Troubles?

Er is nog maar één week voorbij. Ja je leest het goed, ik zei nog. Ze denken namelijk dat hij nog ongeveer één week in coma ligt. Ze hadden hem afgelopen week in een kunstmatige coma gehouden, waar hij nu uit moest herstellen. Ik vind het wel jammer dat ik nu geen reacties krijg, maarja nog een week.
Des al niet te min, ik heb hem tenminste nog. Ik ga elke dag trouw langs voor zijn dagelijkse gesprekje, is eigenlijk best gezellig om gewoon een heel verhaal uit je duim te zuigen wetende dat hij niet reageert. Ik betrap me er vaak genoeg op dat er zo af en toe een traan mijn oog verlaat. Wat mij ook opvalt is dat Jason elke dag even van zich laat horen. Jason is de beste vriend van Jim, maar ik heb eigenlijk niet zo’n grote klik met hem. Maargoed het enige wat hij vraagt is of er vorderingen zijn.
Ik pak mijn stoel en ga dicht tegen Jim’s bed zitten. Zijn armen liggen recht naast hem en zien eigenlijk best bleek. Ik volgde met mijn ogen hoe het slangetje begon op het midden van zijn hand en onder zijn pyjama, ja zo noemden ze die ziekenhuisoverhemden hier, eindigt. Het doet me denken aan vroeger, hoe ik zo in een bedje moet hebben gelegen. Helemaal in mijn gedachten verzonken merk ik niet dat Sarah achter me is komen staan. Nog niet aan je gesprekje begonnen meid? Een beetje geschrokken antwoord ik dat eigenlijk een beetje verzonken zat in mijn gedachten. Ze wees me er nog even op dat ik altijd langer mocht blijven en dat zij me wel zou waarschuwen als het beter was om te gaan. Na mijn bedankje liep ze de kamer weer uit.
Ik begon rustig aan mijn verhaal, nog niet zeker waar deze toe zou lijden, maar dat deed er niet echt toe. Eindelijk een besluit gemaakt begin ik rustig over het begin van mijn leven te praten, vraag me niet waarom, maar ik was gewoon in zo’n bui. Zoals gewoonlijk pak ik zijn hand, en wrijf teder langs het buisje die met een groen naaldje in zijn hand verdwijnt.
Druk vertellend merk ik niet dat de tranen over mijn wangen lopen en op Jim’s arm vallen. Ik betrap mezelf er pas op als ik bedenk hoe ver ik op de details in ga. Lichtelijk geschokt val ik stil, staar een beetje voor me uit. Sarah komt weer binnen lopen, doet ze altijd om kwart voor vijf. Ze kijkt altijd of alles nog klopt, of er genoeg zuurstof is etc. Ze eindigt altijd het zelfde: Je geeft een seintje als er iets gebeurt hè? Waarop ik elke dag reageer, zal ik doen hoor. Vriendelijke vrouw is het eigenlijk, Sarah.
Over vijf minuten zal ik maar eens gaan, mompel ik mezelf toe. Een kleine schok gaat door me heen, bewoog zijn pink net echt? Nee dat kwam vast door mij. Er volgt een tweede trilling, hij beweegt… O mijn god, hij beweegt! Snel volgt er een shock door zijn hele lichaam, en begint er een hoge piep zich snel te herhalen. Een paar tellen sta ik stil, Sarah, ik moet Sarah roepen. Zo snel als ik kan sta ik in de gang en roep zo hard als ik kan. Het duurt even voor ze in de gang verschijnt en sprint met mij terug naar Jim’s bed. Waar hij nu door schokken door elkaar geschut word. Sarah vraagt of ik de kamer wil verlaten, ik doe eigenlijk vrijwel meteen wat ze zegt.
Daar sta ik weer, op de gang. Zo’n 5 minuten later staat Sarah weer buiten, vertelt me wat er net is gebeurt en vraagt of ik zo afscheid wil nemen. Ik knik en loop rustig naar binnen. Langzaam komt het bij me binnen, de hersenactiviteit was zo sterk toegenomen dat zijn lichaam hier maatregelen op nam, het was er klaar voor volgens Sarah. Maar aan de andere kant zou het te vroeg zijn om goed te kunnen functioneren. Dus hij heeft me wel gehoord, en me gevoelt? Ik neem weer plaats op de stoel waar ik net ook zat, en begin aan mijn afscheidswoordje die eigenlijk elke dag hetzelfde is.
Thuis kan ik me eigenlijk niet zo goed concentreren op mijn aankomende proefwerk scheikunde, het is allemaal niet zo moeilijk, maar ik denk steeds terug aan wat Sarah me vertelde. Mijn vader zal me vast zo wel even willen overhoren om te kijken hoe goed ik het al kan, niet dus.
Op school merken leraren ook op dat ik er niet helemaal bij ben, maar ik doe mijn best echt waar. Ik kan gewoon antwoord geven als ze me wat vragen en dat maakt de zaak wat minder zwaar. Ze snappen eigenlijk wel dat ik een beetje afwezig ben, en maken complimentjes omdat ik eigenlijk best goed presteer.
Als ik afzet en langzaam begin te fietsen houd opeens iemand mij tegen. Jason? Weet ik met een overslaande stem uit te brengen.