Direction 29.

Ik begon sneller te ademen en kneep in Louis zijn hand.
‘Au!, Niall!’ klaagde Louis. Ik wou wel sorry zeggen, alleen was ik nu te druk bezig met na denken. Wat kon ik doen? Viel er eigenlijk wel nog iets te doen? Is er hier eten? Oké de laatste vraag was niet echt noodzakelijk, maar ik had nou eenmaal honger. Opeens liet Louis mijn hand los en ik draaide me geschrokken om. Mijn ogen waren geloof ik nog nooit zo groot geworden, nog even en ze zouden er uit vallen. Louis was opgesprongen en vliegensvlug door de benen vaan een van de sumoworstelaren door gekropen. De sumoworstelaren staarden verbluft voor hun uit, niet begrijpend hoe dat gebeuren kon. Ik dacht even na en rende zo snel ik kon op een sumoworstelaar af en dook naar beneden om vervolgens ook onder zijn benen door te kruipen. Helaas was de sumoworstelaar niet dom genoeg om er een twee de keer in te trappen. Hij sloot vliegensvlug zijn benen en ik knalde met mijn hoofd tegen zijn knieën aan. Ik greep pijnlijk en verdrietig naar mijn hoofd. Er zat nu al een bult op. Een ijselijke schreeuw vulde de kamer en bang draaide ik me om. Ik trok wit weg. Tanja… ze… De sumoworstelaren hadden haar tegen de spijkers aan gedrukt, zodat er nu een punt van de spijkers door haar rug kwam. Walgend keek ik snel weg. Hoe kon je dit iemand aan doen. Alweer vulde een schreeuw de kamer. Ik keek paniekerig naar Louis en zag dat ze hem ook te pakken hadden. Nee, dit mocht gewoon niet gebeuren. Ik sprong op en rende zo snel als ik kon naar Louis toe. Tot mijn verbazing kwam ik nog aardig ver, totdat een sumoworstelaar voor mij sprong. Ik had het niet zo 123 door dus ik rende vol tegen hem aan. Hij zette even een stapje achter uit en stond weer stevig. Louis begon steeds wilder te spartelen en hij werd steeds verder naar de spijkers gebracht.
‘Nee!’ schreeuwde ik uit. Het mocht gewoon niet gebeuren. Ik rende doelloos op de sumoworstelaar in, maar het deed hem niets. Ik herhaalde dit een paar keer. Totdat er eindelijk weer beweging in kwam. Hij zette wankelend een stapje achter uit en zijn ogen werden groter. Een kreun verliet zijn mond en hij viel op de grond. Verbaasd staarde ik naar de doodde sumoworstellar. Had ik dat nou gedaan? Nee toch? Ik werd weer wakker door nog een gil van Louis en meteen was ik weer bij de les. Ik moest en zal Louis redden, al zou het mijn eigen leven kosten. Ik keek nog even naar de verslagen man en zette me schrap om vol tegen de andere sumoworstelaar in te rennen. Net toen ik een pas verder was werd ik opgetild in de lucht.
‘Niet zo snel jongeman!’ klaagde een andere sumoworstelaar geïrriteerd.
‘Nee alsjeblieft! Laat ons gaan! Ik doe alles!’ begon ik te jammeren. Ik begon te trekken en te duwen alles wat mogelijk was, maar het leek wel of hij het niet eens voelde. Hij liet zonder enige moeite naar de andere sumoworstelaar toe en knikte even. Ik had gelukkig wel alles geprobeerd wat ik kon om ons in leven te houden. Meer kon ik niet doen, toch? Een traan verliet mijn oog en viel op de grond.