31 # Done With All The Drama

'Stefan', is het enige wat Klaus zegt, duidelijk teleurgesteld. De enige die mijn aandacht echter trekt, is de knappe man in een zwart smoking. Zijn zwarte haar zit netjes, maar toch een beetje wild. Zijn ogen zijn blauw, nog blauwer dan de helderste zee. Ogen waar je eindeloos in kan verdrinken. Mijn ogen glijden over zijn postuur, helpen me herinneren aan de heerlijke seks en zijn beschermende knuffels. Mijn ogen glijden nog een klein stukje verder en eindigen bij zijn handen. Ik voel hoe mijn hart sneller begin te kloppen wanneer ik denk aan zijn handen en wat hij daarmee allemaal kon doen. Pfoe.
Mijn ogen ontmoeten de zijne. Hij is serieus en ook serieus teleurgesteld in mij. Aan de ene kant snijdt zijn blik door mijn hart, aan de andere kant activeert het de oude Mary.
'Je hoeft me niet zo aan te kijken hoor, als het niet Elena was geweest, had je er niets om gegeven', snauw ik hem toe. Drie paar ogen kijken verbaasd naar mij om. Het vierde paar ogen vernauwt zich alleen, kijkt me met een blik aan zo kwaad, geïrriteerd en teleurgesteld dat heel mijn hart oplost tot een hoopje stof. Ik sta onhandig op, doordat ik geen hulp kreeg van iemand en nog steeds die enorme jurk aan heb en laat mijn kin dan een stukje de lucht in verdwijnen. Ik doe mijn mond open om nog wat te zeggen, maar klap die dan dicht, draai op mijn hakken om en loop weg. Bij elke stap valt er een puzzelstukje op zijn plek, bij elke stap besef ik het steeds meer. Ik ben klaar met al die drama. Ik heb er gewoon geen zin meer in. Die oude Mary is weg. De Mary die jong was, vol nieuwsgierigheid en energie. Altijd opzoek naar avontuur. Ik ben daar klaar mee. Ik wil niet constant achterom moeten kijken, constant leugens vertellen. Ongewillig krullen mijn mondhoeken omhoog tot een enorme glimlach als ik dat besef. Ik heb die Mary niet meer nodig. Ik kan nu mezelf zijn, de nieuwe Mary. I'm ready.

Mijn koffer is ingepakt, mijn rugzak is ingepakt. Ik ben klaar. Mijn ogen vallen op de jurk op het bed. Aan de ene kant zit er het gevoel van eenzaamheid aan vast, maar wanneer ik die kant verdruk, voel ik alleen liefde en geluk. Ik vis ergens een plastic tas vandaan en stop de jurk erin. Klaus zal het vast niet erg vinden als ik die meeneem. Nogmaals laat ik mijn ogen door de kamer glijden. Ik baal enorm dat ik geen foto's heb gemaakt, maar het is nou eenmaal zo.
Nadat ik mijn rugzak heb opgedaan, pak ik de koffer en tas op en loop naar beneden. Ik controleer nog even op het briefje er ligt en stap dan de deur uit.

Mijn ogen bekijken de voorbijgaande bomen. Nauwelijks merk ik de vrachtwaagbestuder naast me op. Waarschijnlijk had hij gehoopt op een vrolijk gesprek, wat gezelligheid, maar ik ben niet in die mood. Normaal zou ik die wel faken, maar die oude Mary is er niet meer. In gedachten laat ik iedereen nog eens door mijn hoofd gaan. Ongewillig krullen mijn mondhoeken omhoog. Een brok in mijn keel verschijnt. Toen ik afscheid van Floris had genomen, voelde ik me enorm ellendig. Ik had gehoopt dat gevoel nooit meer te voelen, maar hier is het dan.

De bel dreunt door het huis. Ik kan de vertrouwde geur van chocoladetaart al ruiken. Wanneer de deur wordt opengedaan, weet ik dat het een paar seconde duurt voor mijn moeder beseft wie er voor de deur staat. Daarna vliegt ze me altijd om de nek en sluit ze me op in haar armen. Smekend dat ik nooit meer zomaar weg wil gaan, maar dit keer is anders.
Wanneer de deur opengaat, kijkt ze me niet zielsgelukkig aan. Ik frons mijn wenkbrauwen wanneer ik maar een korte knuffel krijg.
'Mam? Wat is er?' Een gevoel van bezorgdheid schiet door me heen. Ze schudt enkel haar hoofd en loopt naar de woonkamer. Ik loop achter haar aan en zie daar tot mijn verbazing een paar blauwe ogen me aankijken. Het gevoel van een paar maanden geleden schiet door mijn lichaam. Een glimlach speelt rond mijn lippen wanneer ik zijn blik zie verzachten. Alsof hij niet kan geloven dat ik eindelijk weer voor hem sta.
Hij loopt naar me toe, zwiert me een keer rond, voor hij me opsluit in zijn armen.
'Gister keek ik naar de sterren en ik herkende de..'
'Stier', vul ik hem aan. Hij knippert verbaasd met zijn ogen.
'Jij ook?' Ik knik en kan mijn geluk niet bedwingen. In mijn ooghoek zie ik mijn moeder staan, eindelijk kijkt ze weer zielsgelukkig.
'Je komt je belofte na, je bent me niet vergeten', fluister ik terwijl ik mezelf laat vallen in zijn blauwe zeeën.
'Al zou ik proberen, ik zou je nooit kunnen vergeten.'