02. Megan Sullivan.

Zuchtend sleur ik mijn koffer achter me aan. Het ding is antiek. De wieltjes doen het niet meer en een van de sluitingen zit met ducktape vast. Toen mijn moeder het erop had geplakt, had ik er een eendje op getekend. Ducktape. Het grindpad maakt een irritant geluid dus ik trap wat extra steentjes weg. Eindelijk kom ik bij de deur van het huis aan. Huis, nou ja, het is een gebouw. Het heeft niet veel van een huis weg. Ik open de deur en zie gelijk het zwembad. 'Awesome. HELLO? HELLO-OH?' Oké, blijkbaar ben ik de eerste. Dips op het grote bed. Ik sleur mijn koffer verder het huis in en zoek naar de slaapkamers. Heel nice hoor, die roze slaapkamers voor de meisjes, blauwe voor de jongens. Met een harde plof komt mijn koffer op het tweepersoons bed terecht. Ik heb geen zin om nu al uit te pakken dus loop ik terug naar de woonkamer. Languit ga ik op de enorme bank liggen. Een krakend geluid vertelt me dat er iemand aankomt. Ik spring op en hups een beetje richting de deur. Een blonde jongen met een koffer en een grote sporttas. 'Hey!' Zeg ik vrolijk als hij wat dichterbij komt. 'Hello!' Hij steekt zijn hand uit en braaf pak ik deze vast. 'Niall Horan.' Ik laat zijn hand los en geef hem een knuffel. 'Megan Sullivan, nice to meet you.' Ik knuffel met iedereen. Knuffelen is fijn. En je moet toch heel wat weken met elkaar in een huis leven, dus waarom knuffelen we elkaar niet gewoon gelijk. 'If I were you, I would run to the blue room and throw your bag on the big bed.' Hij knikt en hij doet wat ik hem zei. Ondertussen zoek ik naar de keuken. 'Where's the food? Where's the fooooood?' Zing ik zachtjes. Ergens hoor ik de deur open gaan. 'Did you find the food already?' Roept Niall. 'No! Did you find the new person already?'