O13

Ik kijk verbaasd op als ik zie dat al die jongens weer wegrenden. Dan kijk ik naar Seth, wat hij doet. Hij kwam hierheen, ik klim nog wat hoger. ''Wat?'' zeg ik bot als ik zie dat hij dichterbij komt. Ik wist dat weerwolven niet te vertrouwen waren, en ik denk er nog steeds niet heel anders over. Maar toch voelde ik wel wat bij hem, wat wist ik niet. Maar het was er. Ik bestuurde hem weer, omdat ik daar zin in had. Het begon nu al aardig donker te worden, het zou nog wel even duren voordat mijn famillie erachter komt dat ik weg ben. Dat feest kan zo 2 jaar duren, ik bedoel waarom zouden ze het snel doen als ze toch alle tijd hebben van de wereld? Letterlijk. Nou, het was niet echt mijn famillie. Vroeger was ik gebeten door mijn nu 'broer' eigenlijk wou hij me gewoon leegzuigen. Maar op èèn of andere manier kon hij dat niet. En nu ben ik half levend en toch dood. Maar ik vond het niet erg, ik overleefde hier wel. Nou ja, als ik niet gebeten word door weerwolven overleef ik het. Of verbrand word door de zon en dat soort dingen. Maar daar probeerde ik niet aan te denken. Al dat ik wel aan die weerwolven, omdat er nu ook èèntje bij me was. Ik worp even een blik omhoog omdat ik wou kijken of er sterren waren, ik hield van sterren. Geen idee waarom, maar ze waren zo mooi, en ze schitteren zo mooi. En de maan vond ik ook mooi, behalve volle maan. Daar had ik iets tegen. Dat kwam omdat (toen ik nog mens was) mijn ouders verhalen vertelden over dat weerwolven dan nog sterker zijn dan ze al waren. Maar dat geloofde ik niet, ik geloofde uberhaupt niet eens dat ze bestonden. Maar nu begon ik eraan te twijfelen, maar omdat ik zelden buiten was wist ik ook niet of het waar was. Nu staat er een weerwolf tegen over me, maar ik wist niet wat te doen. Ik kon hem aan vallen, maar dan zou ik zelf doodgaan omdat ik niet sterk genoeg ben. Maar ik kon het proberen, want ik wou toch niet eeuwig leven.