20.

Het was nu een volle week geleden sinds dat de jongens waren gevlucht. Ze waren met de auto bij een redelijk groot huis op het platteland aangekomen.
Nadat ze de auto in de garage hadden gezet, na de instructies van het navigatiesysteem te hebben gehoord, verkenden de jongens het huis.
Het was gezellig en huiselijk ingericht. Er stonden knusse banken, een televisie die het niet deed, een klein keukentje en meerdere slaap- en badkamers.
Er was een grote voorraad eten in huis en er was nergens een tekort aan, maar toch voelde het niet goed.
Ze hadden geen nieuws meer over Isabel gehoord. Er was geen internet, geen televisie, helemaal niets waarmee ze het nieuws zouden kunnen volgen.
Isabel had zich veel moeite gedaan om hun nieuwe onderkomen zo gerieflijk mogelijk te maken. Ook hier was een veiligheidsbunker voor noodgevallen, maar daar hadden ze niet naar om gekeken. Er stonden muziekinstrumenten, een schildersezel, videoconsoles en allerhande andere attributen voor de jongens.
Toen de jongens net begonnen waren met koken, hoorden ze een ronkend geluid van buiten komen.
Over de uitgestrekte stukken land kwam een motor aanrijden, die grote stofwolken opzij blies en met een rap tempo op het huis afkwam.
De jongens verstijfden van schrik, waren ze alweer gevonden?
‘Het is Isabel!’ Riep Louis uit toen de motor dichterbij kwam. Lange, bruine haren wapperden achter haar aan en ze opende de garage met een kleine afstandsbediening.
De jongens renden naar de garage en troffen de motorrijder aan terwijl ze haar helm afdeed.
Haar haren zaten in de war, haar gezicht zat vol met blauwe plekken en ze hinkte op een vreemde manier.
‘Isabel.’ Zuchtte Louis opgelucht.
Hij liep naar haar toe en kuste haar, zonder op de geschrokken uitroepen van zijn vrienden te reageren.
‘Wat is er gebeurd? Heb je pijn?’
Isabel glimlachte en ging de jongens voor naar de woonkamer.
‘Wil je wat te eten? We gingen net koken.’ Liam keek bezorgd naar het ingevallen, bleke gezicht van hun beschermengel.
‘Graag, mag ik ook wat water?’ Kraste ze.
De jongens stoven naar de keuken om alles te halen en Louis hielp Isabel voorzichtig met het losmaken van haar leren kleding.
‘Je bent gewond.’ Zei hij geschrokken, toen hij de bloedvlek op haar blauwe broek zag.
‘Het valt mee, ik moet straks de kogel eruit halen.’
Isabel kreunde zacht toen ze op de bank ging zitten en ze trok een gepijnigd gezicht terwijl ze haar been strekte.
Louis ging naast haar zitten en keek haar fronsend aan.
‘Ik heb je gemist. Je wilt niet weten in wat voor een doodsangsten ik heb gezeten.’ Mompelde hij.
Isabel keek hem serieus aan en streelde even met haar vingers langs zijn wang.
‘Ik heb jou ook gemist.’
De jongens kwamen terug met een groot pak koekjes, een kan water en een EHBO-doos die ze in een van de kastjes hadden gevonden.
‘Het duurt nog even voordat we echt kunnen eten, dus we hebben je maar koekjes gebracht.’ Bekende Liam.
Isabel glimlachte vaag en nam een grote slok water.
‘Ik zal jullie vertellen wat er is gebeurd.’

Goed nieuws voor de volgers van mijn verhaal Wrong Number - Harry Styles (met de telefoon is het te veel werk om een echte link te plaatsen); vanaf volgende week begin ik weer volop met posten!