21.

‘Op het moment van de inval had ik alleen maar mijn pistool bij me. Met maar één magazijn en geen andere munitie meer, was ik nogal in de minderheid. Ik vertrouwde er met mijn hele wezen op dat jullie gevlucht waren volgens de instructies, want ik kon niet veel doen toen de mannen van Alexander Garkov het luik ontdekten.
Door het alarm werd de FBI automatisch ingelicht, maar het zou nog een tijd duren voordat ze kwamen.
Alexander zelf was niet aanwezig, iets waar ik wel op had gehoopt. Als je de leider van een groep wolven neerhaalt, zal de groep uiteenvallen. Deze groep mannen was echter volledig gefocust op het vinden van jullie. Ik herkende twee van de mannen, zij hadden me achtervolgd toen ik boodschappen wilden gaan doen. Ik weet nog steeds niet hoe ze ons gevonden hebben, maar het zij zo.
Toen het luik niet open was te krijgen, moest ik vluchten. Ze wisten dat ik het luik kon openen, en het zou ze worst wezen als ze het uit me moesten martelen.
Ik wist dat ik maar één kans had, één poging om te vluchten zonder gevolgd te worden.’
Isabel opende het horloge, en nu wees ze de jongens op het rode knopje dat zich erin bevond. Ze had nooit eerder verteld waar het voor diende.
‘Er lag zo’n vijftig kilo springstof verstopt in de muren en in andere voorwerpen. De enige manier om deze te activeren, was het drukken op de knop. De explosie zou echter zo groot zijn, dat niets van het huis overeind zou blijven staan.
Ik sprong in de reserve auto in de kleine garage, waarmee ik gelukkig sneller weg kon komen dan de mannen die te voet waren gekomen.
Toen ik op een veilige afstand van het huis was, blies ik het op. Het voelt niet goed, dat ik al die mannen hun leven heb opgeëist, maar het betekende meer veiligheid voor jullie.’
De jongens keken met open mond naar Isabel, die gehavend en gepijnigd voor hen zat.
‘Maar waarom was je de hele verdere week weg?’ Vroeg Niall.
Isabel richtte haar blauwe ogen op de blonde, Ierse jongen en ze beet nadenkend op haar lip.
‘Ik werd gebriefd door de FBI. Ik moest uitleggen wat er was gebeurd. Ik heb gezegd dat ik niet zeker wist waar jullie heen waren, anders zou er een hele groep agenten hierheen zijn gekomen. Ze weten niet dat ik dit huis heb gekocht, dan wel onder een andere naam.
Ik heb de dagen erna onderzoek gedaan. Ik ben samen met een elite-team naar meerdere locaties gegaan om Alexander Garkov te vinden. Zijn netwerk is breed, en we moesten voorzichtig te werk gaan. Het liep echter op een schietgevecht uit, en ik werd geraakt. De kogel die me raakte bevatte een vloeistof die me verlamde. Ik kon geen kant op, mijn hele been weigerde te bewegen. Ik sleepte mezelf naar de muur en probeerde mijn collega’s dekking te geven, voor zover dat kon. Net toen we de laatste tegenstander hadden overwonnen, kwam hij. Alexander Garkov. Mijn collega’s waren het huis aan het verkennen, mijn munitie was op en ik kon niet vluchten.
Hij zag me liggen, herkende de symptomen van de door hem zelf ontworpen verlammende kogels. Hij vroeg me waar jullie waren, eiste dat ik het zou vertellen. Toen ik weigerde richtte hij zijn wapen op me, maar op het moment dat hij de trekker wilde overhalen, schoot Agent Mason hem neer.’
Isabel glimlachte neerslachtig toen ze de verbaasde gezichten van de mensen voor haar zag.
‘Garkov is dood, jullie kunnen weer naar buiten.’ Ze richtte haar blik op Louis, en ze voelde hoe de pijn in haar hart de pijn in haar been overtrof.
‘Ik kom hier om afscheid te nemen.’

Foei Isabel:D