19.

‘Je hebt haar alleen gelaten?!’ Riep Harry uit.
Louis’ wangen waren nat van de tranen terwijl hij probeerde om het luik open te krijgen, maar het leek op slot te zitten.
‘Ik, ik.. Het was zo onverwachts! Isabel! Laat me eruit!’ Schreeuwde Louis.
‘Blijf kalm.’ Isabels stem kwam uit het niets, en van schrik viel Louis enkele trappen naar beneden.
Hij keek driftig om zich heen, maar er was geen Isabel te verkennen.
‘Het luik is verzegeld, tracht niet om hem te openen.’
Louis’ blik viel op een kleine speaker die naast de boekenkast hing, iets dat hij nog nooit had opgemerkt.
‘Jullie moeten hier zo snel mogelijk weg. Loop naar de oefenruimte en haal het schilderij dat daar hangt weg. Er zal een kluis achter zitten, de code is de datum waarop jullie een groep werden.
Loop dan de gang door, blijf niet treuzelen. Aan het einde van de gang ligt een koffer met nieuwe kleren, paspoorten en andere benodigde middelen.
Als jullie verder gaan zullen jullie een SUV wagen aantreffen, met geblindeerde ramen aan de achterzijde. Eén persoon zal gaan rijden, vermom jezelf goed.
Zet de navigator aan en volg de instructies die verder worden gegeven. Ik zie jullie snel.’
Isabels stem liet een lange stilte achter, waarin de jongens verscheurd werden door hun keuzes.
‘We kunnen haar niet alleen laten! We-’
Harde schoten die gelost werden vanuit de woning liet hen allemaal opschrikken.
‘Hier is een luik!’ Hoorden ze een zware mannenstem schreeuwen.
Waar was Isabel? Was ze gewond? Leefde ze nog?
‘Kom op, als we haar instructies niet opvolgen is het allemaal voor niets geweest.’
Zayn trok Louis mee en ze renden naar de oefenruimte waar ze zelfverdediging hadden geleerd.
‘Hier is het schilderij! Het zat met één kant vast aan scharnieren, de andere kant zwaaide open zodra Harry aan de lijst trok.
‘Wat was de code ook alweer?’ Vroeg Niall nerveus.
‘23 Juli 2010.’ Zei Zayn prompt.
De kluisdeur achter het schilderij sprong open en na een laatste blik naar het luik sprongen de jongens erin.
‘Sluit de deur! Zolang ze de code niet breken, zullen ze ons niet achterna kunnen komen!’
De jongens renden de gang door, pikten de koffer op en kwamen bij de zwarte auto uit.
‘Ik rijd wel. Zorg dat jullie onderzoeken wat er in de koffer zit.’ Zei Zayn.
Hij drukte het navigatiesysteem aan en Isabels zachte stem sprak weer.
‘Goed gedaan. Over enkele tellen zal de garagedeur opengaan, rijd normaal en voorzichtig naar buiten. Trek geen aandacht. Volg de route die wordt gegeven en zorg dat de bestuurder onherkenbaar is. Zie het paspoort voor meer informatie.’
Harry zocht koortsachtig door de koffer naar de paspoorten en vond er een met een bewerkte foto van Zayn. Zayn zijn haren waren lang, steil en er zat een lang truitje bij om zijn tatoeages te bedekken.
De garagedeur ging automatisch open en ietwat nerveus reed Zayn weg.
De jongens hadden weinig ruimte, ze zaten met zijn vieren op een driepersoons achterbank, maar het lukte ze toch om zich te vermommen zoals op de foto’s werd aangegeven.
Louis hielp Zayn zijn pruik op te doen terwijl deze over de snelweg reed.
‘Ik kan het niet geloven, ze heeft een complete vluchtroute voor ons geregeld.’ Mompelde Harry zacht.
Louis zweeg en dacht na over zijn laatste moment met haar. Haar lippen die zo zacht hadden aangevoeld tegen die van hem, haar geur die nog steeds in zijn geheugen zat.
Wat had ze ook alweer over Eleanor gezegd? Ze had er iets over te vertellen, maar toen ging het alarm.
Wat voelde Louis nu voor wie? Hij had Eleanor al maanden niet meer gezien of gesproken, en in die tijd was hij bepaalde gevoelens voor Isabel gaan ontwikkelen. Wat als deze hele nachtmerrie voorbij was? Zou hij dan terug naar Eleanor gaan, of zou hij bij Isabel willen blijven?
Hij zuchtte diep en voelde hoe de tranen geluidloos over zijn wangen gleden. Terwijl Zayn de route volgde, keek hij naar buiten en hoopte dat Isabel niets mankeerde.

WAUUWWW People! We stonden gewoon de hele dag op 1! Dat is serieus de allereerste keer en ik vind het zoooo awesome^^ Heel erg bedankt! X