*23*

Weken gaan voorbij. Ik loop snel naar de winkel om in kopen te doen. De sneeuw die nu al een paar dagen uit de lucht kwam belemmert mijn zicht. Iemand botst tegen mijn schouder. Ik draai me een stukje om en bied mijn excuses aan. De man lacht even naar me en ik loop verder. Die glimlach deed me aan iets denken maar ik kan mijn vinger er niet op leggen. Met mijn gedachten nog steeds aan de lach denkend stap ik de winkel in en kijk rond. Wat moest ik ook al weer hebben? Met het mandje in mijn hand loop ik langs de rekken en stop ik om een blikje soep te pakken. Mijn hand strijkt tegen die van iemand anders en ik kijk op. ‘Molly!’ Roept de persoon naast me uit. Mijn ogen schieten open en ik loop gelijk weg. ‘Molly? Molly wacht!’ Clint legt zijn hand op mijn schouder en laat me stoppen. ‘luister’ ik sluit mijn ogen en bijt hard op mijn kaken. ‘kom terug’ ik stoot een lachje uit. ‘ik werk niet voor SHIELD, je moet bij je baas zijn’ ik draai me weer om en loop weg. Clint loopt achter me aan als ik af wil rekenen. ‘dat wordt 31 dollar’ ik betaal en til de tas van de balie. ‘Molly!’ Clint klinkt bijna smekend. ‘wat?’ vraag ik vermoeit, ik draai me naar hem om. ‘Fury heeft je niet in de steek gelaten. Waarom denk je dat ik hier ben?’ ik lik mijn lippen en loop op hem af. ‘dat weet ik, denk je dat ik blind ben? Denk je dat ik al die mensen niet heb gezien die me bekeken. Denk je echt dat ik niet in de gaten heb gehad?’ Clint is doodstil en weet niet wat hij nu moet doen. ‘luister’ ga ik verder. ‘ik kan jullie niet helpen, ik heb tot nu toe alleen nog maar kwaad gedaan. Het is nou eenmaal het beste voor iedereen dat ik gewoon Molly ben’ Clint laat zijn schouders zakken. ‘misschien’ mompelt hij zacht. We blijven even staan en dan zet ik mezelf in beweging. ‘laat me je op z’n minst helpen’ hij pakt de tas van me over en we lopen langzaam terug naar mijn appartement. Daar aangekomen neem ik afscheid van hem en loop naar boven. Als ik halverwege ben kijk ik verbaasd op. Waar is bones gebleven? Die kat zat er altijd, een onrustig gevoel bekruipt me. Het zou wel niets zijn. Ik stop de sleutel in het slot, duw de deur open en loop naar binnen. Abrupt blijf ik stil staan. Langzaam draai ik mijn hoofd om naar de man die in het midden van de kamer staat. Hij kijkt geamuseerd naar me. ‘leuk je weer te zien… Molly was het niet?’