem een debiel vind. Ik had toch een betere uitleg kunnen geven. Ik had toch kunnen zeggen dat ik bedoelde dat er dan allemala gillende meisjes op hem afkwamen. Nee hoor ik zeg alleen je bent Harry Styles.
'Ik bedoel..' 'Ik snap wat je bedoeld.' Onderbreekt ie me. 'Maar ze zullen me toch wel vaker zien, als ik je naar school toe breng, of van school haal.' Zegt ik lachend terwijl die de parkeerplek van de school oprijd. Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Wat?' 'Nee niks.' Lach ik. Wow, kan deze dag nog beter, Harry Styles kent me nog en wil me vaker zien.
Ik wil Harry gedag zeggen maar hij stapt net zoals ik uit. 'Ik wil je vrienden wel ontmoeten.' Lacht hij. Wauw, deze dag kan dus echt beter. Nu kan ik toch bewijzen dat ik Harry Styles hem gezien, en het bewijs staan naast me! Perfect.