The Story Of Moon deel 13

Moon deel 13

Ik herkende haar al snel, het was Sky. Het meisje dat ik had ontmoet in het verlaten speeltuintje toen ik aan het huilen was. Mijn oma hielt Aron vast, wat natuurlijk niet zou helpen als hij heel erg boos was. Maar hij was volkomen rustig en liet zich door mijn Oma zowat omhelzen. Sky zou me kunnen verwonden, maar dat maakte me niks uit. Ik rende naar haar toe. "Sky alsjeblieft, doe rustig loop met me mee naar de tuin." ze luisterde niet en probeerde al overmeheen buigend Aron te slaan. Ik was al wat sterker geworden maar ik kon deze grote wolf niet naar buiten trekken. Ik begon weer hevig te trillen, en besefte dat het tijd was, tijd voor mijn verandering naar dezelfde witte wolf, als op dit moment tegen over me stond.

Toen ik mijn ogen weer open deed, stond ik recht tegenover Sky. Ik maakte contact met haar wolfenziel. Skyyyy... ' concentreerde ik, ik ging verder ' Sky, waarom doe je dit, het is mijn vriendje, en echt niet gevaarlijk hij is juist heel lief en..' toen ik verder wilde gaan, kwam er een brullende grom uit Skys keel. Ik ging verder. ' Sky kijk me aan ' ik zag dat haar oogleden zich openmaakte en dat ze met haar bruine ogen naar me keek. "We gaan even naar de achtertuin" zei ik en pakte haar gespierde witte arm, en trok haar mee naar buiten. We gingen zitten, achja zitten, zoals je het kon noemen. Ik probeerde Sky te kalmeren en schrok. Haar grote bruine Wolfenogen draaide in een keer weg, en ik zag dat ze kromp, het grote witte beest, kroop in het lieve onschuldige meisje dat nu voor me lag. Ik veranderde ook, mijn harige armen verdwenen, mijn hoofd tolde en ik zag dat ik kromp, mijn benen waren weer normaal. Dit keer werd alles niet zwart, maar rood voor mijn ogen. Ik was volkomen in schok, wat als Sky Aron gedood had? Dan was de liefde van mijn leven voor eeuwig weg. Bij die gedachte kreeg ik een steek in mijn zij, en probeerde er verder niet aan te denken. Ik keek naar de lucht die beetje bij beetje steeds weer blauwer werd. Toen alles weer op kleur was keek ik naar Sky. Ze werd net wakker en keek naar mij. " Het spijt me " mompelde ze en begon te huilen. Ik gaf haar een knuffel. "Rustig maar." "Ik rook hem van afstand, en ik had gewoon het gevoel dat ik erheen moest, om jou te beschermen en toen, voor ik het wist, trok ik mijn shirt en schoenen uit. En was ik het afschuwelijke monster waar ik al me hele vermijd dat ik het word." " Nee, Aron is mijn vriend, hij doet jou geen kwaad, en jij mag hem ook geen kwaad doen" sprak ik streng toe, ik ging verder " Je mag jezelf niet uit de weg gaan, zo krop je alleen maar de wolf in je op. Het is niet goed voor je. Heb je iemand in je gezin die ook Wolf is? " vroeg ik voorzichtig. "Nee mijn ouders zijn overleden, en ik heb ook geen broer of zusjes. Ik woon meestal in ons verlaten huis, bij mijn oma, of in het bos, dat is meestal de plek waar ik me op me gemak voel. " "Oke." zei ik, en gaf haar een knuffel vol medelijden. Ik begon het koud te krijgen en besloot naar binnen te gaan, ik had inmiddels alleen mijn spijkerbroek en BH nog aan. Ik keek nog een keer achterom en zag dat Sky verdween door het tuinhek uit te lopen. Ik pakte een shirt van mijn oma uit haar kast en liep naar de woonkamer. Aron zat op de bank en mijn oma tegenover hem. "Ach lieferd , gaat het met je?" "Het gaat " antwoordde ik. " Was dat je vriendin?" vroeg Aron vlug. "Ja , ik heb haar ooit ontmoet hier in de buurt. " "Ze is gevaarlijk Moon." fluisterde hij, uit het gehoorbereik van mijn oma. "Voor jou ja." fluisterde ik terug en kneep mijn ogen tot spleetjes. Mijn oma keek verbijsterd. " Gaat het echt goed met je? Verder nog iets nodig?" ik kon de bezorgdheid horen in haar stem. "Nee oma, dank u." Aron stond op en pakte mijn hand. Hij leidde me naar de gang. " Oma we gaan! " riep ik nog over mijn schouder " Oh daaag!" riep ze terug. Die arme vrouw was waarschijnlijk verzonken in haar gedachten. Aron bleef even staan. "Gaat het wel met jou?" vroeg ik. "Tuurlijk, ik ben ongedeerd. Ik was wel heel boos, maar dat is over" "Heb jij eigenlijk een gave" vroeg ik terwijl ik mijn helm op deed. "Ja tuurlijk." "Nou?" vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. " Nou, ik kan bij mensen zien, als ik in hun ogen kijk hoe ze zich voelen, of hoe ze zich gevoeld hebben, geen aura, maar een of andere emotie. "Oh oke, wat voel ik nu" vroeg ik. " Nou, ik zeg het in woorden he? Wil je het echt weten?" "Tuurlijk, ik wil weten of je het goed hebt." "Nou je bent geschokt enzo, maar dat is een bijzaak. Je bent heel erg gekwetst en je hebt het gevoel dat ik je in de steek laat. " zei hij op rustige toon. Ik stond nog recht op naast de scooter, en Aron tegenover me. Maar ik kon het niet houden om recht te blijven staan. Aron ving me. " Je hebt gelijk " mompelde ik, en ging achter op de scooter zitten. Hij klom op de bestuurdersstoel en stak de sleutel in het slot, we begonnen te rijden en ik klampte mijn armen stevig om hem heen.

Hij zette mij en mijn scooter af bij mijn huis. Ik zwaaide naar hem en liep mijn huis binnen. "Hoi Mam." riep ik om het hoekje van de keukendeur. "Hallo schat, waar ben je zolang geweest? Kom je eten " zei mijn moeder terwijl ze wortel stond te snijden en in de pan stond te doen. "Mam ik was bij oma, en ik heb geen honger." zonder op antwoord te wachten rende ik naar boven en plofte neer op mijn venster bank. Ik keek naar de maan, die alweer prachtig was. En zoveel licht uitstraalde dat ik zou denken dat het de zon was. Ik pakte mijn dagboek, om mijn gekwelde gevoellens maar weer eens te lossen.

Hi dagboek.
vandaag, was een lange dag. Op school, was de sfeer gespannen. Aron deed heel statisch en raar. Hij mompelde iets van " Ik kan het niet meer" of zoiets. En daar heb ik de hele dag een rotgevoel over gehad. Daarom gingen we naar mijn paranormale oma. Ze zei dat onze liefde uiterst zeldzaam was en dat we ontzettend veel van elkaar hielden ( wat ik zelf natuurlijk al wist ) maar ook dat als we om een of andere reden elkaar verlaten, dat het hele erge gevolgen kan hebben. Ik vond dat ze gelijk had, als hij me zou verlaten zou ik er nooit meer boven op komen. 'ik stopte even met schrijven, er viel een traan op mijn dagboek, ik besefte dat ik aan het huilen was. Ik ging verder ' ik wil hem niet kwijtraken, nooit. Hij hoort bij me. Ik heb niet zoveel te vertellen, hij heeft het niet eens uitgemaakt. Maar alsnog ik ben gebroken.