Drama - Deel 1 ~Jessica

'Ow sorry.' zei ik.
'Het is niets, Ow hallo Jess.' zei de jongen.
'Simon?' vroeg ik.
'Ja, ben je nog altijd met die gast?' vroeg hij.
'Ja, ik ben nog altijd met Louis.' zei ik.
'Je hebt het uitgemaakt met mij voor die loser.' zei hij.
'Dat is niet waar, het was al uit tussen ons toen ik iets met Louis begon, en hij is geen loser.' zei ik boos.
'Nee, maar je was wel al op hem.' zei hij.
'Dat gaat jou niets aan.' zei ik.
'Het was toch super tussen ons?' vroeg hij.
'Inderdaad en dat is nu voorbij.' zei ik.
'Kunnen we niet opnieuw proberen?' vroeg Simon.
'Nee, ik ben heel, heel gelukkig met Louis. We zijn verloofd en hebben een dochter.' zei ik.
'Och je gaat trouwen.' zei hij.
'Ja.' zei ik en liep weg van hem. Opeens reed er een witte auto naast me waar ik werd ingetrokken.
'Laat me los!' schreeuwde ik maar niemand hoorde me. Toen de auto stopte begon ik hard te wenen.
'Wat is er?' vroeg Simon bezorgd.
'Ik wil naar huis.' zei ik.
'Je zal ze snel vergeten.' zei hij.
'Nee.' zei ik en werd een kamertje ingeduwd.
'Please.' smeekte ik. Simon knikte van nee. Ik begon hard op de muren te slaan.
'Blijf jij hier maar even tot je kalm bent.' zei hij en deed de deur op slot. Ik ging op de stoel zitten en begon te wenen.
'Waarom heb ik mijn gsm op de kast laten liggen, kon ik Lou bellen. En wat als ze mij hier niet vinden of als ik hier nooit uit geraak?' dacht ik bij mezelf. Ik wist niet hoe laat het was tot Simon met een plateau met eten binnen kwam. Het was dus misschien 6,7 of 8 uur.
'Hier schat een lekker avondmaal.' zei Simon.
'Ik moet niets hebben van jou.' zei ik.
'Je gaat je toch niet laten verhongeren.' zei hij.
'Ga gewoon weg!' riep ik.
'Je weet dat ik van je hou.' zei hij en legde zijn hand op mijn bil. Ik deed zijn hand weg en ging aan de andere kant van de kamer zitten.
'Ik niet meer van jou. Ik wou als vrienden uit elkaar gaan maar dat wou jij niet dus dat was u keuze.' zei ik boos.
'Ik wil je niet als gewone vriend, ik wil je als mijn meisje.' zei hij.
'Dat gaan niet Simon, het is voorbij tussen ons. En laat me gaan, je werkt jezelf alleen maar in de problemen. Alstublieft ik wil naar huis.' zei ik wenend.
'Jess, je zal iedereen snel vergeten. Wij gaan samen een nieuw leven tegemoet.' zei hij.
'Maar dat wil ik niet!' riep ik luid.
'Je moet niet willen, ik help je wel.' zei hij en kwam naast me zitten.
'Ga weg, ga weg, ga weg!' schreeuwde ik.
'Ik begrijp dat je het moeilijk hebt maar ik zal je helpen. Ga nu maar wat slapen, morgen is alles veel beter.' zei hij en verliet de kamer. Ik ging op het bed liggen en staarde naar het plafond. Ik moest de hele tijd aan iedereen denken en begon te wenen.