23.

Elena Johnson

Ik had een heerlijk weekend gehad. Zaterdag was ik met Louis meegegaan naar de jongens en 's avond waren we uit eten gegaan en naar de bioscoop. Zondag hadden we de hele dag thuis van elkaar genoten. Louis had me helemala in de watten gelegd en ik voelde me net een prinses. Vandaag zaten ze in de studio en ik zat op mijn werk. 'Dus zaterdag vertrekken ze naar Amerika?' vroeg Lauren me. Ik knikte terwijl ik wat gegevens overnam van mijn laptop. 'Ik ga denk ik een weekendje naar huis,' zei ik tegen haar. Als Louis er toch niet was, kon ik net zo goed mijn zusje weer een bezoeken. 'Wat doe je dan met jullie pup?' vroeg Lauren me. 'Ik vrees dat ze mee moet,' zei ik. Lauren lachte. 'Hopen dat je vader niet allergisch is,' grinnikte. 'Ik moet ze ook nog vertellen over de baby, en over mijn verloving,' zei ik. Laurens ogen werden groot. 'Je hebt het ze nog niet verteld?!' Ik schudde mijn hoofd. 'Waarom niet?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik wil het mamma kunnen vertellen, maar dat gaat niet. Ik denk dat ik gewoon bang ben voor hun reactie's.' 'Je bent al vier jaar met Louis samen, ze snappen echt wel dat jullie je verloofd hebben. En de baby, ze moeten maar begrijpen dat jij het niet wil weghalen en dat Louis het dolgraag wil opvoeden.' 'Zo klinkt het wel heel simpel,' lachte ik. 'Dat is het toch ook,' grijnsde Lauren. Ik schrok toen de bekende ringtoon van mijn telefoon door het kantoor galmde. Snel nam ik op, terwijl ik door een stapel papieren heen ging. 'Elena,' zei ik terwijl ik mijn telefoon tussen mijn schouders en mij wang klemde, zodat ik met twee handen kon zoeken. 'Hey lieverd, met Louis.' 'Hey schat,' glimlachte ik. 'We hebben nu anderhalf uur lunchpauze. Zal ik je op komen halen zodat we samen kunnen gaan lunchen?' vroeg Louis. 'Schat, ik moet langs Tommie,' zei ik. Ik glimlachte toen ik eindelijk het papier vond dat ik nodig had. 'Dat doe ik, ik heb haar net eten gegeven en dan ga ik even met haar een blokje om. Daarna kom ik je meteen halen. Komt dat uit?' Ik wierp een blik op de klok. Half één. 'Als je hier om één uur bent, sta ik klaar,' beloofde ik hem. 'Top, dan zie ik je zo,' zei Louis voor hij ophing. Ik stopte mijn telefoon weg en keek naar Lauren. 'Ik ga met Louis lunchen, dat vind je niet erg, toch?' vroeg ik haar. 'Natuurlijk niet, geniet er maar van.' Ik glimlachte dankbaar en kroop weer achter mijn laptop om een mailtje te schrijven.
Om precies één uur stopte Louis voor het gebouw. Ik stopte glimlachend in en drukte een kus op zijn lippen. 'Hoe gaat het inzingen?' vroeg ik geïnteresseerd. 'Goed. We hadden de tekst heel eerlijk verdeeld, allen de producent is het daar niet helemaal mee eens. Harry, Liam en Zayn krijgen de meeste stukken, omdat hun stem daar het beste bij past. Niall en ik hebben maar weinig solo's.' Ik keek hem verbaasd aan. 'Heb je er wat van gezegd?' vroeg ik hem. Hij knikte. 'Zijn besluit stond vast en ik moest me er maar bij neerleggen.' Ik zuchtte. 'Vind je het erg?' Louis haalde zijn schouders op. 'Ik vind het alleen niet leuk om te horen dat mijn stem niet goed 'past', snap je?' Ik knikte ten teken dat ik hem begreep. 'Hoe vatte Niall het op?' vroeg ik. 'Het is net een kleine jongen in een snoepwinkel. Zoveel nieuwe indrukken op een dag. Hij is overdonderd door alles. Het is zo leuk om te zien.' Ik lachte en zag het al helemaal voor me. Louis parkeerde zijn auto en ik stapte uit. Hij pakte mijn hand en samen liepen we de lunchroom in.