2.6

- Oké, een nieuw hoofdstukje in Ziva's pov. over een paar hoofdstukies zal eindelijk de Volturi er echt in voorkomen jippie
anyway, ik weet dat dit hoofdstuk chronologisch niet helemaal klopt, maar ik had het al geschreven voor ik het vorige stukje van Animefan07 had gelezen en....
ik ben gewoon veel te lui om het terug aan te passen dus ... jullie zullen ermee moeten leren leven !!!! -


We waren nu drie maanden verder en ik had me niet meer zo gelukkig gevoeld sinds…, wel eigenlijk sinds ooit. Het had me niet veel tijd gekost om erachter te komen dat ik ervoor geboren was om een vampier te zijn. Het leek alsof al mijn problemen waren opgelost.
Ik had me mijn hele middelbare schoolcarrière zorgen gemaakt over mijn uiterlijk, dagen aan een stuk in een hoekje van mijn kamer zitten huilen omdat ik niet leek op de meisje uit mijn klas. Meisjes die allemaal mooier, dunner, populairder waren dan ik ooit zou kunnen zijn. Nu lachtte ik ze uit, ik stond boven hen nu ,aangezien blijkbaar één van de vele eigenschappen van vampiers bovennatuurlijke schoonheid was.
Verder was ik er ook nog achtergekomen dat ik voor de rest van mijn eeuwigheid mijn benen niet meer moest waxen. Best wel handig als je het mij vraagt! Ik was in de eerste week na mijn transformatie naar een schoonheidsspecialiste geweest (die nu wel dood was) en ik voelde nog niet eens de minste onzuiverheden op mijn huid.
Ik wist niet zeker hoe het kwam maar zelfs met al die extra tijd (we hadden geen behoefte aan slaap) leek ik me nooit te vervelen. Mijn interesses waren de hoogte in geschoten en ik zat haast altijd met mijn neus in boeken waarvan de pagina’s volstonden met wetenschappelijke formules die ik maar één keer moest lezen voor ze voor altijd in mijn geheugen gegrift stonden. Ik bekeek honderden dans- en gevechtfilms waarvan ik de bewegingen exact en veel sneller kon nadoen. Ik kon zo snel en zo lang lopen als ik wou, kon uren onder water blijven, kortom de mogelijkheden waren onbeperkt.
Het enige dat me een beetje dwarszat was mijn zogenoemde ‘gave’. Ray had gezegd dat hij mij had uitgekozen omdat ik iets speciaals zou kunnen, iets wat de andere vampiers niet konden. Hij had het ook aangevoeld bij Lux, die dingen (inclusief vampiers) kon opblazen, en Olivier, die gedachten kon lezen. Ze hadden allebei meteen na hun geboorte hun gaves gehad. Maar bij mij gebeurde er na drie maanden nog steeds niets, er kwam geen vuurwerk uit mijn handen, ik was niet helderziend, niets.
Ik vond het niet zozeer erg dat ik geen gave had, ik was al blij genoeg met mijn nieuwe leven. Het zat me gewoon zo dwars dat ik Ray teleurstelde. Ik was hem gewoon zo dankbaar dat hij me veranderd had en ik wist dat hij binnekort te strijde zou willen trekken tegen wie hij de ‘Volturi’ noemde. Daarom dat hij ons allemaal gecreeërd had, maar ik wilde zo graag helpen gewoon om iets terug te kunnen doen.
Terwijl ik hierover zat te mijmeren in de oude loods waarin we verbleven, zag ik in mijn ooghoek dat Lux en Olivier net binnenkwamen. Ze waren zo te zien net op jacht geweest want hun irissen hadden een lichtrode, bijna gloeiende, kleur. Zonder de anderen ook maar een blik waardig te keuren liepen ze naar mij toe.
Er was nogal verdeeldheid tussen de ‘gewone vampiers’ en de ‘begaafden’ of ik daar nu wel of niet bijhoorde. Lux glimlachte even vaag naar mij voordat ze in een hoekje neerplofte en haar iPod tevoorschijnhaalde.
Ray mocht ik dan wel ontzettend dankbaar zijn, maar Lux was toch de enige hier die echt in de buurt kwam van een vriend. We vertrouwden elkaar misschien niet helemaal, maar we waren de enige twee hier die niet elke vijf minuten in een gevecht verstrengeld raakten. We hadden elkaar weten te appreciëren en ik wist dat ze de beste vriendin was die ik ooit had gehad. Olivier daarentegen was een heel ander verhaal. Hij scheen er plezier in te scheppen iedereen uit z’n vel te laten springen van woede, hij leesde je gedachten en pestte je ermee totdat Ray of Lux moest ingrijpen om hem niet aan stukken gescheurd te laten worden.
Deze keer scheen hij zijn aandacht weer eens op mij te hebben gefocust.
‘Hey Ziva, hoe gaat ie?’ vroeg hij spottend,’ Moet jij ook eens niet gaan jagen, je ziet er nogal hongerig uit.’ Oké dit viel nog mee maar ik wist dat hij veel erger zou worden.
‘Of misschien wil je niet drinken omdat je anders weer te dik wordt, is dat het?’ Mijn gezicht vertrok. Er vormde zich een grijns om zijn mond, hij wist dat hij een gevoelige snaar had geraakt.
‘Dat is privé!’gromde ik hem toe terwijl ik mezelf onder controle probeerde te houden. ‘Arme Ziva, het dikkertje van de klas! Wel je kan dan nu wel dun zijn, maar je bent nog steeds een mislukking! Ik heb Ray’s gedachten gelezen en hij wenste dat hij je nooit had veranderd’, plaagde hij met een venijnige klank in zijn stem.
‘Hou op, Olivier! Dat is niet waar!’ik moest nu echt moeite doen om niet die arrogante kop van z’n lichaam te rukken.
‘Oh nee? Je bent niet heel sterk en nu blijkt het ook nog eens dat je geen gave hebt? ‘
kokende woede stroomde door heel mijn lijf. ‘Ik zei stop!’ brulde ik nu tegen hem.
‘Of anders wat? Wat ga je doen, hé?’ daagde hij me nog verder uit ‘Ik weet wel wat ik zou doen als ik Ray was, ik zou je in kokende lava gooien. Net als die oerstomme oom van je.’ Dat was de druppel, als het alleen over mij ging kon ik mezelf nog inhouden maar mijn oom moest niemand erbij betrekken, en Olivier al helemaal niet.
Ik draaide me in een flits om en focuste al mijn opgekropte woede op hem. Ik stond net op het punt hem te bespringen toen er iets onverwachts gebeurde.
Er begonnen zich vlammen rond zijn voeten te vormen, die steeds hoger en hoger oplaaiden tot hij volledig was veranderd in een brandende toorts. Hij schreeuwde in paniek en begon wild rond te rennen in een poging de vlammen te doven. Hij ging zo een paar minuten door tot er van onze gedachtenlezer niets anders meer overbleef dan een hoopje as dat al snel met de wind mee verdween.
Hoe was dat in godsnaam gebeurd?
Ik voeldje een zacht klopje op mijn schouder en toen ik me omdraaide zag ik dat Ray me een goedkeurende glimlach schonk. Ik begreep er niets van, zijn gedachtenlezer, diegene die alle stappen van onze tegenstander moest voorspellen, was net in rook opgegaan en dan keek hij blij naar mij?
Blijkbaar zag hij mijn verwarde blik want hij zei al snel :’Zie je niet wat je net gedaan hebt?’ Ik dacht even na, had ik Olivier net vermoord? ‘Maar dat kan toch niet ik heb hem met geen vinger aangeraakt’, zei ik onzeker.
Ray zuchtte:’ik heb je uitgekozen omdat ik voelde dat je een gave had en denk eens na.’ Hij liep naar de andere kant van de loods en kwam terug met iets wat ik herkende als één van mijn boeken. De geschiedenis van het vuur en vulkanen luidde de titel, vervolgens haalde hij mijn aansteker uit mijn jaszak en hield me die ook voor.
‘Alles wordt versterkt zodra je een vampier wordt, alleen duurt het soms een tijdje voordat je je gave onder de knie krijgt. Jij die altijd al gefascineerd bent geweest door vuur ,moet dan wel een gave hebben ontwikkeld die daar iets mee te maken heeft.’
Zoals hij het zei leek het volkomen logisch, maar ik kon het nog steeds niet geloven. Hij glimlachte nog eens bemoedigend en liep toen weg naar de grote ijzeren deur.
Voordat hij in de nacht verdween richtte hij zich nog even tot al zijn creaties. ‘Over twee dagen zullen we de confrontatie met de Volturi aangaan, we zullen vechten voor onze vrijheid en winnen. En niemand zal zich ooit nog de baas over ons kunnen noemen!’ Dit werd ontvangen door luid gejoel van alle kanten.
Nadat hij verdwenen was, besloot ik dat het maar eens tijd was werd om mijn gave verder te oefenen.