22.

De chaos die veroorzaakt werd door de plotselinge terugkeer van One Direction was ongelofelijk.
Familieleden en vrienden van de jongens huilden tranen met tuiten, fans werden gek van vreugde en de media spoelde over van de berichten die over de verdwijning en terugkeer gingen.
Voor iedere dag stonden er tientallen interviews gepland, zowel voor de radio als voor de televisie.
De jongens kregen dubbel zoveel bewaking tijdens het treffen van hun fans, die hun enthousiasme weinig konden beheersen.
Louis en Eleanor waren uit elkaar. Het was een emotioneel moment geweest, want beiden hielden nog van elkaar. Louis kon echter niet goed praten over wat er allemaal was gebeurd, want alles deed hem denken aan Isabel.
Eleanor was daarbij ook nog eens echt verliefd geworden op haar tijdelijke vriendje, de zoon van een van de FBI agenten.
Louis nam het haar niet kwalijk, daar hij zelf ook was ‘vreemdgegaan’. Hij miste Isabel iedere dag meer.
Ze had gezegd dat ze de terugkomst van de jongens niet wilde bedoezelen door haar aanwezigheid. Ze had nooit te maken gehad met de media en ergens liet ze een grote onzekerheid tonen.
Louis dacht terug aan de laatste keer dat hij haar had gesproken.
‘Kom met me mee, Isa. Ik wil niet zonder je gaan.’ Louis keek Isabel smekend aan.
‘Ik kan het niet, Lou. Ik ben gewend aan dit leven, als ik met jullie meega weet iedereen wie ik ben. Wat als de media ontdekt dat ik mensen heb vermoord? De FBI gaat me niet beschermen tegenover de hele wereld. Straks word ik opgesloten of opgenomen, ik kan dat niet.’
Louis’ handen vielen leeg langs zijn zijde toen Isabel opstond en de tas in zijn handen duwde.
‘Ik zal je niet vergeten Louis. Je bent de eerste persoon bij wie ik dit ooit heb gevoeld. Het zal alleen veranderen voor je zodra je weer je oude leven terugkrijgt. Jij zal weer moeten optreden, duizenden meisjes zullen me vervloeken als ik ook maar in je buurt ben, en het zal allemaal anders voelen dan hier.’
Ze opende de deur en Louis stapte bedrukt naar buiten. Hij voelde hoe zijn hart brak, maar hij wist dat Isabel het deed voor zijn eigen bestwil.
‘Ik hou van je, Louis Tomlinson. Ik hoop dat je dat niet vergeet.’
Isabel sloot de deur voordat hij kon antwoorden, en het geluid van haar snikken was het enige wat hij nog van haar had gehoord.
Louis knipperde vluchtig met zijn ogen toen hij de tranen voelde opkomen. Het was nu twee weken geleden sinds het hartverscheurende afscheid. Hij was enkele dagen erna weer naar het huis gereden dat van Isabel zou zijn, maar trof tot zijn grote ontzetting een gezin aan dat net in het huis was getrokken.
De FBI wist ook niet waar Isabel heen was gegaan. Ze had volgens hen genoeg geld, door haar werk en de erfenis van haar ouders, om niet meer te hoeven werken. Ze had op de dag van het afscheid een ontslagbrief ingediend, had haar wapens teruggegeven en was van de aardbodem verdwenen.
Het management van de band had de berichten over haar de kop ingedrukt. Er zou meer vraag naar het mysterieuze meisje zijn dan naar de jongens, en dat wilden ze voorkomen.
‘Louis? Heb jij nog iets te zeggen?’ De interviewer, die Louis helemaal vergeten was, keek met een gemaakte glimlach naar de verdrietige jongen.
‘Ik wil iemand bedanken. Ze heeft ons beschermd en gered, maar ze heeft ons bovenal de waarde van het leven laten inzien. Ik weet niet of ze dit zal kijken, maar ik vraag je om terug te komen Isa. Wij missen je, ik mis je. Je bent onze vriendin geworden en het doet pijn om je zo snel te moeten missen. Je zei dat de veranderingen te heftig zouden zijn, maar na alles wat we samen hebben meegemaakt, moeten we dat ook aan kunnen. Laat alsjeblieft snel iets van je horen.’
Louis stond direct na zijn woorden op, negeerde de vragen die de interviewer op hem afvuurde en verliet samen met zijn vrienden de studio.

Wauw, het voorlaatste hoofdstuk al! Leave a message pretty please^^