Leave me alone.

Pov Ally.
Het was raar, zo liep ik op straat werd ik bedrogen door Lars werd Ibrahim in elkaar geslagen en is die in levensgevaar en nu zit ik in een ziekenhuis met de vraag wat ik hier kom doen. Ik zuchtte diep en haalde nog een beker koffie, smerige ziekenhuis koffie dacht ik bij mezelf, ik snapte totaal niet wat ik hier deed, hij was niks van me word niks van me en toch zit ik hier. Terwijl ik naar buiten liep voor wat frisse lucht spookte alle beelden door me heen, het bebloede gezicht van Ibrahim en de pijn die hij had. Tenminste ik denk wel dat die pijn had, terwijl ik de tranen uit me ogen wreef zuchtte ik diep. Wat deed ik hier nou toch, ik wou hier niet zijn ik moest Lars steunen, hij zit vast in de cel in het buitenland en dat is mijn schuld. Ik moest dit proberen goed te praten want ik wou niet zonder Lars, maar moest ik Ibrahim dan laten stikken, hem pijn laten lijden terwijl hij vocht voor mij. Ik kon de rust in me hoofd niet vinden, er was zoveel gebeurd en dat was allemaal mijn schuld. Terwijl ik me op een bankje liet vallen zag ik ondertussen de pers bij de hekken staan. Dat ook nog is, waarom moest hij nou bekend zijn, als hij niet bekend is was er ook geen drama. Terwijl ik diep zuchtte sleepte ik mezelf maar weer naar binnen, de pers hoefde mij niet zo te zien ook al wisten ze dat ik het meisje was dat erbij was, tenminste dat idee had ik. Ik voelde me gebroken en kapot, kapot van de leugens maar ook kapot van het feit dat iemand in het ziekenhuis ligt door mij. Ik zuchtte diep en liep weer uit het ziekenhuis, ik voelde geen rust meer nergens. Wisten zijn ouders wel dat hij hier lag, wisten zijn ouders dat hij vocht voor een meisje die hem de liefde niet gaf die hij verdient. ik wist niet meer wat ik moest doen ik heb geen rust zo, hij vecht hier voor zijn leven en het is mijn schuld. Terwijl ik naar buiten liep zag ik Lanischa al aan komen lopen, terwijl ik naar haar toe liep voelde ik de moed nog verder in me schoenen zakken. Ik voel me zo zwak en zo zwak ben ik nog nooit geweest. Terwijl ze me omhelsde brak ik gewoon, de tranen stroomde over me wangen en stoppen deden ze niet. "Kom mee we gaan naar huis."Zei ze terwijl ze me door de menigte heen trok. Ik kon niet helder nadenken en wou het liefst terug naar Nederland. Terwijl we de auto instapte liep de pers er nog wat rennend achterna niet wetend dat het eigenlijk heel vervelend was. "Gaat het wel?"Vroeg ze terwijl de tranen nog half over me wangen liepen. "Het kan beter."zuchtte ik terwijl ik uit het raam keek, ons appartement kwam steeds dichter bij en al vrij snel waren we thuis. Ik liep de auto in en al snel verdween ik me bed in, het liefst wou ik terug naar Nederland, waar niemand me kende maar ik kon Lars hier niet alleen laten, oke Ibrahim ook niet maar ik moest kijken of ik me relatie met Lars kon redden, we konden dit niet weggooien na twee jaar. Ik draaide me om en trok de dekens over me hoofd terwijl Lanischa naast me kwam zitten. "Wil je wat drinken?"Vroeg ze. Ik probeerde niet hoorbaar te zuchten, ik wou liever alleen zijn, niemand om me heen zodat ik goed kon nadenken over wat ik wou. "Ik hoef even niks, ik wil liever alleen zijn."Zei ik terwijl ik me deken nog verder over me heen trok. "Dan zal ik je alleen laten."Zei ze waarna ze de kamer uitliep. Daar lag ik dan, jankend op me bed terwijl het me eigen stomme rot schuld is. Ik had Lars bedrogen en hij pakte me terug. Hoe kon ik dan ook zo stom zijn om met een bekende voetballer te zoenen. Ik zuchtte diep en sloot me ogen, even rust van alles en weg van alles. Tot dat er op de deur werd gebonsd. Ik had geen zin om open te doen en bleef rustig liggen. Terwijl ze vaker bonsde liep ik toch maar naar de deur en schrok van wat ik zag.