Prologue

De cel is klein en muf, de lege muren bezorgde me koude rillingen. Ik vraag me zelfs af of men hier het woord ‘verwarming’ wel kent. Vage delen van de avond flitsen door mijn hoofd.
“ZAAAYN!” Mijn stem galmt door het verlaten steegje. Voor mijn ogen zie ik hoe de jongen, van wie ik zielsveel hou, in elkaar zakt. Ik wil naar hem toe lopen maar word tegen gehouden door een van de andere bendeleden. “LET. ME. GOOOO.” Mijn geschreeuw en gestamp is nutteloos. De greep van de jongen die mij vast heeft verslapt opeens bij het horen van de sirenes in de verte. Natuurlijk grijp ik mijn kans, ik duw me af en stort me op Zayn. Ik hoor het geluid van weglopende voeten maar neem de moeite niet om om te kijken. Krampachtig druk ik mijn handen op de gapende wond waar het bloed uit blijft gutsen. Het zachte gekreun stelt e toch enigszins gerust vermits dit betekent dathij nog leeft. Maar bij het zien van de hoeveelheid bloed dat zich rond het lichaam van Zayn heeft verspreidvraag ik me af hoe lang hij nog bij me blijft.”There’s someone right here” hoor ik een zware mannenstem zeggen. “Get this boy in the ambulance” mijn adehaling versnelt als ze Zayn bij me willen weghalen. “ZAAAYN” mijn stem klink echt hopeloos en een van de mannen neemt me vast bij mijn middel zodat ze Zayn op een brancard kunnen leggen. “NO.NO.NO.NO.” mijn ademhaling versnelt nog meer en de tranen springen in mijn ogen. Opeens voel ik en kleine prik in mijn arm en een paar seconden later wordt alles een wazige vlek.
Ik schrik op uit mijn gedachten door de celdeur die plots open gaat. Ik kijk mijn moeder met lege ogen aan. “Mom…” stamel ik terwijl ik recht sta. “It’s okay honey, come here” ze strekt haar armen uit en ik strompel traag naar haar toe en werp me dan in haar armen. De tranen beginnen terug over mijn wangen te vloeien. Ik lijk wel een waterval…