OO1

Met grote passen loop ik door hartje Londen. Hier ergens moest het zijn, en ik keek constant rond, op zoek naar een naambordje. De regen hielp me niet echt, maar toch had ik goede moed. Een paar jaar geleden was ik hier nog langs geweest, en ik herkende de buurt ongeveer. Eindelijk zag ik door de druipende regen ook een naambordje, en een glimlach sierde mijn mond toen ik de juiste letters ontwaarde. Nu kon het niet ver meer zijn. Mijn passen gingen steeds sneller, tot ik eindelijk rennend aankwam bij het juiste huisnummer. Mijn hand ging naar de bel, maar hij bleef ervoor hangen. Zou ik dit wel doen? Er was geen weg terug meer, ik zou nu nog terug kunnen, en zeggen dat ik naar de winkel was geweest. Of op bezoek bij een vriendin, ik kon excuses genoeg verzinnen.
Ik drukte op de bel, en hield gespannen mijn adem in. Vanbinnenuit klonk gestommel, en niet veel later werd de deur open gedaan door Alison. Mijn beste vriendin, die ik al veel te lang niet meer gesproken had. Maar wat moest je ook, als ze twee jaar geleden naar Londen verhuist was?
"Charlie!" Riep ze uit met een grote glimlach en haar armen krulden zich al snel rond mij. "Je bent veel te mager geworden, schat." Zei ze met een frons tussen haar wenkbrauwen. Ik grijnsde, "Ook hallo!" Ze grinnikte even, maar besefte toen dat ik nog steeds in de regen stond. "Kom toch binnen!" Ze trok me snel mee, en gaf me een soort van deken om me af te drogen. Alison draaide zich om, en ik besloot haar toen maar te volgen. We kwamen terecht in een gezellige keuken, waar ze al snel water opzette, om thee te maken. Ik schudde mijn hoofd, het was net zoals vroeger.
"Wil je een paar dagen blijven?" Ik knikte, en ze zette zich al snel tegenover mij. Haar grote bruine ogen zochtten al snel die van mij, maar ik hield mijn blik gericht op het tafelblad, waar ik aandachtig de lijnen volgde in het donkere hout. De stilte bleef voort duren, en juist toen ze haar mond open deed, klonk het scherpe geluid al dat het water klaar was. Zonder dat ze het merkte zuchtte ik even, maar ik wist dat ik het haar eens zou moeten vertellen.
"Waarom ben je zo plots gekomen?" Ze zette de twee koppen thee voorzichtig op tafel. "Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij dat je gekomen bent!" Ik glimlachte even, "Maar waarom heb je niks laten weten?" Vragend kijkt ze me aan, hopend dat ze het antwoord ergens zou kunnen lezen op mijn gezicht. Maar ik had het laatste jaar al zoveel op mijn expressies gelet, dat ik niks naar buiten liet.
Lange tijd bleef ik stil, maar ik moest haar wel iets als antwoord geven, ze kon me evengoed ook buiten zetten. Niet dat ze dat ging doen, maar het ging om het feit.
"Wel, je weet toch dat ik al een maand bij mijn tante woon?' Ze knikte even, en gauw nam ik nog een hap adem. "Ze heeft geregelt dat ik ergens kan gaan werken als styliste." Dat was er ook weer uit. Alison haar ogen werden groot, en ze keek met me een glimlach aan, "Dat is toch geweldig?!"
Ik glimlachte even om haar enthousiaste toon, maar schudde toen mijn hoofd. "Het is natuurlijk een geweldige ervaring, maar ik ben gewoon nog niet klaar om weer mijn leven te leven?" Sprak ik mijn donkerste gedachten uit. "En wat als ze me nu niet mogen, ik zit de hele twee maanden vast aan die mensen!"
Nu was het Alison' beurt om te grinniken, "Charlie, iedereen mag jouw, cutiepie."
"En anders sms je het maar naar mij, en kom ik even met ze spreken." Ze eindigde haar dreigement met een knipoog, en gelijk voelde ik me een stuk beter.

Zo zaten we beiden even in stilte aan de keukentafel, tot ze de stilte doorbrak. "En met wie ga je eindelijk mee?" Ik wist dat ze onverschillig wou lijken, maar voelde toch een randje nieuwsgierigheid aan haar stem, "Een band toch?" Ik knikte, en fluisterde toen de volgende woorden. "One Direction."
Haar mond viel langzaam open, en ik lachte. Toen sprongen we allebei tegelijk op, en begonnen te fangirlen. Ik kende hun muziek vooral door Alison, en wist de jongens hun namen. Zij keek echter altijd naar xfactor, en wist alles over hun. Soms werd het gewoon eng.
"Je moet me een handtekening bezorgen!" Ik haalde mijn schouders op, "Misschien ..." Ze gaf me een zachte mep op m'n schouder. "Oke, oke!" Ik keek haar vrolijk aan.

Maybe this would all turn out right.

--

Ok sorry voor de schrijffouten, ik haat namelijk oude dingen terug doorlezen (;