• Eyes 030

Zwijgend staar ik naar buiten, Janine neuriet mee met de muziek die zacht door het restaurant klinkt.
De mensen hier in Barcelona zijn zo anders. In Londen is iedereen maar druk druk druk, iedereen let maar op de tijd. Ieder uur en iedere minuut van de dag zie je blikken naar de klok schieten.
Hier is het anders, in een wijk net buiten Barcelona. De mensen lopen op een normaal tempo over straat, blijven gerust met een oude bekende kletsen terwijl ze eigenlijk al te laat zijn voor hun afspraak.
Het is moeilijk, maar het voelt goed om los te komen van de tijd. Het maakt me nu niet meer uit hoelaat ik wat doe, ik geniet gewoon van de dagen, en de korte 24 uur die deze bevatten.
"Waar denk je aan?" Ik schrik op door het geluid van de warme stem van Janice dat mijn oren binnendringt. Voorzichtig haal ik mijn schouders op, "niks eigenlijk, ik keek gewoon een beetje mensen." Begrijpelijk knikt ze.
"Vertel eens over je leven in Londen, je familie en vrienden enzo." Ik ga recht zitten, en bijt zacht op mijn lip.
"Ik had het goed, ik woonde mooi, had lieve vrienden en bij mijn familie kon ik ook altijd terecht."
Een zucht verlaat Janice's mond, "leer mensen nu toch eens te vertrouwen."
"Sorry," murmel ik zacht "ik vind het gewoon moeilijk, ik ben bang om pijn te lijden, mentaal gezien."
Het medelijden in haar ogen is duidelijk af te lezen, "waarom dan, waar is het ooit misgegaan?" Ik haal mijn schouders op omdat ik het antwoord op deze vraag niet weet. Misschien wel op het punt dar Caitlin verlaten werd door die klootzak, of misschien al veel eerder; in de brugklas toen Darren mij verkering vroeg, maar mij alleen maar gebruikte om stoer te doen bij zijn vrienden en mij voor gek te willen zijn staan. "Ik weet het niet, ik weet het echt niet."
Janice bijt even bedenkelijk op haar lip, "je moet leren vertrouwen, en ik ga je helpen." Ik schenk haar een magere glimlach, misschien zit ik wel helemaal niet op hulp te wachten en vind ik het prima zo.
"Komt de studie psychologie toch nog van pas." Tevreden kijkt ze me aan.
"Maar dat hoeft helemaal niet, het gaat prima zo, ik heb nergens last van."
Ze slaakt een overdreven zucht en hier en daar schieten wat blikken onze kant op. "Vertrouw me nou, ik doe je geen pijn."
"Beloof het me?" Smekend kijk ik haar aan. "Beloofd"