4.

De volgende ochtend uit bed komen koste veel moeite. Mijn moeder had me heel de avond met vragen bestookt, omdat ze Leah in de supermarkt tegengekomen was, en ze niks had gezegd tegen mijn moeder en doorgelopen was. Ik vond het zelf ook heel raar, maar daardoor ging mijn moeder natuurlijk vragen of ik Seth had gezien op school, en hoe het met hem ging. Ik had maar gezegd dat het goed met hem ging, maar dat hij verder nergens over wilde praten. Ik loog niet eens, het was de waarheid. Hij had wel wat gezegd, maar nooit het hele verhaal. Heel de nacht had ik er over nagedacht. Was ik misschien te hard voor hem geweest? Wat als hij écht geholpen was met het verlies van zijn vader? Dat hij opnieuw wilde beginnen, en daarom ook qua uiterlijk was veranderd? Maar dat nam niet weg dat ik boos op hem mocht wezen omdat hij niks had gezegd. Voor ik gister in een diep, geluidloos, zwart gat viel, genaamd slaap, had ik mezelf voorgenomen, dat ik hem vandaag op school zou aanspreken, en zeggen dat ik vrijdag wel zou komen. En dat was ik nu dus ook van plan.
‘Seth! Seth, wacht even!’ Riep ik naar de lange gestalte die voor me uit naar de aula liep. Ik pakte Seth’s arm vast en liet hem stilstaan. Ik stond nog steeds te kijken van de verzengende hitte en het was nou niet bepaalt fijn aan mijn hand, als die ijskoud was.
‘Jemig je handen zijn ijskoud.’ Lachte Seth. ‘Wat is er?’
‘Ik had gister niet zo stom moeten doen. Ik wil graag komen vrijdag.’ Zei ik en haalde mijn hand van zijn arm af. ‘Maar beloof me wel, dat je niet meer zomaar verdwijnt en niks van je laat horen.’ Ik keek hem recht aan in zijn ogen. ‘Ik was super bezorgd en je moeder zei alleen maar elke keer dat jij en Leah bij ene Sam zaten, en ik wist niet eens waar hij woonde dus kon ik jullie ook niet komen redden.’ Seth’s warme lach bulderde door de gang heen en mensen begonnen naar ons te kijken.
‘Dat had ik eigenlijk wel willen zien.’ Seth keek me weer aan en glimlachte toen zijn liever glimlach. ‘Ik beloof dat ik dat niet zomaar meer zal doen. Ik zal het eerst aangeven als ik op het punt sta om te verdwijnen, oké. Al is het dan niet echt verdwijnen meer, maar goed.’ Seth draaide zijn lichaam half om en keek mij vragend aan. ‘Kom je bij ons aan tafel zitten?’ Vroeg hij.
‘Ons?’ Ik keek hem fronsend aan en Seth pakte mijn hand en schudde mijn hoofd. ‘Kom nou maar gewoon.’ Zei hij en begon me mee te trekken. Sinds wanneer zat hij aan een vaste tafel, vroeg ik me af. En toen ik zag naar welke tafel hij me heen trok raakte ik haast in paniek. Hij ging aan tafel zitten bij die spierbundels. En Leah zat er ook bij? Maar die zaten toch allemaal aan de drugs? Dat was dat groepje van Sam. Hoe kon Seth daar nou bij zitten? Was hij ook overgestapt naar de drugs? Wist zijn moeder hier ook van? Voor ik kon protesteren werd er al een stoel onder me geschoven en werd ik zowat op een stoel geduwd, naast Leah. Ze was ook helemaal anders. Haar normale, lange, zwarte haar was nu tot haar kin geknipt en ook zij had meer spieren gekregen, haar normale vrolijke uitdrukking was nors en ze keek me alleen even kort aan toen ik ging zitten. Maar daar liet ik het niet bij zitten. Zonder te blikken of te blozen sloeg ik mijn armen even om haar schouders heen en keek haar toen recht aan. ‘Leah! Wat heb je in vredesnaam met je haar gedaan.’ Ze maakte even een binnensmonds geluidje en keek me droog aan. ‘Afgeknipt.’ Er kwam wat gegniffel van de rest van de tafel vandaan en pissig keek ik om. ‘Wat grappig.’ Mopperde ik en ging weer op mijn stoel zitten. ‘Nou Seth, ga je me nog voorstellen of wat?’ Zei ik en gaf hem een elleboogje. Met een snelle beweging trok ik mijn arm weer terug en weerhield mezelf ervan om over de pijnlijke plek te wrijven, sinds wanneer had hij ribben van beton.
‘Oh ja.. Euh, nou jongens dit is Veronica. Ik neem aan dat jij hun namen wel weet.’ Ik knikte. ‘Wie niet.’ Mompelde ik en ging alle gezichten langs. Maar bij één bleef mijn blik steken, net zoals mijn ademhaling in mijn keel.