002.

Lily Aurora Black

Na dat uur overleefd te hebben is het eindelijk pauze. Ik pak mijn tas en stop mijn nog dichte boeken erin. Sarah begint aan mijn arm te trekken. "Wat?" snauw ik. Ze haalt haar wenkbrauwen op maar schudt dan haar hoofd. "Schiet op, ik wil een broodje gezond."
Geïrriteerd zucht ik. "Dan haal je er één," zeg ik. Toch ben ik zo lief om met haar mee te lopen. Als Sarah naar de kantine ga - waar ik nooit eten zal halen - ga ik aan de gebruikelijke tafel zitten.
Ik laat mijn blik kritisch over de kantine glijden en zucht als ik Jake zie bij zijn suffe vriendjes, Embry en Quil. Twee sukkels die nooit zullen opgroeien, al vraag ik me hetzelfde bij Jake af.
"Waar zit je met je gedachten?" vraagt Tyler aan me, als hij blijkbaar honderd keer dezelfde vraag heeft gesteld. Ik kijk op. "Ik vraag me af waar Zoey die kleren vandaan heeft gehaald? Ik twijfel nog tussen een vuilnisbak of het leger des heils." Helaas voor Zoey heb ik mijn stemniveau niet verlaagd, en ik zie haar langzaam rood kleuren. "Ik ga voor de vuilnisbak," grinnikt Sarah die aan komt gelopen met haar broodje.
Zoey wordt nog roder en barst in tranen uit, waarna ze de aula uitrent. Iedereen aan onze tafel begint te lachen en ik vang de blik van Jake op, die me afkeurend aan kijkt.
Ik rol met mijn ogen en wendt mijn blik weer af. Felicia begint een heel verhaal te vertellen over haar moeder en dat ze geeneens vanavond uit mag. Zal ook wel logisch zijn aangezien dat kind vanmorgen nog met een kater wakker werd, but not my problem.
"Sarah, wanneer gaan we weer shoppen? Mijn kledingkast schreeuwt om aandacht en ik heb geen zin om alleen door de stad te gaan slenteren, aangezien Felicia het toch te druk heeft met zuipen." Ik zie Felicia rood worden en haar blik afwenden. Een zuinig glimlachje speelt rond mijn lippen.
"Sorry schat maar dan kan ik niet, ik word meegesleurd naar zo'n stomme familiebijeenkomst .Maar als we een andere dag gaan dan kan ik wel mee."
"Tyler, heb jij zin om morgen mee te gaan?" vraag ik met mijn liefste stemmetje. "Ik en shoppen? Alsjeblieft zeg, ik doe niet aan dat wijfengedoe."
Ik sla hem op zijn schouder en draai me beledigd weg. "Moet ik nu helemaal in mijn eentje door de stad gaan lopen?"
"Anders vraag je je broertje?" grinnikt Felicia. Ik kijk haar boos aan en ze wendt haar blik weer af. "Ik ga never nooit met mijn broertje door de stad heen lopen."
Mijn broer en ik hebben een soort oorlog. We proberen elkaar het leven zo zuur mogelijk te maken en hebben dan ook dagelijks ruzie.