Hoofdstuk 47

‘Ik moet jou bedanken.’ ‘Waarom zou je dat doen?’ ‘Zonder jou was dit moment er niet geweest.’ ‘Diepzinnig.’ Een glimlach speelde om mijn lippen. Ik nestelde me tegen hem aan en schoof de ring weer van mijn vinger. Ik draaide hem om en om in mijn hand. Ik wilde elk puntje van de ring in me opnemen. Toen ik beter keek, zag ik een tekst aan de binnen kant staan;
We Are Like Stars,
You Not Always See us.
But We Are There.
Daarnaast stond een heel klein hartje. Mijn lippen krulden alweer om in een glimlach. Ze hadden gelijk. Je ziet ze niet altijd, maar ze zijn er altijd. In je hart en in je hoofd. Net als schaduwen. Je ziet ze alleen als de zon er is, maar blijven je achter volgen zonder dat je ze ziet. Net zoals Fred. Lieve, bezorgzame, drukke, altijd grappen uithalende Fred. Hij leek overal op te duiken waar ik ook was. Het zou me niet eens verbazen, als hij hier zo ineens binnen zou stormen. ‘Je hebt de tekst ontdekt.’ ‘Het is niet te missen, maar alsnog even prachtig.’ ‘Zelfs opvallende dingen kunnen prachtig zijn. Zoals een grote kerstboom of Felix.’ ‘Ik heb Felix al een tijdje niet meer gezien,’ mompelde ik in stemmend. ‘Hij is daar,’ zei mijn vader wijzend op de Feniks. ‘Dat me dat niet eerder is opgevallen,’ mompelde ik. Mijn vader grinnikte even. ‘Hij heeft je gemist.’ Ik stak mijn arm uit voor de Feniks. Hij landde er met zijn volle gewicht op. ‘Nou je wordt het niet lichter op,’ mopperde ik. Ik streek voorzichtig over zijn kopje heen. Ik nestelde me weet tegen mijn vader af en gaapte even breed. Ik voelde hoe hij over mijn haar streek. Ik merkte dat mijn oogleden langzaam zwaarder werden. Het donker omhulde me, maar hij was geheel welkom. Het laatste wat ik voelde was een zachte kus, die op mijn kruin gedrukt werd.

Die ochtend werd ik raar wakker. Ik kon me niet herinneren hoe ik er kwam. Eerlijk gezegd wist ik in het begin niet waar ik was. Ik voelde onder me een ademhalen. De buik waar ik overheen lag, ging zachtjes op en neer. Ik draaide mijn hoofd, opzoek naar de persoon van wie hij afkomstig was. De lange grijze baard was niet te missen. Ik glimlachte even. Ze ademhaling werd regelmatiger, daaruit maakte ik op dat hij, of al wakker was, of dat zo zou worden. ‘Goedemorgen zonnestraaltje’ De twinkeling in zijn blauwe ogen was niet te missen. Achterdochtig keek ik hem aan. ‘Je bent iets van plan. Ik vertrouw het niet.’ Ik veerde gelijk overeind. ‘Nee ik ben niks van plan.’ Met een frons keek ik hem aan. Zijn hand reikte naar me uit en ze vingers duwde mijn gezicht zacht naar links. ‘Cadeautjes?’ ‘Het is kerstmis, wat verwacht je dan?’ Daar moest ik even over nadenken. ‘Kerstbomen?’ ‘Wacht maar af.’ Hij reikte me de stapel cadeautjes die voor mij waren aan. Ik begin bij de bovenste. Voorzichtig scheur ik het papier er af. Een haarklem met veertjes en kralen er aan, valt in mijn schoot. Ik pak het bijhorende papiertje.
Fijne kerst,
Hermelien.
Wat is het toch een schat, denk ik met een glimlach. Het volgende pakje. Het is zwaar en lijkt op een boek. Als het papier er af is, blijk ik gelijk te hebben. Leuke maar onbelangrijke spreuken. Staat er in sierlijk letters. Ook hier zit een briefje bij.
Gebruik het goed,
Fred & George.
Had ik kunnen weten. Het volgende pak, voelt ook als een boek. Zwerkbal door de jaren heen.
Dat je maar heel goed mag worden.
Ik hou van je,
Liefs Pappa.
Mijn glimlach werd nog iets breder. Het volgende pakje is heel erg klein. Met een frons staar ik er naar. Ik scheur voorzichtig het papier er af. Er liggen een aantal speldjes in met roze roosjes er op.
Ik vond het bij je passen.
Harry
Het volgende pak is zacht en heeft een rare vorm. Ik scheur het papier er af. Een muts valt er uit. Ik kan een grinnik niet onderdrukken. Het is een rode met gouden muts, met vlechtjes. Lachend schuif ik hem op mij hoofd.
Je bent een Griffoendor of niet.
Ron
Hij is echt een eierdoos, net als zijn broer. De muts is wel heerlijk warm. Er liggen nog twee pakjes. Ik zou van beiden niet weten van wie ze zijn. Ik begin met de kleinste. Voorzichtig haal ik het papier eraf. Er valt een armbandje uit.
Het geeft je stemming aan.
Het hartje wordt de kleur zoals je, je voelt. Welke kleur wat betekend, staat hier achterop.
Fijne kerst.
Remus.
Remus? Denk ik verbaast. Die heb ik lang niet meer gezien. Wel lief van hem. Het volgende pak ziet er raar uit. Het is hobbelig en groot. Ik besluit het papier er maar gewoon af te halen. Er valt een zakje uit, dat lijkt op karamel. Ik stop er één in mijn mond. Hmm, die smaakten echt goed. Het andere dat er in zat, was een trui. Hij was blauw en er stond een grote sierlijke L op. Van lucinda, denk ik dan. Met een frons keek ik er naar. ‘Van wie is die nou?’ Vraag ik me hardop af. ‘Dat is een Wemel-trui. Die heeft Molly Wemel gemaakt. Ik denk dat je nu officieel lid bent van hun familie. Het is echt een peer van een vrouw.’