3.

Bezweet schiet ik overeind. Wat een rot droom. Snel loop ik naar Zayn zijn kamer toe waar ook de andere jongens liggen. 'Niall?' vraag ik terwijl ik hem wakker schud. 'M?' krijg ik antwoord van Niall die erg verbaast kijkt. 'Ik heb alleen maar nachtmerries' zeg ik en mijn stem trilt. Niall staat direct op en duwt me naar mijn kamer. Ik ga liggen en Niall komt naast me liggen. Hij aait over mijn wang. 'Nu kan je niks meer gebeuren' fluistert hij en ik ontspan. 'Waar ging je nachtmerrie over?' vraagt hij. 'Die jongens, Ze konden binnenkomen en ze hadden wapens bij zich. twee keukenmessen. Ik begon ze te slaan en ze staken een mes in mijn lijf. Toen kwam jij en er gebeurde hetzelfde.' vertel ik. Niall geeft me een knuffel. 'Hee ik leef nog!' zegt hij lachend. Ik lag mee maar gaap dan. 'Wil je slapen?' vraagt hij. Ik knik langzaam. Ik voelde me net een klein kind zo. Bij die gedachte grinik ik. 'wat?' vraagt niall verontwaardigd. ' Ik zeg wat ik dacht en Niall grijnst. 'Lekker slapen' zegt hij. Verbaast kijk ik naar Niall die inplaats van de kamer uit te lopen, blijft liggen. Ik glimlach en leg mijn hoofd op Niall zijn schouder. WACHT. denk ik bij mezelf. Je kan niet verliefd worden op je beste vriend. maar met die gedachte val ik in een diepe droomloze slaap. Als ik de volgende morgen wakker wordt voel ik Niall zijn armen om me heen. Ik bloos en zie dan dat de andere jongens in de deuropening staan. Aha daar werd ik dus wakker van. 'Zo dat heb je goed voor elkaar!' grapt Louis. De anderen lachen mee. 'Ga nou maar naar beneden ik moet even een jogging broek pakken!' grijns ik tegen hun en ze lopen weg. Nadat ik mijn Ochtend kleding en haar heb gedaan loop ik naar beneden. ' Was het leuk met Niall?' vraagt Louis met een grijns. 'Hoe bedoel je leuk?' vraag ik. Oke dom ik zie aan zijn hoofd dat hij iets anders denkt dan dat het is. ' Louis kom op man!' zeg ik tegen hem en loop naar het dakterras toe. Daar komt Louis weer. ' Sorry' zegt hij en probeert me te knuffelen. Ik duw hem weg. 'Ik geef alleen knuffels aan niet melige mensen' zeg ik tegen Louis, die heel serieus probeert te kijken. Dan schieten we in de lach. ' kom hier' zeg ik en geef hem een knuffel. Louis loopt weer weg maar ik blijf kijken naar de zee. Ik was voor het eerst in mijn leven écht bang. bang dat die jongens me weer vonden. Ik loop de houten trap af, het strand op en voel de wind in mijn gezicht. het was minder warm dan gister maar nog steeds tropisch. met een zucht plof ik neer in het zachte zand. 'lisa!' hoor ik vanaf het dakterras. ik kijk omhoog en zie daar Liam staan. hij komt naar beneden. 'vertel' zegt hij. daar had ik nu geen zin in en haal mijn schouders op. 'Hey?' zegt hij onzeker. 'Ik kijk hem aan en er rolt een traan over mijn wang. 'LIAM IK BEN BANG! IK BEN BANG VERDOMME!' roep ik terwijl ik opveer maar alsnel weer op de grond plof. na een stilte van 10 seconde vraagt liam 'maar dat maakt toch helemaal niks uit?' 'Ik ben nooit bang, nooit bang zijn is laf' antwoord ik terwijl ik naar de horizon staar. 'Niet' zegt liam. Ik kijk hem aan. 'Hoezo niet? Bang zijn is toch juist zwak?' 'Nee bang zijn is goed dat hoort bij een mens' ik zucht. 'pfff ik wou dat bang zijn niet bestond' lach ik. Liam lacht terug en staat dan op. 'Kom je mee?' ik schud mijn hoofd. 'Ik blijf nog even' antwoord ik en Liam loopt weg.