Battle 5.4

'Nee, wacht.' Zegt Harry en hij pakt mijn hand vast. Ik draai me in een reflex om. 'Wat?' Vraag ik. Hij staart me aan met zijn groene ogen.
'Doe je best morgen.'
Is dat alles? Is dat alles dat hij heeft te zeggen?
'Doe je best en zorg ervoor dat David spijt krijgt van wat hij je heeft aangedaan. Laat hem lijden zoals je mij laat lijden. Je kunt het. Ik weet dat je het kan. Je band staat achter je. De jongens staan achter je. Je hebt je fans. Zorg dat je morgen wint.'
Zijn woorden zijn overwachts. Maar ik weet wat hij zegt. Ik hoef het niet nog eens te horen. Zijn grip rond mijn hand laat los en ik laat mijn hand hangen.
'Harry,' begin ik zacht. Maar zijn ogen vermijden me. Hij zet stappen achteruit. 'Ik weet dat ik het verpest heb.' zegt hij neergeslagen. 'Het is mijn eigen schuld. Dat weet ik. Daarom wil ik dat je me verslaat.' Zijn ogen kijken me aan. Ze staan duidelijk. Hij wil dat hij ondergaat in een strijd.
Ik knik. Wat kan ik anders doen. Ik had het moment dat hij vreemdging, me voorgenomen om te winnen. 'Geen zorgen. Ik zal winnen. Dat had ik besloten op het moment dat mijn band ontstond. We zullen iedereen laten zien wie we zijn. Maar...' Ik kijk hem in zijn ogen aan en hij weet hoe serieus ik ben. En hij weet wat ik wil zeggen. 'Dit gaat niet alleen maar over ons.' Maakt hij mijn zin af. Ik schud mijn hoofd. 'Het is zoveel meer dan dat geworden. En dat moet ik onthouden. Maar ik kan niet vergeten waarom Bitter Sweet Revenge bestaat en waar zij vandaan komt. Het is een deel van mijn leven. Dus ergens ben ik je dankbaar, Harry.'
Zijn ogen lichten even op bij het noemen van zijn naam.
Die blik geeft me hoop. Zoveel hoop. Hoop dat ik kan winnen.
'Ik zal winnen. Maar alsjeblieft,' smeek ik. 'hou je alsjeblieft niet in. Als je je inhoudt, dan zal ik me er niet beter door voelen.'
Hij lacht scheef, alsof ik net iets vreselijk onnodigs heb gezegd. 'Ik heb nooit gezegd dat ik me in zou houden. Dus geen zorgen. Ik zal het je moeilijk maken. Ik zal wel proberen te winnen. Maar laat ik het zo zeggen.' Hij glimlacht en kijkt me aan. 'Ik sta aan jouw kant.'
Ik lach zachtjes omdat ik gewoon niet weet wat ik moet zeggen. Dus ik hou het simpel.
'Dankje.'
Dan is er een beetje ongemakkelijke stilte. We weten beide niet waar we moeten kijken. En dus zegt hij uiteindelijk dat hij maar eens moet gaan. Ik kan niet snel genoeg instemmen en we lopen beide een andere kant op.
'Nog één ding.' Zegt Harry. Snel draai ik me om, nieuwsgierig naar dit ding.
'Dit gesprek, of deze hele dag eigenlijk, blijft tussen ons, toch?'
Ik knik snel en heftig. Niemand mag weten dat ik op deze manier met hem heb gepraat. En vooral het gedeelte dat ik hem dankbaar ben.
Nogsteeds vind ik het een vreemd idee dat ik hem dankbaar ben. Maar daar kan ik wel mee leven.
'Ja, het blijft tussen ons.'
Hij gooit er snel een scheef glimlachje tussen en loopt dan weg. Ik zucht lachend en loop dan zelf weg. Bedenkend wat ik hiervoor eigenlijk aan het doen was.