007.

Lief Dagboek,

Ik word er gek van. Misselijk, duizelig, onzeker, moe en verdrietig.
Het doet me pijn, het doet pijn om niet te weten wat je zelf allemaal hebt gedaan, om geheimen voor jezelf te hebben.
Mijn cijfers, vooral die van Verweer tegen de Zwarten Kunsten gaan hard achteruit. Ik wil dit niet meer, ik wil weer gewoon thuis zitten. Samen met mama de Ochtendprofeet lezen en stiekem Zwerkbal oefenen. De laatste tijd kan ik echt niet meer slapen, ookal wil ik nog zo graag. Ik heb opeens heel erg veel pijn in mijn arm en ik snap maar niet waar het vandaan komt. Het brand, net als met mijn enkel. Die trouwens nog steeds niet genezen is. Ik ben bang, heel bang. En Harry ziet me nog steeds niet staan. Maar daar had ik het niet over. Auw, mijn hoofd begint te tollen, mijn arm te branden en mijn enkel prikt verschrikkelijk. En auw, hoofdpijn. Knallend, alsof er een pittig duel aan de gang is, midden in mijn lijf. Ik geloof dat ik de controle over mijn eigen lichaam ernstig kwijt ben. Ik vind Zweinstein eigenlijk helemaal niet meer zo leuk. Verder lijkt niemand iets door te hebben. Nouja, er gaan geruchten over het openen van de geheime kamer, maar dat geloof ik niet. Ik bedoel, anders het Perkamentus het ons wel verteld. Maar alsjeblieft, lief dagboek, lieve Maarten, vertel me alsjeblieft wat hier gaande is, en wat ik er aan kan doen...

Liefs, Ginny.

Ik wacht tot de inkt in het papier getrokken is, verdween, en er andere tekst terug kwam.

Ginny, probeer je te ontspannen. Doe je ogen dicht, haal diep adem en wacht tot je een teken ziet.

Ik frons, wat een raar antwoord. Maar ik vertrouw mijn dagboek en sluit mijn ogen.
Ik adem diep in en uit, en voel mijn lichaam gloeien.
Maar vlak daarna, hoofdpijn, duizeligheid, een misselijkmakend gevoel komt terug, ik probeer mijn ogen te openen maar zie niks.
En dan, dan zijn al mijn gedacht opeens weg, verdwenen, net als mijn 'Uitmuntend' voor Verweer tegen de Zwarte Kunsten.