Trapped. (Depay)

Amy loopt dor de gang heen, haar sneakers zijn duidelijk te horen in de stille gang. Links en recht van haar branden er verschillende rode lampen die aangeven dat er in die kamer opgenomen wordt. En dat is precies wat zij ook gaat doen.
Amy is een stagiaire bij een grote opnamestudio en vandaag mag zij -in haar eentje!- een paar liedjes opnemen voor een beroemde boyband. Aangezien ze er nog maar twee maanden wekt is dat een grote eer en ze is vastbesloten om het een succes te laten worden. Toch heeft ze het gevoel dat het een groot fiasco gaat worden. Vlinders vliegen rond in haar buik en ze voelt zich licht in haar hoofd.
" Ik kan dit, ik kan dit, ik kan dit." Keer op keer dreunt deze mantra door Amy's hoofd, hopend dat het haar wat zelfvertrouwen geeft.
Het werkt niet echt. Hoe dichter ze bij deur nummer 174 komt, hoe harder de vlinders in haar buik gaan fladderen.
Ik kan dit. Ik kan dit.
Nog maar een paar stappen en dan is ze. Haar eerste grote klus. Helemaal in haar eentje.
Ik kan dit. Ik kan dit. Ik kan dit.
Ze legt haar hand op de deurknop, zucht en drukt hem dan langzaam naar beneden.

Oh God! Amy knijpt in haar neusvleugels, proberend de hoofdpijn terug te dringen. Ze sluit haar ogen en sluit tegelijkertijd al het geluid buiten. Tenminste dat probeerde ze, maar het gegil van vijf hypere jongens is moeilijk -onmogelijk- buiten te sluiten. Zuchtend opent ze haar ogen om de chaos te aanschouwen.
"Niall, hou op met eten! Je mag daar niet eten, daarmee vernietig je de apparatuur. En denk maar niet dat ik die zak chips achter je rug niet kan zien. En Louis laat Harry los en in hemelsnaam Harry, hou op met hem uit te dagen. Liam al die flessen staan perfect, ze hoeven echt niet op kleur gesorteerd te worden!"
De jongens kijken Amy verbaasd aan, duidelijk geschokt door haar uitbarsting. Amy zucht, -dat doet ze wel vaak vandaag- en legt haar handen over haar ogen, terwijl ze zichzelf to kalmte maant. Het was niet haar bedoeling geweest om ze tegen de jongens uit te vallen, maar ze werd echt helemaal gek.
Als ze deze klus verpest kan ze vergeten ooit nog zo'n klus te krijgen. De enige reden dat ze hem überhaupt heeft gekregen is omdat haar stagebegeleider potentie in haar zag en als ze hem nu teleurstelt zal hij dat niet vergeten.
"Oké jongens, luister, het spijt me dat ik zo tegen jullie uitviel, maar er staat hier veel op het spel voor mij. Heel veel. Dus als jullie even zouden meewerken, zou ik dat heel fijn vinden. Als we nou even twee liedjes opnemen, twee maar, dan houden we daarna even pauze. Is dat een goed idee?" De jongens knikken gretig bij het idee van een paar minuten buiten deze muren.
"Dus we hebben een deal?" Harry antwoordt voor hun allemaal.
"Hell yeah!"
Amy knikt opgelucht en klapt in haar handen
"Oké dan, laten we dan beginnen."

Na een uur intensief zingen en Amy die de jongens steeds weer laat stoppen, omdat ze het niet goed genoeg vindt, zijn ze eindelijk klaar.
"Jongens jullie hebben heel goed gewerkt. Ik ben zo trots! Ga maar lekker pauze houden en dan zie ik jullie over een half uurtje weer."
De jongens duiken met zijn alle naar de deur, om zo snel mogelijk buiten te zijn. De enige die overblijft is Zayn. Amy kijkt verbaast om als ze hem zijn keel hoort schrapen. Ze glimlacht als ze ziet dat het Zayn is. Hij is zeker weten de rustigste van de vijf. Terwijl de andere jongens er hun dagtaak van hadden gemaakt om haar helemaal gek te maken, zat Zayn rustig in een hoekje, verzonken in zijn eigen wereld. Het was eigenlijk best wel fascinerend om te zien.
"Is er wat Zayn?" Hij doet zijn mond open en sluit hem dan weer. Dan gaat hij weer open.
"Nee," zegt hij uiteindelijk en loopt dan de deur weer uit. Amy loopt hem achterna, vastbesloten om erachter te komen wat hij wou zeggen.
"Ahw kom op! Nu wil ik het weten ook." Zayn schudt zijn hoofd geamuseerd, maar zegt niks.
"Alsjeblieft?" Amy knippert overdreven met haar wimpers. Zayn grinnikt.
"Het was niks belangrijks, Laat maar. Gewoon een stomme vraag."
"Er bestaan geen stomme vragen," giechelt Amy. Giechelt. Giechelde ze nou net? Giechelen is niet echt haar ding. Ze besluit het onderwerp te laten vallen, het is duidelijk dat Zayn niet gaat vertellen wat hij wou vragen.
"Dus de jongens, zijn ze altijd zo druk er zit er gewoon iets in de lucht?" Zayn grinnikt weer.
"Nee, ze zijn altijd zo druk."
"Oké dan. Ik heb medelijden met jullie bodyguards."
"Ja, die arme stakkers krijgen echt te weinig betaalt." In de tussen tijd zijn ze al bij de lift aangekomen. Terwijl ze op de lift wachten en als ze de lift in stappen valt er geen enkele stilte.
Dit is de eerste keer dat ik zo gemakkelijk met een jongen kan praten, vliegt er door Amy's gedachten. De kans om verder te denken aan hoe makkelijk het is om met Zayn te praten krijgt ze niet, want de lift staat met een schok stil. Amy struikelt en val in Zayn's armen, die ze beschermend om haar heen slaat. De warmte van zijn omhelzing geeft Amy kippenvel en ze kan niet anders dan opmerken hoe gespierd hij is. Een zachte blos kruipt over haar wangen en ze glipt snel uit zijn omhelzing, voordat het erger wordt.
"Wat is er gebeurt," vraagt ze paniekerig als ze merkt dat de lief niet meer beweegt.
"Ik weet het niet," zegt Zayn. Opeens vult een geruis de lift en een metalige stem volgt.
"Wij hebben wat technische problemen, het spijt on voor het ongemak. De monteurs arriveren over ongeveer drie uur. Nogmaals onze excuses."
"Drie uur! We zitten hier nog drie uur?! Hoe kan ik in hemelsnaam nog 3 singles opnemen als ik hier vast zit. Oh God, dit gaat Marcus me nooit vergeten. Wat moet ik nu? Ik kan vergeten dat ik hier ooit nog een carrière ga maken. Mijn eerste klus en ik maak het niet eens af! Ik zou mezelf nog ontslaan als ik dit te horen zou krijgen."
Zayn luistert naar haar tirade zonder haar te onderbreken. Hij weet dat hij haar nu toch niet kan kalmeren. Hij ziet de tranen in haar ogen staan en voelt medelijden in zich opborrelen. Na een tijdje kan hij het niet meer aan en trekt haar naast zich op de grond.
"Rustig Princess, het komt allemaal wel goed." Ze stopt met haar tirade en kijkt hem met een klein glimlachje aan.
"Princess?" Zayn haalt zijn schouders op.
"Ik vind het wel bij je passen. Je donkerbruine haar is net zo mooi en zacht als dat van een prinses en je ogen glinsteren met levenslust, net zoals bij alle Disney prinsessen." Een zachtroze blos kruipt over Amy's wangen, ze wil eigenlijk protesteren, zij vindt immers niet dat ze mooi is als een prinses, maar beslist dan het complimentje aan te nemen.
"Dank je, het is lang geleden dat ik zoiets liefs heb gehoord. En sorry van mijn tirade, je denkt nu vast dat ik gek ben."
"Nee, hoor, alleen maar lichtelijk gestoord." Amy lacht en steek dan haar tong naar hem uit. Zayn bijt speels naar haar tong en ze slaat snel haar handen voor haar mond.
"Blijft van mijn tong af. Het is mijn tong," komt er nauwelijks hoorbaar tussen haar handen door.
"Niet voor lang meer," zegt Zayn speels, waarna haar naar haar toe duikt. Schreeuwend staat Amy op, nog steeds haar handen voor haar mond houdend en ze begint rondjes te rennen door de kleine cabine van de lift, terwijl Zayn achter haar aan rent. Na 2 minuten rennen zakt Amy in elkaar tegen de wand van de lift.
"Weet je wat, je mag mijn tong hebben, ik ben te lui om nog verder te rennen." Zayn zakt naast haar neer.
"Nah, nu hoef ik hem niet meer", grijnst hij. "Ik vind het leuker als ze tegenstribbelen." Speels slaat Amy tegen zijn arm aan.
"Foei, dat soort dingen mag je niet zeggen in het bijzijn van een dame!"
"Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik zie geen dame." Amy duwt hem zachtjes en laat dan haar hoofd tegen de muur vallen.
"Dank je." Ze weet niet waar ze hem voor bedankt, misschien voor het feit dat hij eventjes heeft laten vergeten hoe rampzalig haar dag is geworden. Of misschien voor het feit dat, hoewel ze hem nu pas een halve dag kent, hij zich gedraagt alsof ze beste vrienden zijn. Het kan zelfs zijn voor het feit dat ze voor de eerste keer in lange tijd weer ouderwets, kinderachtig lol heeft gehad.
"Graag gedaan." Zo zitten ze even in stilte, allebei in hun eigen gedachten verzonken. Amy laat haar hoofd op zijn schouder vallen, de warmte van Zayn omhelst haar.
De geur van Amy's haren vullen Zayn zijn neus en bedwelmen zijn gedachten. Hij voelt een krachtige aantrekkingskracht naar dit bijna onbekende meisje en zijn gezond verstand laat hem in de steek. Langzaam gaat hij rechtop zitten, waardoor Amy's hoofd ook naar boven komt. Vragend kijk ze hem aan.
"Weet je nog toen je zei dat ik je tong mocht hebben?" Zayn's stem verbaasd hem, hij klinkt dieper en heser. Amy knikt ademloos, ook zij voelt de spanning die zich in de lift heeft verzameld.
"Ik wil hem nu hebben," zegt hij, waarna hij zich langzaam naar voren buigt, Amy de kans gevent om zich terug te trekken. Dat doet ze niet. Haar zachte lippen landen op die van hem. Een zoete smaak vult zijn mond, zodra ze haar mond opent. De kus begint zachtjes en verkennend, maar wordt al snel gepassioneerd. Amy kruipt op zijn schoot, haar handen wikkelen zich in zijn bruine kuif. Zayn zet zijn handen op haar rug, haar dichterbij trekkend. Ze wordt platgedrukt tegen zijn gespierde torso. Hun tongen zijn verwikkeld in een vurig gevecht. Na een tijdje moeten ze elkaar wel loslaten om adem te halen.
Opeens bedenkt Amy zich wat ze heeft gedaan, ze heeft niet alleen een potje liggen tongworstelen met een bijna-vreemde in een lift, maar die
bijna-vreemde is ook nog lid van een beroemde boyband! Gegeneerd probeert ze van zijn schoot af te gaan, maar het enige wat Zayn doet is zijn greep verstrakken.
"Wat denk jij dat je aan het doen bent."
"Van je schoot afgaan," antwoordt Amy met vuurrode wangen.
"Geen denken aan! Ik vind dat je prima zit." Amy probeert zich nog even los te worstelen, maar heeft al snel door dat - dat geen zijn heeft. Met een zucht geeft ze het op.
"Za-hayn, laat me los!"
"Nee," is het simpele antwoord. "Ik laat je nooit meer gaan." Als Zayn beseft wat hij heeft gezegd wordt hij zelf ook vuurrood. Precies op het moment dat hij iets wil zeggen, begint de lift weer te bewegen. Snel trekt Amy zich van Zayn af en gaat aan de andere kant van de lift staan.
"Er is niks gebeurd," sist ze, zich niet bedenkend wat voor consequenties dat heeft. Ze is met haar gedachten alleen bij haar baas, de media, en de wereld. Niet bij Zayn's gevoelens.
"Niks," herhaalt Zayn, wezenloos, terwijl er diep vanbinnen iets breekt.
Met een ping bereikt de lift de lobby. Ze worden opgewacht door een grote meute, mensen die ook daadwerkelijk hier werken, maar ook de pers, de manager van One Direction, een paar andere artiesten en natuurlijk Harry, Niall, Louis en Liam. Zayn staart alleen naar haar terwijl hij keer op keer hetzelfde zinnetje herhaalt.
"Er is niks gebeurd." Het laatste wat hij van haar ziet is haar rug, die verdwijnt in de menigte.



Dagenlang kwelt Amy zichzelf al met 'Wat als...' vragen.
Wat als ze niet zo tegen Zayn was uitgevallen?
Wat als ze het gewoon had laten gebeuren?
Wat als ze niet zo bang was geweest?
Wat als ze niet zo'n domme trut was geweest?
Vooral die laatste vraag houdt haar veel bezig. Wat dacht ze wel niet? Ze hadden het zo leuk samen, het was gezellig, er was een vonk. En uit angst heeft ze alles laten vallen. En daarbij heeft ze Zayn's gevoelens gekwetst. Ze kan zich zijn blik nog goed herinneren. De verslagen gekwetste bik die hij in zijn ogen had, zal nooit uit haar gedachten verdwijnen. Nooit. Ze voelt zich zo schuldig, ze heeft hem gekwetst, alleen maar om haar eigen hachje te redden. Zijn gevoelens gebroken, zodat die van haar intact konden blijven.
Ze is een zielig excuus voor een mens.
Haar kussen is nat van al haar tranen en dat om een jongen die ze net een halve dag kende. Ze kan er eerlijk gezegd niets aan doen, die uren met hem opgesloten in die lift waren hemels en die kus staat nog steeds gegrift in haar geheugen. Ze denkt niet dat hij ooit weg gaat en eerlijk gezegd wil ze dat ook niet.
Ze schrikt op als ze opeens een hard gebonk op de deur hoort. Al dagenlang vermijdt ze iedereen, de enige plek waar ze nog heen gaat is haar stageplek en zelfs daar is ze niet meer hetzelfde; ze is stil, klein en bijna onzichtbaar. Niet meer die luidruchtige, grappige, zelfstandige Amy. Zuchtend staat ze op, in niks anders dan een joggingbroek en een tanktop aan en wollige sokken aan haar voeten, sloft ze naar de deur. Haar prachtige bruine haar -Zayn zei dat het op het haar van een prinses leek- zit in een rommelige knotje op haar hoofd. En dat is hoe ze deur opendoet.
Daar heeft ze meteen spijt van als ze ziet wie er voor de deur staat.
"Wat moeten jullie en hoe komen jullie aan mijn adres?" Liam antwoordt als eerste.
"We hebben het gevraagd aan je baas, hij gaf het zonder tegenstribbelen. Zijn exacte woorden waren: 'Zorg dat ze weer normaal wordt, ik mis de oude Amy'."
"En we komen hier om met je praten, over... een bepaald persoon," vult Louis aan. Even speelt de gedachten in haar hoofd om de deur in hun gezicht dicht te slaan, want ze denkt dat ze wel weet wie ze bedoelen met 'een bepaald persoon'. Dan opent ze de deur en loopt zonder op de jongens te wachten naar de woonkamer, wetend dat ze haar toch wel zouden volgen. Even is er een ongemakkelijke stilte in de woonkamer, dan verbreekt Liam die.
"Ik weet niet wat je met Zayn hebt gedaan, maar hij is tegelijkertijd de gelukkigste en de droevigste man op aarde." Automatisch schiet Amy in de verdediging.
"Hoe weet je zo zeker dat - dat door mij komt?" vraagt ze uitdagend.
"Hij mompelt jouw naam in zijn slaap," zegt Niall.
"Het is verdomde irritant," is Louis' bijdrage aan het gesprek.
"Mijn naam. Baseren jullie het daarop?," vraag Amy ongelovig. "Mijn naam is nou niet echt speciaal, er zijn duizenden meisjes met die naam Amy."
"Met de prachtige bruine haren van een prinses en groene ogen die lijken op duizenden bossen in het ochtendlicht?," vraag Liam sceptisch. Een blos kruipt op Amy's wangen.
"Heeft hij dat echt gezegd?"
"Nou ja, ik denk niet dat hij door heeft dat hij het zegt, maar hij denkt het in ieder geval wel."
"Ik wou dat het ook gedachtes bleven," mompelt Louis onder zijn adem. De opmerking levert hem een stomp van Harry op.
"Wat, dat willen we toch allemaal, jullie zijn alleen te bang om het te zeggen." Behalve een stomp van Harry, komen er geen andere reacties op Louis opmerkingen.
"Dus Amy, ga je naar hem toe? Het zou hem gelukkig maken en als hij gelukkig is, zijn wij dat ook." Amy kijkt naar elk van de vrienden en ziet oprechte bezorgdheid in hun ogen. Zou het echt zo slecht gaan met Zayn? Direct bekruipt een groot schuldgevoel haar. Het was niet de bedoeling om hem pijn te doen, ze wou gewoon zélf geen pijn lijden en dat is iets wat altijd gebeurd in relaties, wat voor relaties dan ook. Dat wordt waarschijnlijk nog verdubbeld als je vriendje lid is van een beroemde boyband. Maar hé, niet geschoten is altijd mis, toch? Dus wat zal ik nu doen? Amy's hoofd zit vol met gedachtes. Een tweestrijd is bezig in haar hoofd. De jongens merken het en zijn compleet stil, zelfs Louis heeft door dat dit belangrijke is voor zijn vriend's geluk. Misschien houdt hij dan eindelijk op met mokken, denkt hij met spot.
De spanning in de kleine kamer is om te snijden. Amy's gedachten wervelen in haar hoofd, tot er één uitspringt en haar onmiddellijke aandacht eist.
Ik hou van hem. Niet in de hartstochtelijke ik-zou-voor-je-sterven-manier, maar dat zou het uiteindelijk wel kunnen worden, maar dan moet ik het wel een kans geven. Ik hou van hem. Ik hou van hem. Ik hou van hem.
Amy's keuze is duidelijk. Zelfs de jongens kunnen het zien. Liam staat al op.
"Zullen we gaan?," vraagt hij aan Amy. Ze knikt.
"Shotgun,' roept Niall, weer vrolijk als altijd, nu hij denkt dat alles weer goed komt.
"Nee, niet eerlijk, jij mocht op de heenweg al voorin zitten," pruilt Louis.
"Nou en, ik zei shotgun, dus ik mag voorin!"
"Nee ik."
"Ik."
"Ik."
"Ik!"
"Ik!"
"Ik!"
"Ik!"
"Jongens ophouden! Louis mag voorin. Nu meekomen!" Amy is blij dat hij de knoop doorhakte, want ze is bang dat als ze te lang nadenkt, ze weer gaat twijfelen en bang wordt en op haar keuze terugkomt. Ze stapt dus snel in de auto en doet de deur dicht, om zeker te zijn dat ze niet terug kan. De rit is stil, behalve het geklier van Louis, die Liam, die aan het rijden is, irriteert.
Als ze stoppen zuchten Liam en Amy tegelijkertijd. Liam omdat hij blij is om eindelijk van Louis af te zijn en Amy omdat ze zich voorbereidt op de emotionele confrontatie die ze zo meteen moet aangaan. Ze moet immers een reden geven waarom ze zo raar deed toen ze uit de lift kwamen.
"Zijn kamer is de derde deur links als je de trap opgaat," fluister Harry. "Succes." Amy kijkt Harry even hersenloos aan, nog steeds in gedachten bezig met wat ze moet zeggen. Dan komen zijn woorden aan in haar hersenen en als een robot loopt ze de trap op. In haar hoofd draaien allemaal scenario's rond. De meeste eindigen met Zayn die haar wegstuurt. Nou, eigenlijk eindigen ze daar allemaal mee.
Trillerig legt ze haar hand op de deurknop, hem langzaam ronddraaiend. De deur gaat met een klik open, maar Zayn, die op het bed ligt, lijkt het niet te merken. Pas als hij Amy zacht hoort kuchen, kijkt hij op. Zijn stem klinkt schor als hij begint te praten.
"Amy, ben jij dat?"
"Ja," klinkt er zacht uit haar mond. Snel staat hij op en loopt naar haar toe. Zonder erbij na te denken pakt hij haar in zijn armen en drukt zijn mond op de hare. Amy wil eerst weerstand bieden, maar als ze zijn mond op de hare voelt verdwijnen alle rationele gedachtes. Het enige waar ze nog aan kan denken is hij. Op dit moment is dat meer dan genoeg.
Praten komt later wel.