6.

Vrijdag was aangekomen, de dag des onheils. Oké, misschien overdreef ik nogal. Ik bedoel, het was gewoon een gezellig kampvuur. Waarschijnlijk met de oeroude Quileute verhalen, en eten en drinken. Zo kende ik ze nog wel van vroeger. Mijn vader vertelde ze altijd, de Quileute verhalen. Over de Shape-Shifters en de “Kouden”. De Shape-Shifters spraken me veel meer aan dan de “Kouden”, ik had niks met vampieren. Het leken me maar rare wezens. Ja, natuurlijk de wolven van mijn stam ook, maar dan had ik liever immens grote wolven, dan bloedzuigers.
‘Hey, Veronica! Leuk dat je ook kon komen.’ Zei een vrouw tegen me toen ik met Seth het strand op kwam lopen, ergens kwam ze me wel bekend voor maar dat kwam vooral door de littekens die ik herkende van verhalen. Maar om nou te zeggen dat ik haar naam wist. ‘Ken ik u?’ Vroeg ik maar, met een klein glimlachje. De vrouw glimlachte, al bleef er één mondhoek naar beneden hangen. ‘Ik ben Emily, ik heb gewoon nogal veel over je gehoord.’ Zei ze en trok me in een knuffel. ‘Ik ben echt blij dat je kon komen, Kim, Leah en ik houden wel van nog wat meer vrouwelijk gezelschap mét tafelmanieren.’ Grinnikte ze en liet me weer los. ‘Als ik je hulp nodig heb, roep ik je wel even.’ Zei ze en draaide zich toen weer om naar een tafel. Nu pas viel me op dat die tafel bezaaid was met eten en drinken. Veel te veel voor ons, maar blijkbaar aten de jongens hier ontzettend veel. Seth trok me aan mijn hand mee naar het kampvuur, en daar zag ik mee bekende gezichten, zoals die van Sam, Jacob’s vader, Billy en nog een paar stamoudsten, zoals mijn vader altijd zei. Nadat ik mezelf ook daar fatsoenlijk aan had voorgesteld, of in ieder geval aan Sam, die me nogal raar aankeek, wilde ik gaan zitten. Maar een brandende blik weerhield me er van. De blik was gevestigd op Seth en mijn hand. Op het moment dat Seth het ook doorkreeg liet hij meteen mijn hand los en gaf me een zetje richting Paul. ‘Ga daar maar vast zitten, ik kom zo.’ Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik Seth aan maar die negeerde me. Braafjes liep ik maar naar de boomstronk heen waar Paul op zat en ging op een goeie afstand van hem zitten. Leah keek me met een geamuseerde blik aan en ik trok een wenkbrauw op. Ze wuifde het weg en staarde toen weer in het vuur. Ongemakkelijk schraapte ik mijn keel even en stopte mijn handen in de zakken van mijn sweater.
‘Heb je het koud?’ Hoorde ik ineens een stem naast me. Geschrokken keek ik op in het gezicht van Paul, wat enigszins bezorgd stond. Ik schudde mijn hoofd en keek weer naar het vuur. ‘Ehm… Nee hoor.’ Zei ik. Bijtend op mijn lip, twijfelde ik of ik het gesprek voort moest laten duren, maar Paul was me al voor. ‘Sorry van – van de week. Ik… Was even mezelf niet.’ Ik slikte en haalde een plukje haar uit mijn gezicht. ‘Geeft niet.’ Mompelde ik. Ik hoorde Paul naast me zuchten en ik slikte nog een keer. Ik had hier helemaal niks mee. Hoe kon ik zo nou een gesprek voeren. Ik kende hem helemaal niet, iedereen concentreerde zich op ons gesprek, en ik voelde me uiterst ongemakkelijk. Gelukkig was daar mijn reddende engel Seth. ‘Ik zie dat je Paul al hebt ontmoet.’ Ik keek Seth aan schudde mijn hoofd. ‘Serieus Seth? Serieus?’ Ik stond op en liep naar de boomstronk waar Leah op zat. ‘Ik hoop dat jij niet van die domme vragen gaat stellen.’ Zei ik en plofte naast Leah neer. ‘Want anders ga ik mezelf verzuipen in de zee.’ Iedereen lachte om mijn opmerking, behalve Paul. Die keek me alleen maar doordringend aan, waardoor de rillingen over mijn rug liepen.