025 Katie Jane Adams

Om precies acht uur loop ik naar beneden op mijn veels te hoge hakken. Waarom ik niet met de lift ga? Omdat de lift kapot is. Dat heb ik echt weer. Ik kan al niet eens op hoge hakken lopen, en dan moet ik ook nog trap lopen met die dingen, vreselijk. Na lang aandringen van Faye heb ik ze maar aan gedaan, omdat ze perfect bij het jurkje staan, volgens haar. Ach, wie mooi wilt zijn moet pijn lijden zeggen ze toch? Ik heb dat spreekwoord nooit begrepen, maar nu begrijp ik het eindelijk. Pff, als ik hier nog een hele avond mee moet gaan lopen, dat gaat nooit goedkomen. Hopelijk hoef ik niet te lopen, dat zou een hele opluchting zijn. Maar ja, je weet het nooit zeker. Als ik eindelijk de laatste traptreden afloop, zucht ik opgelucht. De trap is gelukt, nu de rest nog. Ik loop de gang door, en ik zoek de bar. Ja, zo handig ben ik dan weer wel, niet weten waar de bar is. Waarom let ik nooit op waar ik ben? Straks kom ik veel te laat. Waarschijnlijk ben ik al te laat, want ik ging om twee voor acht weg uit de kamer, dus dan moet het nu al acht uur zijn. Waar is die bar nou? Ik heb het al zo vaak gezien, maar ik vergeet iedere keer waar die zit. Was het nou hier naar links? Of naar rechts? Ineens zie ik een jongen met krullen verderop lopen. Dat moet Harry zijn. “Harry?” roep ik. De jongen draait zich verbaasd om. Shit, dat is Harry niet. “Oh sorry, I thought you were someone else.” mompel ik, en ik loop snel verder. Argh, waarom heb ik niet even gevraagd waar de bar is? Dan maar verder zoeken. Eindelijk, na vijf minuten, zie ik de bar verschijnen. Ook zie ik Harry al zitten, en deze keer weet ik zeker dat het Harry is. Ik loop naar hem toe, en ik begroet hem met een knuffel. “I’m sorry, I couldn’t find the way to the bar.” zeg ik. “It doesn’t matter, I was late too.” zegt Harry. Ik ga naast hem op de bank zitten. “I’m sorry what happened in the Starbucks, I didn’t had to walk away from you.” zegt Harry. “It doesn’t matter Hazz, I swear. I’m happy you would come to here.” “Of course, how can I say no to a date with you?” zegt Harry flirterig. Ik bloos even, maar ik herstel me snel, ik moet wel blijven acteren. “Do you want something to drink?” vraagt Harry. “No thanks.” glimlach ik. “Ok, let’s finish that from today.” zegt Harry, en hij komt weer dichterbij. Oh nee, nu gaat het echt gebeuren, en dit is nog het moeilijkste om te acteren denk ik. Ik móét wel met hem zoenen, anders gaat hij het raar vinden, en mislukt het hele plan. Ik sluit snel mijn ogen, om het wat makkelijker te maken, en Harry overbrugt de laatste millimeters, en hij drukt zijn lippen op de mijne. Ik zoen hem gewillig terug. Wacht, wat? Ik moet niet zo denken. Het is alleen maar een toneelstuk, een groot toneelstuk.