[NL] Good night

Het was Oliver niet helemaal duidelijk wat het was dat hem wakker had gemaakt, maar hij was zich er absoluut zeker van dat het veel, veel te vroeg was om zo licht te zijn. Hij knipperde een paar keer, nog steeds half slapend, en merkte dat hoewel de kamer niet eens zo fel was verlicht, hij wel gelijk had. Het licht was niet natuurlijk, maar magisch; Percy zat in de schommelstoel in de hoek van de kamer, waar hij een of ander boek aan het lezen was bij het licht van zijn stok. Hij leek niet te merken dat Oliver wakker was geworden tot Oliver gaapte.
      “Het spijt me, ik wilde je niet wakker maken,” zei Percy zachtjes, zijn gezicht nauwelijks zichtbaar in het zwakke licht. “Probeer weer te slapen. Ik kom er zo aan.”
      Het was verleidelijk, maar Oliver wist dat hij niet gewoon zijn ogen zou kunnen sluiten om weer weg te zakken. Hij schudde een beetje van de overweldigende slaperigheid van zich af en richtte zich op op een elleboog om zijn nek niet te hoeven verdraaien om Percy aan te kijken. Hij fronste, nog steeds prettig doezelig, maar een beetje bezorgd om Percy. “Heb je überhaupt al geslapen?”
      “Nog niet,” gaf Percy toe.
      “Kan dat boek niet wachten tot morgen?”
      Percy schudde langzaam zijn hoofd. “Het is echt-”
      “Ja, ik weet dat het belangrijk is,” onderbrak Oliver hem vriendelijk. “Alles wat je doet is belangrijk. Maar dat is nog steeds geen reden dat je de komende dagen als een zombie rond zou moeten lopen. Bovendien,” voegde hij eraan toe, toen hij eruit zag alsof Percy hem nog steeds wilde tegenspreken, “wil je je toch zeker niet schuldig voelen omdat je mij wakker hebt gehouden?”
      “Het spijt me als het licht te fel was. Ik zal de volgende keer in de woonkamer gaan zitten.”
      “Dat is niet wat ik bedoelde, gek. Ik kan niet slapen zonder jou naast me.”
      Percy was een paar seconden stil, maar toen sloeg hij zijn boek dicht en stond hij op van zijn stoel. “Nox.”
      Het licht verdween en de kamer was opeens aardedonker, maar Oliver glimlachte en liet zich achterover op zijn kussen vallen. Hij voelde dat de matras werd ingedrukt en hoorde de lakens bewegen terwijl Percy in bed klom. Zijn ogen raakten langzaamaan gewend aan de duisternis, waardoor hij vaagjes vormen kon onderscheiden. Hij schoof een beetje dichter naar Percy toe en tastte naar zijn hand.
      “Je bent ijskoud.”
      “Hm,” zei Percy. “Jij bent warm.” Hij duwde zijn voeten tegen Oliver benen en Oliver verschoof om het wat comfortabeler te maken, al siste hij.
      “Ik was warm. Mag ik je weer uit bed gooien?”
      Oliver voelde Percy’s lach meer dan dat hij hem hoorde. “Ik ga nooit meer weg. Je zit aan me vast.”
      “Tja, ik denk dat het niet helemaal vreselijk is,” gaf Oliver toe.
      “Ik houd van je,” mompelde Percy.
      Oliver sloot zijn ogen, glimlachend. “Ik ook van jou.”