20 ~Harry ~Charlien

Harry pov.

Charlien's verhaal deed iets met me. Alsof iets diep van binnen knakte. Het was mijn fout dat ze gepest werd, door 'fans'. Niet dat ik zo'n mensen fans noemde. Tegen haar was tegen mij en zo zal het altijd blijven.

Ik zat samen met Charlien in de zetel. Niet zo lang geleden was ze in slaap gevallen op mijn schoot en ik genoot van de warmte op mijn benen. Ze lag daar zo vredig, haar bruine haren lagen een beetje voor haar gezicht, maar ik kon haar prachtige gezichtje nog net zien. Ik kon zo wel uren naar haar kijken.
Ik stond zachtjes op en legde een kussen onder haar hoofd om naar de keuken te gaan. Maar halverwege werd ik tegen gehouden door de trillende gsm van Charlien. Twijfelend bleef ik staan. Zou ik het lezen of niet? Het was onbeleefd om het te doen, maar ik kon het niet laten. Mijn nieuwsgierigheid nam de bovenhand. Ik nam haar gsm in mijn handen en ontgrendelde haar gsm.

'Slet.' het korte woordje, kwam van een onbekend nummer. Ik sloot het bericht en kwam zo per ongeluk in haar inbox. Het zelfde, onbekende nummer herhaalde zich. Af en toe onderbroken door mijn naam. Niet wetende wat ik hiermee moest zette ik me zuchtend neer en bekeek de berichtjes. Het waren allemaal korte tekstjes, maar niet minder gemeen.
'Hoer' 'Harry is niks voor jou!' 'je bent zijn speeltje' 'wat doe je hier nog?' 'laat harry gerust, of anders!'
Het ging van kwaad naar erger.




Charlien pov.

Langzaam werd ik wakker en zag Harry aan het tafeltje zitten. Een lach sierde mijn lippen tot ik besefte wat hij aan het doen was.. Was hij nu echt mijn berichten aan het lezen.
Geruisloos ging ik achter hem staan. En inderdaad hij deed wat ik dacht wat hij aan het doen was.
“Is het leuk?” zei ik met tranen in mijn ogen. Hij draaide zich geschrokken om en vrijwel meteen probeerde hij zich te verontschuldigen.
“Sorry, Charlien. Ik weet dat ik dit niet zou moeten doen, maar ik maak me echt zorgen om je.” zei hij, maar hij kon zich hier niet uit helpen.
“Ga weg.” zei ik. Gefrustreerd. Misschien had Emma wel gelijk. Misschien was het beter om hem te laten gaan.
Harry keek me verdrietig aan.
“Char, je hoeft dit niet te doen.” smeekte hij. Maar ik keek hem emotieloos aan.
“Ja, toch wel. Het is over Harry. Ga weg!” ik wees naar de deur. En van het ene ogenblik naar het andere veranderde de emotie in Harry's ogen van verdrietig naar hard.
“Best, als dit is wat je wilt. Dan ga ik al.” zei hij. Hij stond recht, nam zijn jas en liep naar buiten.

Ik bleef achter. Alleen in dit appartement. Emma had gelijk. Dit was het beste. Nu zouden ze wel stoppen, toch? Maar nu was ik Harry kwijt. Voorgoed.. In tranen zakte ik door mijn kniën en liet ik , met mijn handen voor mijn ogen, de tranen de vrije loop.







XxJulie