031 Katie Jane Adams

“I’m done.” zegt Emma. Ik kijk weer in de spiegel, en ik zie dat ook mijn haar heel mooi is geworden. Er is volgens mij niet veel aan gedaan, maar het is toch heel mooi. “You can get your clothes there.” zegt Emma, en ze wijst naar een man verderop, waar kledingrekken bij staan. “I hope I see you again, but for now, good bye.” zegt Emma. “The same.” zeg ik, en ik loop naar de kledingman toe, zo noem ik hem voor nu even omdat ik zijn naam niet weet. “Hello Katie! You can switch your clothes there, here are you clothes for the campaign.” zegt de kledingman. Ik pak de kleren aan, en ik ga naar het pashokje, wat even verderop is. Je kan het niet echt een pashokje noemen, maar het lijkt er wel een beetje op. Het is gemaakt van een soort van houten planken in de vorm van een vierkant, maar het is best ruim. Er zit een gordijn voor, zodat je erin kan. Ik loop naar binnen, en ik doe de gekregen kleding aan. Het is echt van die typische H&M kleding, en het is echt heel leuk. Ik open het gordijn weer, en ik loop naar buiten. “Beautiful!” zegt de kledingman. “I think you’re ready?” vraagt hij. “Yes, but I’m nervous.” zeg ik. “Don’t be nervous, it’s going to be alright. Just relax and follow the instructions.” Ik knik even, en ik loop naar de witte schermen toe. Ik heb ooit gehoord dat – dat voor het licht is ofzo, maar het is best raar, ik bedoel je bent in een park en dan ga je witte schermen neer zetten? Er loopt weer een andere man naar mij toe. Er zijn hier echt heel veel mensen, alleen maar voor een reclame, waar ik alleen in speel? “Hello, I’m the director of this campaign, and I give also the instructions. We have an example of the campaign, and you’re going to do the same.” zegt hij. Hij pakt een laptop erbij, en laat het voorbeeld zien. Het ziet er niet zo moeilijk uit, gewoon een soort van lopen, en dat is het. “It’s not that difficult, is it?” vraagt hij. “I don’t think so.” mompel ik. Ik ben alsnog heel erg zenuwachtig. Het is niet zo heel moeilijk, maar alles kan fout gaan. Ik bedoel, ik heb hakken aan van minimaal 15 cm, dus ik kan heel makkelijk struikelen. “You just have to walk a little towards the tree. Maybe we have to film it over again five times, but that doesn’t matter. If you make a little mistake, it doesn’t matter. We just cut it out of the campaign so nobody can see you’ve make that mistake.” legt hij uit. Ik knik even als teken dat ik het begrijp. Hij loopt naar het witte scherm, en hij wijst een plek aan. “This is the tree.” zegt hij. “You just have to imagine that it is a tree, cuz it’s not a real tree as you can see. We can’t draw it at the white screen, unfortunately.” zegt hij. Ik knik even, en ik kijk nog eens goed welke plek hij aanwijst. Daar is dus de boom. De man loopt terug, en nu sta ik dus er helemaal alleen. Niet helemaal alleen, er zijn genoeg camera mensen, en andere mensen die heen er weer lopen, maar het draait wel allemaal om mij. “And start!” hoor ik. Ik loop richting de boom, tenminste, de plek waar de boom is. Als ik bij de boom ben, loop ik nog een stukje verder, totdat ik “Cut.” hoor. Ik stop, en ik kijk naar de regisseur. “Wow, that was good! You’ve done what nobody did before, we’re done with filming because you did it in one time good.” zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. Ben ik de eerste die in een keer het helemaal goed deed? “We are going to make the campaign right, but you can go now, we don’t have to film something more.” zegt hij. Nog steeds verbaasd loop ik terug naar het kleedhokje, waar ik weer mijn eigen kleding aan doe. Ik breng de kleding van de H&M terug, en ik bedank Emma nog een keer. Ik ga naar de bushalte toe, en de bus komt vrijwel meteen. Ik stap in, en ik ga zitten. Op naar het hotel.