024 Katie Jane Adams

“Wat moet ik aan?” stress ik, als het al zeven uur is. “Rustig Katie, je hebt nog een uur de tijd! De bar van het hotel is misschien een minuut hier vandaan, stress niet zo!” zegt Faye. Ik probeer rustig te gaan zitten, maar een seconde later, bedenk ik me alweer dat ik nog maar een uur de tijd heb. “Maar Faye, een uur ís te weinig! Ik moet er wel goed uitzien, anders zal Harry nooit verliefd op me worden, het gaat hier wel om mijn status, ja!” roep ik. “Katie, je make-up en haar zijn al klaar, dus alleen nog kleding uitzoeken. Dat duurt echt geen uur hoor, ik help je!” “Maar ik heb niks leuks Faye, hoor je me? Ik heb niks om aan te trekken, en ik heb geen tijd meer om naar de winkels te gaan ik-” “Katie, ga nou is zitten. Het komt allemaal goed. Je mag ook wat van mij lenen hoor, daarvoor heb ik kleding mee.” “Dat pas ik toch nooit gek kind, jij bent veel dunner.” protesteer ik. “Niet waar, we hebben dezelfde maat, dus dat komt goed uit. Wil je een jurkje aan?” Een jurkje… Zal ik een jurkje aan doen, of gewoon normale kleding? Een jurkje is misschien overdreven, maar om nou normale kleding te gaan dragen, is dat ook niet raar? “Is een jurkje niet te overdreven?” vraag ik. Faye schud haar hoofd. “Natuurlijk niet, als je maar niet een overdreven kort jurkje aan doet of zo, is het goed.” Ik loop naar m’n koffer toe. Ik zoek mijn jurkjes, maar ik kom tot de conclusie dat ik er maar eentje mee heb, en die is wel erg kort. “Mag ik er een van jou lenen Faye? Ik heb alleen maar een heel kort jurkje, die ik echt niet aan ga doen.” “Laat eens zien.” zegt Faye. Ik houd het jurkje omhoog. Faye bekijkt het jurkje even, en knikt dan. “Die moet je aan doen, hij is geweldig!” “Hij is veels te kort! Kijk dan.” zeg ik, en ik houd het jurkje voor. “Nee joh, doe gewoon aan, vind Harry vast wel leuk.” “Nee écht niet! Ik doe deze niet aan, hij komt nog niet eens tot net boven m’n knieën!” “Dat hóórt zo Katie, doe maar gewoon aan, dan kijken we wel verder.” Ik zucht even. “Oké dan, maar ik weet zeker dat hij te kort is.” Ik trek snel het jurkje aan, en ik moet toegeven dat hij niet eens zó kort is, maar dat ga ik niet toegeven. “Zie je wel Faye, hij is veel te kort!” Faye kijkt op. “Nee hoor, precies goed. Deze word hem.” “Maar-” begin ik. “Niks te maren, jij doet die aan. Ik wil géén tegenspraak!” zegt Faye. “Oké dan..” zucht ik. Faye glimlacht even. “Mooizo, nou, je hebt nog drie kwartier, waarom streste je ook al weer?” “Wat wil je nou dat ik zeg?” “Dat je genoeg tijd had!” zegt Faye. “Oké, ik had genoeg tijd. Zo goed?” “Perfect.” zegt ze. Ik kijk nog even snel een keer in de spiegel, is dit wel goed genoeg?